Een antiquarisch avontuur
Voor mij op tafel liggen twee afbeeldingen van een slapende man in een oranje stoel. Terwijl ik naar deze kiekjes kijk, reis ik in gedachten twaalf jaar terug in de tijd en voel me als Wiske, die in de teletijdmachine van professor Barabas is gestapt. Flits, flits…
Samen met mijn vriendin bevind ik me in de Amsterdamse binnenstad voor het winkelpand Rusland 29, vlakbij de kruising met de Kloveniersburgwal. Op de etalageruit in boogvorm de naam ´t Klompenhuisje. In de etalage is geen klomp te bekennen, wel een verzameling National Geografics en aan een lijntje met knijpers hangen diverse foto´s en prentbriefkaarten.
Een oudere man zit slapend in een oranje stoel voor de deur, de handen ineengestrengeld, zich totaal niet bewust van zijn omgeving. Het ontneemt ons de adem. Dit beeld willen we vastleggen: versleten pantoffels met gaten, een vlinderstrikje, een net overhemd onder een geruit colbertje, een licht versleten broek en een strooien hoedje. We twijfelen even of het wel ethisch is om hem zonder toestemming te fotograferen. We kunnen ons echter niet beheersen en maken het plaatje zonder dat de hoofdpersoon wakker wordt. Een vertederend beeld van een man die mijn opa had kunnen zijn, compleet met strooien hoedje.
Op het naamkaartje staat: antikwariaat Putman met in schuine letters de slogan: verzamelt voor verzamelaars. Nader onderzoek leert ons dat de slapende heer, boekhandelaar/ auteur en antiquaar, Louis Putman is. Hij is een bekende verschijning in Amsterdam, iedere ochtend maakt hij in weer en wind op de fiets zijn ronde, langs boekenmarkten, antiquariaten en het Waterlooplein. Een man met een passie voor verzamelen, het is voor hem een manier van leven. Door de jaren heen heeft hij een uitgebreide eigen verzameling opgebouwd. Een collectie uiteenlopend van prentbriefkaarten, boekenleggers, kinderboeken, affiches, pockets uit de oorlog tot boeken met straatliedjes, over kunst, architectuur, mystiek etc.
Flits, Flits… weer terug in de werkelijkheid van 2010.
Inmiddels is Louis Putman 86 jaar en nog steeds beleef ik plezier aan dit fotografisch portret. Hoe zou het met hem zijn?
Ik bel het nummer van het visitekaartje dat eruitziet alsof wij het gisteren hebben aangepakt. Smetteloos en ongekreukt, aan niets is te zien dat dit kaartje al meer dan een decennium in ons bezit is. Geen gehoor. Jammer! Morgen nieuwe kansen. Hij vond de foto destijds erg leuk. Wat ga ik eigenlijk zeggen? Wat wil ik weten? Is hij nog steeds actief in zijn winkeltje? Gaat hij nog steeds fietsend langs bekende antiquaren op zoek naar dat zeldzame juweeltje om aan zijn collectie toe te voegen?
Op een regenachtige zaterdagmiddag doe ik een nieuwe poging, Bingo! Ik heb de legendarische heer Putman aan de lijn. De foto herinnert hij zich nog, hij klinkt nog steeds kwiek en alert, het gaat goed met hem. Hij is aan zijn 87ste levensjaar bezig zoals hij zelf aangeeft en maakt nog steeds trouw zijn dagelijkse rondje op de fiets. Zijn zaak heeft niet veel aanloop meer, hij draagt delen van zijn collectie over aan een vrouwelijke collega en zijn 20.000 exemplaren tellende verzameling prentbriefkaarten van Amsterdam, worden momenteel gedigitaliseerd.
Verder doet hij nog zaken met de stichting Jacob Israël de Haan. Jacob Israël de Haan die ken ik vast wel, hij heeft ooit in Zaandam gewoond. Voor ik het weet krijg ik een kleine lezing: `Jacob Israël emigreerde in 1919 naar Palestina en was een aanhanger van het zionisme. Hij riep op tot onderhandelingen met de Arabische leiders, om de tegenstelling tussen Joden en Arabieren te beëindigen, zodat zij als gelijken zouden kunnen leven in een eigen staat. Zijn standpunt viel niet in goede aarde bij de zionistische leiders en hij werd op 30 juni 1924 vermoord, de eerste politieke moord in Palestina. Hij was … `
Ik krijg zin om uren bij hem in zijn winkeltje naar zijn verhalen te luisteren. Wat een geheugen heeft deze man en zijn nieuwsgierigheid lijkt niet te temmen.
We nemen hartelijk afscheid. Als ik de telefoon heb neergelegd en mijn blik weer op de afbeeldingen richt, word ik overvallen door een gevoel van nostalgie, een vleugje jeugdsentiment. Een mooie herinnering aan vervlogen tijden, een fotografisch tafereeltje dat nog steeds mijn hart verwarmt.
Ik wens Dhr Putman nog vele jaren `verzamelschatten´ toe.
Geplaatst in de categorie: tijd
Louis Putman
328
Geef je reactie op deze inzending: