Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Alles wordt anders.

Het staat vast. Het verleden is voorbij. Vandaag is het ‘t heden. En morgen is voor ons verborgen.

Vanuit de enige tas die ze bij zich draagt klinkt het bekende geluid van haar mobiele telefoon. Ze is wakker. Klaarwakker. Op het display verschijnt zijn naam. Toch nog wat onzeker drukt ze op het groene hoorntje aan de linkerkant van het piepkleine toestel. Hallo. Ja, hallo. Op hetzelfde moment ziet ze twee schoenen op de bovenste tree van de roltrap verschijnen. Twee benen. Een broek. En dan het lachend gezicht van de man die ze nog niet eerder zag. In een reflex drukt ze het gesprek weg. Dit moet hem zijn. Verlegen lachend ziet ze hoe hij niet kan wachten op het tempo van de afdaling. Met twee treden tegelijk vliegt hij als het ware naar haar toe. Onbeweeglijk staat ze daar. Terwijl de afstand tussen hen steeds kleiner wordt. Lang kan het niet meer duren.

Dan, is het een droom? Twee armen om haar heen. Een stem fluistert: Je bent gekomen. Ik wist het wel. Je bent gekomen. Wees niet bang. Alles wordt anders. Je bent veilig. Hier ben je veilig. Niemand zal je kwaad doen. Het is verleden is voorbij. Wat geweest is heeft een einde genomen. Ik houd je vast. Voel je? Stevig vast. En als jij wilt, ik laat je nooit, hoor je, nooit meer gaan.

Voor even is ze niet meer op het perron. Ze hoort de geluiden niet meer die daar altijd zijn. Mensen, die ze tot dan om zich heen zag gaan, tellen niet. Ze ziet alleen de man die haar vond in haar verleden. De man die haar vasthoudt in het heden. En waar de weg dan ook verder heen zal gaan, het is goed. Opnieuw hoort ze zijn prettige stem met het lichte accent. De zachte, warme klanken doen haar goed. Het is als olie in de wonden. Kom maar, mag ik je tas?

Als vanzelf vinden hun handen elkaar. Voorzichtig loodst hij haar door de mensen die wachten op de volgende trein. Hij weet de weg. Ooit was ze hier. Hoelang was het geleden? Als in een vage herinnering herkent ze nog enkele gebouwen. Droomt ze? Even, glimlachend, kijken ze elkaar aan. Ze weten het beiden. De vele gesprekken die ze voerden voelden zo goed. Het verlangen om elkaar te ontmoeten was gegroeid. Eerlijk had ze hem deelgenoot gemaakt van haar leven. Nooit had hij iets dergelijks gehoord. Hoe had hij gebeden of er niet iemand mocht zijn waar hij wat voor mocht betekenen. Al haar bedenkingen om nog eenmaal haar vertrouwen aan een mens te geven had hij begrepen. Ze waren niet over één nacht ijs gegaan.

Hij wist het: het was een wonder dat ze hier was.

Schrijver: ZEGERIN, 27 november 2009


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.0 met 5 stemmen 493



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)