De Kaart van Willemse

De Kaart van Willemse en de Chinese Ambassade

Het gebeurde op 16 november 1998, dus heel lang geleden, zo ongeveer aan het eind van de vorige eeuw, dat cadet Willemse, student aan de Koninklijke Militaire Academie te Breda, een wel heel ongewone studieopdracht kreeg.
Het was oorlog in Bosnië, een Amerikaans ingrijpen was in voorbereiding en cadet Willemse moest alle objecten in Belgrado in kaart brengen die absoluut niet gebombardeerd mochten worden.
Voor een uit het goede pantserstaal gesmede militair als Willemse is dat moeilijk, het in kaart brengen van objecten die niet gebombardeerd mogen worden. Die doet meestal het tegenovergestelde, dus aangeven wat juist wel gebombardeerd moet worden. Daar is hij een kei in. En daarom bood het handboek voor de gevorderde cadet geen soelaas als het gaat om objecten die niet gebombardeerd mogen worden.

Willemse begon met enige tegenzin met het in kaart brengen van alle niet te bombarderen objecten. Hij kocht een goede kaart van Belgrado, dus niet zo’n gewone van de ANWB, en vroeg de Militaire Inlichtingendienst Buitenland om een telefoongids van Belgrado. Dat is wel heel slim en dat valt op de KMA meteen op. Hij kreeg twee extra studiepunten en drie avonden vrij drinken aan de bar – wat overigens zijn project met veertien dagen vertraagde.

Al binnen twee maanden had hij aan de hand van de telefoongids alle objecten bepaald die absoluut niet gebombardeerd mogen worden. Daaronder zijn bijvoorbeeld ziekenhuizen, wat vanzelf spreekt. En allerlei bijzondere en onvervangbare gebouwen en monumenten, want die zijn bijzonder en onvervangbaar. Ook kindercrèches stonden op zijn kaart. Niet wegens het verlies aan kleine-mensenleventjes, maar omdat een gebombardeerde crèche nu eenmaal altijd heel vervelend in het nieuws komt. Hij had ook alle consulaten en ambassades aangegeven.
Cadet Willemse deed zijn werk grondig, en toen hij eenmaal de slag te pakken had, zelfs met plezier.

Hij voorzag alle objecten van een kleur. Objecten met de laagste prioriteit, zoals markten en crèches, kregen een groene kleur; een afzwaaier is in een dergelijk geval nog wel uit te leggen. Gewoon domme pech. Ziekenhuizen en dergelijke werden oranje. Hij moest dan telkens aan Prinses Margriet denken, die immers beschermvrouwe is van het Rode Kruis. Consulaten en ambassades kregen de hoogste prioriteit en werden dus aangegeven met rood. Hierop mogen absoluut geen bommen vallen, ook niet per ongeluk en dus ook geen afzwaaiers. Het bombarderen van een diplomatieke vertegenwoordiging, daar komt nu eenmaal altijd gedonder van, dat weet iedereen; daar is bijvoorbeeld een afzwaaier op een volle bus met kinderen helemaal niets bij.
Toen Willemse tenslotte alle door hem aangegeven objecten van coördinaten had voorzien, was hij klaar en trots, en kreeg hij nog eens tien studiepunten.

Willemse was zó trots op zijn kaart, dat hij deze onder het kopieerapparaat legde en hem toestuurde aan iedereen die hij maar kon bedenken, zoals zijn oma, zijn verre neef in Canada, en natuurlijk ook aan het hoofdkwartier van de NAVO.
En zo komt het dat de kaart van Willemse van niet te bombarderen objecten in Belgrado tot de standaarduitrusting behoorde van ieder NAVO-vliegtuig boven Joegoslavië.

Wat ik tot nu toe hierover heb verteld is niets bijzonders en ook helemaal niet geheim. U mag het aan iedereen doorvertellen.

Maar hoe kwam het dan dat in de nacht van 7 op 8 mei 1999 toch drie Amerikaanse kruisraketten insloegen in de Chinese ambassade in Belgrado?
Willemse zat nog op de basisschool toen op 4 juni 1989 in Peking op het Plein van de Hemelse Vrede een studentendemonstratie met tanks werd neergeslagen waarbij duizenden demonstranten omkwamen. Hij zag dat op de televisie en besloot, als hij groot was, soldaat te worden. Alle onrecht moest de wereld uit, te beginnen met China, en als soldaat kun je daar wat aan doen.

En zo gebeurde het dat cadet Willemse op zijn kaart van niet te bombarderen objecten in Belgrado de ambassade van China gewoon even vergeten had.