Kroes -3-
Sebastiaan en ik zaten aan de bar en dronken een biertje. Anita zou straks komen.
Hij keek mismoedig het lokaal rond. Overal was werk in uitvoering ter voorbereiding op het geslachtsverkeer.
‘Dat lijkt nou wel heel wat’, zei hij, ‘maar als paaltje bij puntje komt draait het toch weer uit op penetratieve masturbatie.’
Sebastiaan wijdde zich aan geneeskunde en had in de loop der jaren een toenemende twijfel ontwikkeld aan de merites van het genus mens.
‘Co-habitatie is ook een onjuiste formulering. Er is geen sprake van “co”. Men habiteert in geestelijk isolement en hoopt er het beste van.’
Ik kon het niet oneens zijn met hem. Neuken op heden is een statussymbool. Men is one of the boys, of girls, al naar gelang en handelt overeenkomstig de groeps-usance. Hierin gesteund door post-puberale auteurs, die hun heldin ‘sorry’ laten zeggen, hetzij hier te lande of in New York, om er toch een semi-exotisch dimensietje aan te geven.
Ikzelf deed het niet zo vaak. Soms wel, natuurlijk. Er zijn ethische grenzen aan wat je een partner mag ontzeggen. Cunt-teasing behoort niet tot de goede toon in onze kringen. Maar de echte overtuiging ontbrak. Dat had zich rondgesproken, zodat ik van een zekere rust kon genieten tijdens het alcoholgebruik.
Tot Anita zich in mijn leven meldde. Ik had haar er nooit naar gevraagd, omdat het mijn zaak niet is, maar een onbeschreven blad was ze natuurlijk niet. Toch had ze een zekere, bijna kinderlijke, onschuld behouden, die boeiend contrasteerde met haar geacheveerde aanpak.
De afgelopen periode was één grote ontdekkingstocht geweest. Niet in het minst bij mezelf. Als ik mijn gebruikelijke reserve uit het oog verloor, kon zelfs van een zekere mate van geluk worden gesproken.
‘Zo, ouwe dibbes van me.’ Vergezeld van een ferme klap op de schouder, gevolgd door een zoen, die mij de omgeving deed vergeten. Mijn god, wat kon dat mens zoenen. Ik antwoordde in stijl en we moesten door Sebastiaan tot de orde worden geroepen. Hij wees op een bordje achter bar: “Publieke copulatie verboden.”
Ze keek me onderzoekend aan. ‘Hoe ga je? Ach, dat hoef ik eigenlijk niet te vragen. Je zit te stralen. Dat komt door mij, natuurlijk.’ Anita liet zich niet hinderen door valse bescheidenheid.
Ik streek haar tot laag over de gespierde rug. Een zaligheid, die ongeremde bestialiteit. Ze greep mij ten antwoord even krachtig in het kruis, zei ‘Pardon’ en bestelde bier voor ons drieën. Sebastiaan zat vaderlijk toe te kijken.
‘Kijk, dat bedoel ik nou’, zei hij, ‘het onbekommerd tonen van de diepere sentimenten. Dat zouden meer mensen moeten doen.’
‘Dan had jij geen patiënten meer’, zei Anita.
‘Oh, jawel. Dan nemen we andere frustraties uit de openstaande voorraad. Mijn kostje is voorlopig wel gekocht.’
Ze keerde zich naar mij.
‘Weet je, wat wij gaan doen? Nee nee, dat bedoel ik niet. Down Fido, down. Nee, we gaan een ritje maken.’
Hoi hoi, weer naar het strand.
‘Naar de Ardennen.’
De Ardennen? Te België?
‘Lijkt me leuk om daar even heen te rijden. Deed ik vroeger veel met Opa.’
Mijn geografisch vermogen is slecht ontwikkeld, maar ik voorzag toch geruime tijd achterop de Harley te moeten doorbrengen.
‘Dat is met een paar uur bekeken. We gaan morgen vroeg weg. En we stoppen wel eens onderweg.’
Inzender: Hendrik Laanen, 23 april 2010
live.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Sebastiaan
125
Geef je reactie op deze inzending: