Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Historisch

'Every poem is a peaceful piece of wood' William Butler Yeats
In het grote Westhove, wanneer er niets te vechten viel, hun bogen konden niet altijd...doken zij piemelnaakt de koude golven in, kijk eens hoe klein die stoere slurfen werden, aandoenlijke gambagarnalen. Dan dronken de dikke, elegant geklede tempeliers zichzelf tot de vlakte van de Zeeuwse duinen, alle geschrokken konijnen verdwenen in hun diepste holen, bibberend van de angst. Daarna roofden zij enkele rijpe boerendochters, scheurden woest en hongerig hun wijde rokken aan flarden en samen met deze geheel ontklede, wilde vrouwen sloten zij zich voor enkele dagen op in hun gore, hoerige, bandeloze pretpaleis, waar geile gilletjes en beestachtig gelal de vrome stilte langs de roemrijke kust verbrak. Binnen de muren dansten de pauwen in vol ornaat en dronken van opperste vrolijkheid. Dominante bosvarkens pletten hun toch al platte stopcontactsnuiten tegen de ondoordringbare omheiningen van een zeer doorleefd sjamanendorp, verdedigd door reusachtige engelen met torenhoge zwaarden en door superintelligente goden in hun blootje. Hoe utopisch is het om Ghandi te volgen, maar de geestesstrijd levert steeds meer overwinningen op, steeds meer recht op buitensporige drankgelagen in romantische wijnkelders. Het blaaskakarig rumoer zwijgt in tranende verwarring, uiteengeslagen als laffe hyena's, hun bekken kwijlend van het stompzinnig kwijl, hun lichamen kronkelend als een oververhitte slangenkuil. Het denkbeeldig gevaar wijkt als gekwelde hazen in een door toverkracht ontstoken vuurzee. Hun intenties stroken niet met de sterren. Dichterlijke zieners dient men omzichtig hun gang te laten gaan. Er zijn machten boven de machten, die volstrekte eerbied vereisen. Die dulden geen enkele schade door mensenhand volbracht. Oppermachten! In het jaar 1212 A.D. was het goed toeven bij de witte ridders met hun lange zwaarden en hun snelle paarden, jawel, ik spreek uit ervaring, al ben ik nooit een prooi geworden van die mensonterende grootheidswaan, als eerste man bracht ik wel de vele ideeën aan. Men genoot van mijn trucs en doldwaze capriolen, niet dat het bijster interessant was, dat leek maar zo, wij waren dan ook permanent losgeslagen en hele sterke, halve zolen. Onze schilden waren van bordpapier en onze speren van gevlochten rozesonnetten. Inmiddels gelooft men geen woord meer van wat ik schrijf, want ik heb mijzelf zichtbaar tot halve gare verklaard of ik moet ernaast zitten, wat heel goed mogelijk is. Het is beter dat de stammen mij voorzichtig dulden, dan dat zij mij botweg afwijzen, wat ik al te lang ervaar. De gevaarlijkste vissen zijn zij, die zogenaamd niets mankeren, die hardnekkig tegen verbroedering zijn. Wanneer de psyche vereenzaamd is, dan vraagt hij om een heelproces, niet om nog meer roet in het eten. Mijn moeder laat niemand meer binnen, terwijl de hele wereld schreeuwt om een geschikte psychiater voor dat dwaze schaaldier. Het zou een revolutie betekenen, die ondergronds al gaande is. Haar trauma's moeten zich naar binnen keren en daar exploderen. Wij doorzien haar misleidende spelletjes, die glasachtigen tracht te breken, terwijl zij zelf van ijzer is. Zij is de zwarte heks, gooi haar op de brandstapel! die angstaanjagende wolfspin, wiens stroperige web zal vallen, wiens laatste noodkoorden wij onherroepelijk doorsnijden. Wij zullen haar eens op haar plaats zetten en de giftige appels uitbraken en terug spuwen. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het lelijkste in ons land? Juist, de over het paard getilde legehulsziel die uit afgunst andere zielen ketent. Breek haar gestoorde macht met goedgespeelde rolverwisseling, tot de spiegel breekt. Wij kruipen in de koele ruimte, waar kabouters ons verwarmen, demonen ons omringen, wij boren hen de slachttanden door het hart, terwijl de liefde in wijn verandert en wij ons gebroederlijk, gezusterlijk bezatten. Hopi-Indianen hangen in de lucht en op het graf van Sint Johannes, na mijn Turkse wirwarreis, rust ik, zwaar bebaard, uit. Maria slaapt onzichtbaar. De oerman kijkt mij doordringend aan, wanneer ik in het vuur verdwijn, de golvende buik van de erotische danseres. Niemand begrijpt onze visioenen, als wij het de mensen vertellen, die met hun bloedende monden de nacht uitgaan, onze boot terugduwend. Trouwe, vechtlustige, eervolle, altruïstische, ruimhartige, delende stamgenoten.

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 februari 2010


Geplaatst in de categorie: welzijn

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 1.381



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)