Wildpoepen
Zojuist hoorde ik op de radio het volgende nieuwsbericht: “De politie heeft in Heerlen een 47-jarige wildpoeper opgepakt. De man heeft de afgelopen twee jaar meer dan vijftig keer zijn behoefte gedaan in het plaatselijke park.”
Je verwacht dat de nieuwslezer je op de hoogte brengt over de Mexicaanse griep of de actuele stand van zaken met betrekking tot de economische crisis. Maar dit bericht deed mij echt de oren spitsen.
“Wildpoeper”, dacht ik, “wat bezielt zo iemand?”
Ik heb wel vaker gehoord dat mensen het niet kunnen op een openbaar toilet, als ze weten dat er andere mensen in de buurt zijn. Maar om dan gelijk het stadsgroen te gaan bemesten? Het schijnt dat de schuldige zich niet op zijn eigen toilet van zijn grote boodschap kon ontdoen. Wellicht had hij een zorgzame echtgenote, die elke dag, ook waar de visite bij was, tegen hem zei “Zeg Poepie, heb jij vandaag al kakka gedaan?’, waardoor hij het gewoon niet meer kon.’s Nachts hield hij het natuurlijk niet meer en sloop hij het huis uit. Hij zette dan met samengeknepen billen koers naar het park, alwaar hij de wandelpaden onderpoepte, want de bosjes haalde de arme man niet. Uiteraard tot ergernis van menig vroege jogger die ’s ochtends in het halfduister zijn rondjes door het park deed en zijn hagelwitte sportschoenen bedolven zag onder de bruine smurrie. Waarschijnlijk uitte de bewuste jogger twee jaar lang zijn frustratie tegenover iedereen die het horen wilde door de gehele hondenstand te vervloeken en keek hij met argusogen naar iedere teckel die hem tegemoet kwam.
De man liet overal na zijn onwelriekende daad papieren zakdoekjes achter. Want hij wilde wel weer bij zijn echtgenote in bed kruipen met een schoongeveegd achterwerk. Anders viel het teveel op. Gelukkig was de parkvijver ’s nachts afgesloten door middel van een hek, anders hadden de aanwezige eenden een heel andere functie gekregen.
Tenminste, dat denk ik.
Het was niet het enige strafbare feit dat de man pleegde. Hij vernielde ook zestien autobanden van steeds weer dezelfde auto. Hoewel ik mij geen psychoanaliticus waan, sla ik dan toch weer aan het nadenken. Want een mens zoekt verklaringen. En zo kwam ik op de volgende theorie:
De man had al twaalf jaar een teckel, waar hij al zijn liefde aan schonk. Dat had weer te maken met zijn zorgzame echtgenote, met wie hij dertien jaar getrouwd was. Op een dag kreeg hij van de gemeente de zogenaamde “poepdoos” thuisgestuurd. Daarin zat onder andere een kaart met een route, waar zijn dierbare viervoeter geacht werd zijn behoefte te gaan doen.
De doos verdween binnen vijf minuten in de grijze container, want zijn Bruno maakte zelf wel uit waar hij zijn sporen naliet. Dus deden man en hond vier keer per dag hun vertrouwde rondje door het park, waarbij Bruno hurkte waar hij maar wilde. Dit tot ergernis van de parkbeheerder, die de man tot vijfmaal toe waarschuwde, alvorens de politie in te schakelen.
Het bedrag van de bekeuring die daarop volgde had Bruno voor de rest van zijn hondenleven kunnen voorzien van brokken.
De man was razend en wilde wraak. Dus toog hij ’s nachts naar het park, prikte een band van de auto van de parkbeheerder lek en liet zijn handelsmerk achter in de vorm van een prachtig gedraaide bolus, waarin hij nog net geen vlaggetje stak. Dit deed hij zestien keer, want het ging om zestien autobanden. De parkbeheerder was echter ook niet van gisteren en was op een gegeven moment zo verstandig zijn auto in de aangebouwde garage te stallen. Het beviel de dader blijkbaar zo goed om op deze manier zijn darmen te ledigen, dat hij de gewoonte erin hield. Maar hij wilde wel weer bij zijn echtgenote in bed kruipen met een schoongeveegd achterwerk. En dat verklaart die papieren zakdoekjes, want een wc-rol is lastig meenemen in je jaszak.
De oplettende parkbeheerder was inmiddels zo gefrustreerd en bovendien door zijn voorraad poepzakken heen, dat hij na twee jaar besloot toch maar eens te gaan posten en zo werd de wildpoeper op heterdaad betrapt.
Tenminste, dat denk ik.
Wat voor straf geef je zo iemand eigenlijk? Tachtig uur dienstverlening in de vorm van het uitmesten van de olifantenhokken in Artis? De man kreeg volgens het nieuwsbericht professionele hulp aangeboden, maar het resultaat daarvan zal wel altijd in het ongewisse blijven.
En ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ik nooit zal weten of mijn theorie klopt.
Tenminste, dat denk ik.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Wildpoepen
541
Geef je reactie op deze inzending: