Return tot sender
In een bergstaat heerst dictator Slavo die denkt, als alle dictators, dat hij het goed doet en vindt zichzelf geen slecht mens; hij zegt dat hij geweld afkeurt en offert zich volgens zijn gevoel op voor volk en vaderland.
Hij heeft geen goed beeld van de samenleving omdat zijn ministers hem en zijn beleid de hemel in prijzen. Niemand hoort graag slecht nieuws.
De verstuikte enkel van zijn zoon heeft daardoor meer impact op hem dan de executie van een mens; de pijn van anderen buiten zijn gezichtsveld is prima te verdragen.
Amirov, leider en ideoloog van de kleine verzetsgroep is door de geheime politie gevangen genomen en na hardhandige ‘ondervraging’ in een showproces als vijand van de staat ter dood veroordeeld en reeds de volgende dag terechtgesteld.
Amirov laatste wens wordt door zijn vrienden Dimirov en Popov uitgevoerd. Die nacht wordt er ingebroken in een gieterij, waar het nieuwe bronzen standbeeld van de dictator klaar staat voor plaatsing op de marmeren voetstuk, op het plein voor het paleis tegenover zijn privé-vertrekken.
Het plein is de plek waar jaarlijks de staatsgreep, de bevrijding zoals de staatszender het noemt, wordt gevierd en morgen is het zover dan zal ook het beeld onthuld worden.
Dimirov en Popov dragen ‘s avonds de in een vloerkleed gewikkelde lichaam van Amirov tussen zich in. Het bronzen beeld wordt open gezaagd en ze laten Amirov in het holle beeld zakken, opgevuld met springstof, voldoende om de voorgevel van het paleis weg te blazen. Daarna dichtgelast en zorgvuldig afgewerkt zodat sporen van de ‘operatie’ verdwijnen.
Het beeld wordt de volgende morgen door de technische dienst van de stad op de sokkel geplaatst. Dictator Slavo staat zelfgenoegzaam op het balkon naar het volk te zwaaien.
Iedereen lijkt tevreden. Slavo kijkt naar het beeld en het beeld kijkt terug.
Om de bom tot ontploffing te brengen wordt een aangepaste mobiele telefoon gebruikt die in hun handen werkt als een pleister op hun psychische wonden wegens het vermoorden van naasten door het bewind.
Een machtige gedachte om het lot van de gehate man in handen te hebben, macht doet iets met mensen.
De samenzweerders zitten de feestdag met een bijzonder euforisch gevoel bij Dimitrov thuis aan de wodka. Aan de schouw boven de haard, in een antieke lijst, hangt een collage van tientallen modellen mobiele telefoons, waartussen de speciale telefoon is verwerkt, een boom verberg je in het bos.
Ze zwijgen en genieten van de macht om met één telefoontje de dictator naar de hel te kunnen sturen.
‘Ik ben op dit moment een gelukkig mens’, zegt Popov, ‘zo moeten de goden op de Olympus zich gevoeld hebben’. Dimirov knikt bevestigend: ‘macht geeft een hemels gevoel, we moeten deze geestelijke toestand een poosje handhaven’.
Ze hebben voor het eerst in lange tijd weer iets te verliezen en voelen even geen drang de boel op te blazen, ze hebben iets terug wat ze kwijt waren; een geluk die hun doet zweven. Die feestdag vindt er geen explosie plaats, het spel, de lust van de macht was te aangenaam om te beëindigen, dat telefoontje naar de hel kan altijd nog.
De volgende avond zit Dimitrov alleen bij de open haard als het plotseling tot hem doordringt dat de speciale telefoon in de collage ontbreekt.
‘Popov gaat het paleis opblazen’, schiet het door hem heen; hij rent de trap op naar boven, naar het balkon op de eerste etage of er iets te zien is van een inferno, maar er is niets bijzonders gaande in de slapende stad.
Maar dan totaal onverwacht kijkt hij, als aan de grond genageld, in het bronzen gezicht van het beeld van de dictator, dat staande op een aanhanger voor zijn balkon tot stilstand komt. Het dringt in een flits tot Dimitrov door dat Popov aangehouden is en doorgeslagen. Als de begeleiders van het transport wegrennen of hun leven er van afhangt, is het Dimitrov duidelijk dat het afgelopen is.
Inzender: Janneke Koster Baas, 3 december 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: oorlog
Return tot sender
435
Geef je reactie op deze inzending: