Een warm weekendje werken
Het is om te stikken in de kamer, en niet alleen van de warmte. Er hangt een geladen sfeer die onmiddellijk bezit van mij neemt als ik binnen kom. Ik voel het onbehaaglijk prikken in mijn nek. Dit is niet van mij, herhaal ik steeds weer, als een mantra.
Ik weet hoe belangrijk het is om bij mezelf te blijven, niet mee te gaan in spanningen van de anderen anders wordt het alleen maar erger, maar nu moet ik daar veel moeite voor doen.
Onder luid protest van de oudste bewoonster gooi ik de serredeur open. "Nee, niet doen" krijst ze bijna, "het tocht en dan word ik ziek" "Gaat U lekker buiten zitten dan, daar is het aangenamer" stel ik voor. "Het is erg benauwd hier, de deur moet echt open." "Dan wil ik NU naar bed, als het zo moet" eist ze, maar ik kan haar gelukkig afleiden met een jenevertje, ik weet dat dat op de 99- jarige een heilzaam effect heeft.
Intussen hoor ik gekerm en opgewonden gepraat vanaf het terras. "Doe dat nou niet, ik heb niets bij me" en gelijktijdig komt er een dame in een rolstoel al huilend de serre binnen gereden. "Het gaat daar helemaal niet goed hoor, ze hebben ruzie daar en dat kan ik er al helemaal niet bij hebben, mijn vader is net dood, ze hebben het net verteld. En ik moet NU naar de wc. ik houdt het niet meer."
"Nee Mw Rol, u bent net geweest, ik ga eerst even bij de andere dames kijken en dan help ik U weer." Verontwaardigd over mijn 'leugen' over de toiletgang besluit ze dat 'er niets anders opzit dan maar in haar broek te plassen' en ik laat haar, wetende dat ze helemaal niets doet.
Buiten staan de overige dames in een kring om de Belgische mevrouw, en proberen met servetjes het bloed uit de wond op haar hand te stelpen. "Ik zei nog zo dat ze het verband er niet af moest halen, ik heb niets bij me op het ogenblik" verklaarde de voormalig schooljuffrouw paniekerig. "Kijk nou eens wat je gedaan hebt" vervolgde ze op strenge toon tegen mw Brussel, die op haar beurt begint te huilen.
"Rustig maar, ik haal wel een verbandje" en met het naar binnen snellen glijd ik uit in een plas nattigheid .. volg het spoor door de verlaten kamer en zie bij de toilet de andere vroegere schooljuffrouw die zich moeizaam langs mw Rol naar binnen probeert te wringen." Ook bij haar biggelen de tranen van paniek en frustratie en ik grijp snel in.
Oh ja, wat ging ik nou doen.. verbandje, gemoederen sussen, mw de lerares verschonen, het eten moet nog klaargemaakt, de medicijnen delen, mw Rol naar de toilet brengen, dweilen.. ik voel het zweet over mijn rug lopen...rustig blijven, dit gevoel is niet van mij..dit is niet van mij..
Een klein uurtje en vele kibbelarijen en tranen verder zitten we dan, met één vrouw minder want die wilde na haar jenevertje tóch naar bed gebracht worden, aan tafel. Even een moment van rust in deze chaotische sfeer. Het gevoel dat het einde nog niet in zicht is bekruipt me en dat idee is al genoeg om eens diep adem te halen en in slow tempo verder te gaan.
Het helpt. Mw Brussel wordt overvallen door heftig verdriet, ze is pas flink gevallen en is hier nog aardig door van slag. Niet dat ze dat nog weet, zij vertaalt het anders. "Mijne menneke is dood en ik kan nie zonder em" huilt ze hartverscheurend. Dan klemt ze zich aan mij vast: Maar gelukkig heb ik U gevonden, mun kereltje.. ik laat u nie meer gaan hoor, ik wil niet weer allenig zijn" Ze streelt liefdevol onder mijn shirt over mijn rug. En ze bedaard.
Mw Rol heeft ook houvast gevonden in mij: Als ik haar voor de zoveelste keer naar de toilet breng vraagt ze of ik met haar vader heb gesproken. Ze vertelt dat zij het lievelingetje van hem was, en het natuurlijk vreselijk vindt dat hij nu net gestorven is. Maar zoals ik met haar omga, en precies lijk te weten wat ze nodig heeft.. ik doe haar aan haar vader denken.. dus, heb ik soms een gesprek met hem gehad? Ik zeg maar van ja en ze is een gelukkig mens, houdt mijn gezicht onhandig tussen haar handen en kust me recht op de mond.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: werk
warmte effect
295
Geef je reactie op deze inzending: