Verhalen

Mijn vriend Willem

Sinds zijn relatie met een aardige katholieke dame met een hoge funktie in de kerk gaat m’n vriend Willem naar de katholieke kerk: ‘wat maakt het uit’, zegt Willem, ‘ik ben diep gelovig en het is dezelfde god’.
Niet zo diep dat hij niet over de rand kan kijken, want diep in donk’re krochten van elke overtuiging sijpelt de intolerantie.

Willem wordt een dagje ouder en van huis uit gewend aan de sobere gereformeerde kerk, valt hij - door de oude Roomsche rituelen – wel eens licht ronkend in slaap.
De eerste keer wordt hij gered van de schande van een reprimande omdat hij vroegtijdig wakker schrikt door een harde klap achter in de kerk waar iemand van zijn geloof valt.

Bij de tweede keer legt Wim de pastoor uit: ‘mijn bewustzijn is niet zo slim als mijn onderbewustzijn dat actief is tijdens de slaap en aangezien U recht hebt op het beste van mij, slaap ik tijdens Uw preek, wat niet meevalt door de herrie die U maakt’.

‘U vleit mij’, zegt de pastoor, ‘maar blijf voortaan wakker want het eind is zoek, straks komen de mensen hier tussen de middag broodjes kruimelen en siësta houden, sta ik voor een slaapzaal te preken’.
Toen Willem de volgende keer begon te knikkebollen en de eerste startgeluiden opstegen, hebben ze de stoorzender met zachte hand uit de kerk en op de keien gezet.

Het is echt gebeurd maar flink ingekleurd want als pathologische leugenaar vind ik de naakte waarheid maar weinig artistiek.