Bij een minnares in de biechtstoel (13)

De vlinders begonnen te fluoresceren, de meest bizarre kleuren sprongen op mijn netvlies.
'Vlinders zijn eigenlijk net opengevouwde vagina's!', dacht ik. Het enige licht dat er voor mij te zien viel, was allereerst de overlooplamp van mijn doelwit, de gekoesterde pachtboerderij, alwaar mijn exotische prinses op weg was om naar haar bedje te gaan of lag zij er misschien al in en woelde zij neurotisch heen en weer, terwijl zij over mij fantaseerde. Dat laatste was een wensgedachte, al hield ik nooit iets voor onmogelijk.
Had zij ooit geflirt met mij of was dat slechts in mijn verbeelding?
Zou ik eindelijk sjans hebben of werd ik nu echt geschift?
De vragen stormden op mij aan en rolden over elkander heen. Ik raakte hypernerveus van deze hachelijke situatie. Om mijzelf te kalmeren draaide ik de radioknop om en ik zocht een behoorlijke zender op; dat werd al gauw Engelse popmuziek en wat dat betreft is het bijna honderd procent zeker dat het over de verwarrende perikelen van de liefde gaat. Blijkbaar had ik geen gevoel voor geluidssterkte meer, want daardoor verraadde ik al gauw mijn positie. Die wijn was knap aangekomen, ik weet niet wat die bisschoppen er nog meer instoppen, maar ik was volledig van de kaart.
Noem het psychose, noem het angstneurose of wat niet al, mijn zinnen gingen in ieder geval over de kop. Ik kon niets meer buiten laten, alles drong verscheurend bij mij naar binnen. Ik werd verkracht door de omgeving, mensen, geesten, dieren, planten, zandkorrels, voetstappen, autogeluiden, raamkozijnen, overvliegende ganzen, het meerstemmig geroezemoes van enge zwartrokken vermomd als feestende kerstkonijnen, uitgehongerde matses-vreters, quasi-vrolijke chocomelzuipers. Mijn geest kon alle omliggende informatie niet bolwerken, ik bedoel, ik was te open en te dichterlijk om mij te weren. Te zachtaardig. Ik ging op in de wilde radioklanken, mijn vlucht uit het beklemmende harnas van het kloosterleven. Onbewust, want ik stierf op dat moment duizend doden en ik had maar één ding voor ogen, juist, dat was jij en dat ben jij nog steeds.
Ik begon geloof ik hardop te raaskallen en de geluiden van de radio hadden jou en je huisgenoten gealarmeerd. Ik zag jullie schimmen wel, steeds even turend voor het raam en dan weer snel wegschietend. 'Nu', dacht ik, 'nu zal ik binnenkort wel verraden worden!'.
Zeg het me eerlijk, jij, die mijn hart in vuur en vlam stak, jij bent toch niet die bewuste nacht mijn Judas geweest? Of dacht je, nu wordt het allemaal wel erg gevaarlijk en erg doorzichtig, fuck die psychotische mafkees met z'n Jezus-complex! Waar een heimelijke, onzichtbare flirt al niet toe kan leiden hé. Zo zag je maar, ik ving al je sensuele dromen op, want mijn voelsprieten waren op dat punt uiterst ontwikkeld geraakt en zeer subtiel inspelend op jouw achterhoofdverlangens, de opgeblazen jongevrouwenmysteries.
Ik hoefde mijn kloosterraam maar te openen om ze binnen te laten.
Ik richtte mijn starende blik op jouw slaapkamer en de beelden kwamen vanzelf. Dat was geen visualisatie, ik was slechts een geestelijk vangnet voor jouw opwindende dromen. Helaas bestaat er geen justitie voor dit soort zaken, maar ik zou het zeker winnen, wat ik je brom.
Wees maar gerust, ik zou je niet durven aanvallen en waarom zou ik ook, het was immers grote lol, ontken dat maar niet!
'Broeder Joanan, ben jij dat?', hoorde ik zeggen. Het was warempel mijn geestelijk leidsman. 'Ja, ik ben het!', zei ik verslagen, als een dief op heterdaad betrapt. 'We zijn gebeld door de pachtboer!', zei hij op benauwde toon, 'zij hadden iets gehoord en iets gezien en het kwam uit de kloostertuin en of we maar even wilden kijken!'.
'Ik voel me niet zo goed', zei ik, 'en ik wilde gewoon wat naar de radio luisteren, luister maar, het is best leuk ter afwisseling!'.
'Maar zij hebben er last van en je kunt toch niet zo in die nare kou blijven, kom, laten we teruggaan naar het klooster.'.
'Goed', zei ik, 'jij bent de baas.'
'Hoe vond je trouwens de Kerstnachtviering?'.
'Ik heb gehuild.'.
'Waarom?'
'Wat denk je?'
'Nou, we praten er nog wel eens over, goed, wanneer we alle tijd hebben, niet nu, want nu kunnen we beter gaan slapen.'
'Vindt u?'
'Ja, dat vind ik.'
'O'
De kloostergangen konden naar mijn idee overal zijn, in Solesmes, Malle of Olite of in Oosterhout, alwaar Frederik van Eeden roomse rakker werd. Ik raad je aan 'Het rode lampje' eens te lezen. Er waren in Egmond zelfs nog enkele broeders, die Van Eeden gezien hebben, toen hij zoals de meeste kunstenaars vroeg of laat prooi werd van psychopathologische gekte. Gekte of genialiteit, dat grenst nogal, zoals je wellicht zult weten. Die arme Fré! Waar kan een mens ook heen als hij alle hoop verliest? De Heilige Moederkerk komt dan heel goed van pas en er is genoeg franje om je in te verliezen. Van Eeden begroef zich diep in de warme schoot van Maria. Hij raakte meer dan overstuur, net als ik. Ik verdween in dezelfde geëxalteerde krankzinnigheid. De deuren naar de werkelijkheid gingen niet meer open, er werd een groot net over mij heengegooid, enkele duivels hadden grote schik. Ik verloor mijn verstand, vanuit een immens leegtegevoel projecteerde ik er maar op los, ook al was mijn intellect in die periode hooggespannen, maar dat gebruikte ik vooral voor de verdediging.
Mijn geestelijk leidsman heeft nog wel geprobeerd met mij te praten, wat geheel mislukte, daar ik te ver heen was en ik ontweek hem continu. Zo zat ik bijvoorbeeld steeds met mijn pen te spelen en vond ik dat belangrijker. Hij plakte het etiket 'narcisme' op mij.

Ik was voor niemand meer bereikbaar, totaal verschanst, wat in wezen al rond mijn zevende levensjaar begonnen was (onbewust al in mijn babytijd). Mijn ouders hadden een zomerhuisje in Gasselte en dat lag aan de rand van de bossen. Op een dag besloot ik in het bos een hut te bouwen en daar deed ik dan flink wat prikkeldraad omheen.

minnares Gasselte vl Gasselte vlinder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 324