Griekenland.
Wie kent nog de Antwerpse stadskrant?
DE NEUS.
Ik heb er nog voor gewerkt.
Rond die tijd moest ik mijn paske vernieuwen.
Wie kent nog de dienst bevolking in de lange nieuwstraat, de rij loketten, achter ieder loket een prompte dame.
Voor vooroorlogse typemachines.
"En wat doet u nu voor werk?" vroeg die Dame.
Even uit mijn lood geslagen mompelde ik: "he, he, ik werk voor een krant".
Na een flink geratel kwam mijn paske tot mij terug, Journalist stond erop.
De reactie van de toenmalige Rijkswacht ambtenaren op dat gegeven was verbijsterend.
Daar ik altijd nogal bohemien gekleed rond liep, loop, (langharig werkschuw weet u nog)was ik een zeer gewild slachtoffer van het idee, dat vuil slecht, proper goed is, de dwangmatige zuiverheidgedachte die tot onze cultuur behoort.
De mandarijnen van deze gedachten vonden in mij een ideaal slachtoffer om hun tijd door te komen.
Honderden keren werd ik staande gehouden.
"PASKE" was de aanspreektitel.
Tot op dat paske journalist verscheen!
Als ik nu schrijf dat de mandarijnen opeens door het stof kropen/kruipen, ver zal ik er niet naast zitten.
Ik dacht opeens aan de papiertjes waar de middeleeuwers mee zeulden.
Het papiertje heeft me ooit in een zonnig vakantieoord gered.
Net voor het vertrek uit dat zonnige vakantieoord constateerde ik dat mijn paske verdwenen was.
"U zult naar de hoofdstad moeten" zei de eerste de beste ambtenaar die ik aanklampte.
De hoofdstad was 1500 km verder en met nog een euro te gaan.
De wereld stond eventjes stil.
Ik begon iedere ambtenaar aan te klampen die er maar ambtenaar genoeg uitzag.
Het vliegtuig vertrok 30 min later.
Het werkte.
Opeens werd ik doorverwezen.
Ik eindigde in een kaal bureau.
Na mijn naam en adres vroeg de ambtenaar mijn beroep.
"Journalist" zei ik.
De man greep naar een grote zwarte voorhistorische telefoon.
De dag tevoren hadden we een havencafeetje bezocht, een cafeetje in de stijl dat er niet veel toeristen komen.
Tot ik opeens besefte dat de helft van de mede cafégasten Antwerps praten.
En erger nog, verstonden.
Toen de ambtenaar de telefoon greep dacht ik: als er een is die Antwerpen kent en vraagt welke krant?
Want de stadskrant 'De neus' werd toen beschouwd als gezagsondermijnend (subversief).
De man van het bureautje had iets te maken met kolonels.
De man die binnen snelde had niks van dien aard in zich.
Hij stelde vooral belang in wat ik vond van zijn zon overgoten land.
Daarin kon ik hem gerust stellen: ik zou zeker terug komen.
Van Antwerpen wist hij dat het een voorstad van Amsterdam was.
Ik verzekerde hem dat het eerder Parijs was want met Amsterdam wou ik niet vergeleken worden: zonovergoten landen hebben meestal zonovergoten cellen en er is watertekort.
Maar voor die man was het allemaal gelijk.
En toen ik hem in herinnering bracht dat Antwerpen in België ligt dichtbij Brussel toen gingen zijn oogjes blinken.
Brussel mompelde hij.
Verschillende keren.
En opeens realiseerde hij zich dat een van de bewoners van dat wonder Brussel bij hem stond.
Hij had hem zelfs nog geen versnapering aangeboden, hij had de grondregels van zijn gastvrijheid geschonden en dat stond nu al vast daar zou hij voor boeten.
Maar opeens verscheen een grijns op zijn gezicht.
Niet hij zou pijn lijden maar zijn honden van ondergeschikten dat ze zo een belangrijke bezoeker van hun schone landje zo slecht behandelden.
Maar nu moest hij zelf de bezoeker op gepaste wijze behandelen - straks zou hij zelf de honden afstraffen met een zweep- en.....
Ik onderbrak zijn gedachtegang en vroeg hem of het probleem opgelost kon worden.
"Probleem?" Opeens zag hij een manier om alles goed te maken. "Het probleem van de diefstallen op luchthavens is een Europees probleem dat alleen door Brussel kon opgelost worden" zei hij. Het eeuwenoude Zuid Europees fatalistisch gevoel kwam over ons heen gevallen als een deken.
Een bestolen journalist in een zonovergoten toeristisch land is niet de beste reclame.
Hij begeleidde me naar het vliegtuig.
En wuifde me na.
Als om uit te wissen, wat mij van negatieve gedachten zou overblijven.
Van het landje waarvan hij houdt en om die bezoeker te laten terugkeren vanuit dat verre Brussel
Zo ziet u
Wat een aantekening
Kan veroorzaken
De middeleeuwen
gmail.comGeplaatst in de categorie: werk
Griekenland
760
Geef je reactie op deze inzending: