Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Fotograaf in het water

'Wat een rare titel boven dit verhaal' zullen sommige lezers denken. En misschien voelen ze al wat nattigheid. Wat ik nu beleefd heb is bijna niet te geloven.

Het is een prachtige dag met een schitterende blauwe lucht, witte wolken en een stralende zon op 1 maart j.l. Een ideale dag om er op uit te trekken na alle bewolkte regendagen.
Mijn dochter Natasja en ik vertrekken naar Natuurgebied De Kriekenputten in Clinge. Daar kun je hele fraaie plaatjes maken van een drietal kreken. Gewapend met onze Canon-camera's en extra batterijen kan ons niks meer gebeuren. We genieten van de indrukwekkende natuur en arriveren bij de Weelkens, een van de drie kreken. De bomen aan de waterkant weerspiegelen in het water.

Natasja gaat op een stuk boomstam staan. Die staat heel dicht bij het water. Hij ziet er wel een beetje glad uit, maar ze heeft leren laarzen aan met een goed profiel. 'Als je klaar bent, wil ik er ook even op staan,' zeg ik, 'dan komen de bomen er mooier op! Even later sta ik op de boomstam en fotografeer ik de schitterende omgeving. Daarna draai ik me om. 'Wil je me even helpen om er af te komen? roep ik naar mijn dochter.

Maar daar krijgt ze de kans niet voor. Ik voel dat ik wegglijd op de gladde ondergrond. Vervolgens maak ik een salto achterwaarts en plons zo het water in. Ik ga direct kopje onder. 'Mijn camera, mijn camera,'schreeuw ik als ik bovenkom naar mijn dochter. Ik waad naar de kant en sta tot mijn nek in het groene water. 'Ma, wat doe jij nou?! gilt ze en wil me redden. Ik vind het vreemd dat het water totaal niet koud is, maar ik heb natuurlijk dikke kleding aan. De adrenaline giert door mijn lijf. Aan een paar takken hijs ik me omhoog en even later sta ik weer op het gras. Op zo'n moment ben je sterker dan je denkt. Ik druip aan alle kanten.

'Ik wist niet dat je nog zo lenig was', verklaart mijn dochter. We komen niet meer bij van het lachen. Ik plas bijna in mijn broek. Daarna kom ik er pas achter dat ik met rugtas en al in het water gevallen ben en die is zoals gewoonlijk gevuld met spullen die samen enkele kilo's zwaar zijn. Ik heb geluk, want mijn nieuwe gsm en mijn horloge doen het nog en mijn paspoort is wel nat, maar nog bruikbaar. Dit geldt voor meer dingen.

We besluiten om direct naar huis te gaan, voordat ik kou vat. Mijn dikke gewatteerde jas hangt zwaar aan mijn schouders en mijn lange broek plakt aan mijn benen. Mijn handen kleuren rood en beginnen te tintelen van de kou. We lopen snel en stuiten op een hek. 'Ook dat nog', zegt mijn dochter, 'we zijn verkeerd gelopen'. We lopen terug door het kleine bos. Op en onder het bruine bladerdek bevinden zich verraderlijke takken van braamstruiken. Je blijft er zo achter haken als je niet oppast. Ik til mijn voeten hoog op. Maar dat is niet effectief want plotseling maak ik een flinke smak naar voren en val met mijn hele gewicht op mijn rechterknie en vervolgens op mijn achterwerk en rug. Daar lig ik met mijn benen in de lucht. 'Wat gebeurt er toch allemaal', roep ik, 'dit is ongetwijfeld de wet van Murphy! We brullen nu van het lachen en ik plas letterlijk in mijn broek, maar dat is niet erg want die is toch al nat. We zijn bijna bij de auto. Ik kijk in mijn cameratasje, dat nog steeds om mijn nek hangt en gooi het water er uit. Natasja ligt in een deuk. Tussen alle bedrijven door zet ze de verzopen kat op de gevoelige plaat.

'Gelukkig dat je er nog om kunt lachen', zegt ze tegen mij. Natasja wil dat ik mijn jas en dikke trui uitdoe. Daarna moet ik haar jas aandoen. Die is lekker voorverwarmd. Ze trekt mijn groene, regenlaarzen uit. Daar staat meer dan tien centimeter water in. Gelukkig hebben we plastic zakken meegenomen, zodat we die op de zitting van de autostoel kunnen leggen. Snel rijden we naar mijn huisje in Terneuzen. Onder de hete stralen van de douche, ontdooit mijn lichaam weer een beetje. Ik trek mijn warmste kleren aan.

Van alle opwinding van de afgelopen dag, kan ik niet slapen Ik besef nu pas dat ik heel veel geluk heb gehad en dat het avontuur ook heel anders had kunnen aflopen. Er had iets scherps onder water kunnen liggen of het water had ook ondiep kunnen zijn. In gevolg moet ik echt wat voorzichtiger zijn."Ma, wanneer leer je nu eens af om gevaarlijke dingen te doen als je foto's gaat maken? was de reactie van mijn jongste dochter toen ik haar vertelde wat er gebeurd was. Ze weet dat haar moeder soms rare dingen doet om prachtige kiekjes te kunnen maken. Dat ze bijvoorbeeld in en over de sloot staat, over dijken klimt, zich niet tegen laat houden door struikgewas en geregeld tot haar enkels in het water van de zee staat omdat ze het te druk heeft met mooie plaatjes te maken.

Ik heb niks lichamelijks overgehouden aan mijn 'wateravontuur' en ben niet angstig geworden. Maar mijn Canon Powershot 580 is kapot, hij was niet waterproof. Vreemd genoeg heb ik toch prachtige foto's van het gebied want het kaartje in mijn camera is niet beschadigd. Ik mag nu een Canon camera gebruiken van mijn dochter, een ouder modelletje. Morgen ga ik het uit proberen. Ik heb al extra batterijtjes opgeladen!

Schrijver: Elvira Taelman, 5 maart 2010


Geplaatst in de categorie: fotografie

2.6 met 5 stemmen 755



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)