Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Sinterklaas.

Vijf jaar was ze. Een kleine meid die nog niet lezen kon. Met haar broertje, die een jaar jonger was, keek ze, zoals elk jaar, uit naar de goedheiligman. De dagen werden afgeteld. Tot het zover was dat de schoentjes bij de kachel mochten staan. Ze weet het nog goed. Het was zo’n gitzwarte kolenkachel. Elke morgen vond ze haar moeder op haar knieën voor dat ding. De pook werd heen en weer gehaald. De laatste as kwam in de la en deze moest nodig geleegd worden.

Het meisje en het jongetje hadden gewacht. En eindelijk, ja eindelijk was het zover. Op hun kousjes brachten ze hun schoentjes naar de plaats waar Sinterklaas door de schoorsteen kon kijken en luisteren. Het was zover.

Twee kinderen zongen hun lied. Het hoogste lied. Moeder zat op de stoel erbij en fluisterde hen het één na het andere vers in. Ze zag het jongetje wel. Ze zag het meisje ook. Wat een verschil. Het jongetje, haar jongetje, leek haar zo onverschillig toe. Steeds weer keek hij naar een andere kant. Natuurlijk probeerde de moeder er nog wat van te maken. Toe nou…..zing nou…ik weet niet of Sinterklaas nu wel wat in de schoen doet hoor……

Het meisje stond daar zo ernstig. Het was voor haar zo’n serieus gebeuren. Want boven haar was de Sint. En de pieten zouden zeker wat in hun schoen doen. Zingen moest ze, zingen. Arm kind. Ze zag de blik van de moeder niet. Ze kende haar moeder niet. Nog niet.

Twee kleine kinderen gingen naar bed. De jongen sliep heerlijk gerust. Hij dacht niet meer aan datgene wat was beloofd. Het kwam toch wel goed.

Maar tegen de morgenschemering werd de kleine meid wakker. Haar eerste gedachte gold het schoentje wat nu zeker gevuld bij de kachel zou staan. Het was nog donker. Zou ze het durven? Stel dat de oude man nog in de kamer was.

Heel voorzichtig ging ze. De trap leek haar zo lang. Haar roze nachtponnetje leek haar zo vaak in de weg.

Zacht kraakte de deur toen ze de kamer instapte. Het donker maakte indruk op haar. Zag ze toch iemand? Ze ging door. Toch door. Zachtjes liep ze naar het pikdonkere gevaarte in de kamer.

Twee schoentjes stonden voor het deurtje. Natuurlijk wist ze welk van haar was. Het kleine handje ging naar binnen. Maar ze begreep niet wat Sinterklaas erin had gestopt. Twee piepkleine dingen hield ze met haar vuistje vast. Lang stond ze daar. De kou voelde ze niet. Tot ze niet langer kon wachten. Met haar beide “schatten” ging ze terug. Niet haar eigen kamertje in. Wie zou haar beter kunnen helpen dan haar vader?

Ze zag zijn lach niet. Ze zag niet de lach van de moeder. Heel rustig wachtte ze op datgene wat vader haar te zeggen had.

Hij vouwde het kleine briefje wat ze hem aanreikte open. En in het schemerend morgenlicht las hij: Sinterklaas heeft gisteren geluisterd. Hij hoorde je zingen. Maar het was niet mooi. Je deed je best niet. Daarom heeft zwarte Piet je een zakje zout gegeven.

Schrijver: ZEGERIN, 29 november 2009


Geplaatst in de categorie: sinterklaas

1.8 met 6 stemmen 1.021



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)