Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Opgedoken brieven van Arthur Rimbaud (3)

Moeder is ook lief, tja, ze heeft het nu eenmaal niet zo makkelijk, begrijpelijk, wat zou jij doen zonder man? Ze heeft veel verdriet, dat moet haast wel, waarom zou ze het zichzelf anders zo moeilijk maken? en ons? Natuurlijk hou ik van haar, heel veel zelfs, dat is toch normaal? of niet soms? Vorige week hebben we bloemen op het graf van opa Cuif gelegd, volgens mij mist mamma haar vader heel erg, want toen heb ik zowaar tranen bij haar gezien. We hebben nog heerlijk gekuierd in de natuur rondom Roche, ook langs de oude boerderij van mijn opa en alweer zag ik tranen bij mamma. Ik hoor het haar nog zeggen: 'Kinderen, jullie opa was een hele lieve man, iemand met een heel groot hart, voor jou, Arthur, nam hij vaak lekkernijen mee. Vergeet dit nooit, een zeer integer mens!'. Ik dacht, nog even en ze gaat me weer slaan. Over mijn vader is ze nooit zo lyrisch, terwijl die toch een uitstekend militair was met onderscheidingen en al, een talenvirtuoos die heldhaftig gelegerd was in Algerije, waar hij onmisbaar was, zo ik meen, maar na de scheiding is er niet veel van hem heel gebleven en liever zwijgt ze als het graf over hem. O die verschrikkelijke vooroordelen van haar, ze maakt bannelingen van iedereen! Misschien idealiseer ik mijn vader wel, maar zo'n boeman als zij ervan maakt, kan hij toch niet geweest zijn. Het is voor een gevoelige jongen zoals ik toch ook niet gezond om zonder vader te leven en nu is mamma twee-in-een, vader en moeder, en ik moet helaas constateren dat haar manlijke kant het grootst is en het meest vervelend, want zodanig dominant dat haar zachte, vrouwelijke kant erbij wegvalt. Je moest eens weten hoeveel pijn het doet wanneer ik naar een aai van haar verlang, gewoon een streling over mijn hoofd, omdat ik de kille afstandelijkheid van haar niet uithoud op den duur. Al wat ik ontvang is kritische bemoeizucht! Ik ben zo bang voor haar, dat ik het haar niet durf te vragen, constant zit ik machteloos opgescheept met de dreiging die er van haar uitgaat, een naderend onheil, een doodsdreiging die ik niet kan plaatsen. O ik hoorde net dat Frederic naar beneden sjokte en ik kan je melden dat de missie geslaagd is, de boeken en ook jouw boek, zijn terug, ik neem ze wel mee naar school morgen. Weet je trouwens waarom ik je deze brief schrijf? Dat zal ik je dan maar onthullen, het zit namelijk zo dat ik beter met jou overweg kan, dan met Labarriere, die ik echt een obstakel vind tot wat voor vorm van vriendschap dan ook met mij, hij kijkt niet langer dan zijn neus lang is en oppervlakkigheid staat me nu eenmaal tegen, hoe ik het ook wend of keer. Ik schrijf je dit alles in goed vertrouwen, ik hoop dan ook dat je het niet doorvertelt, zweer je me dat? Ik blijf nog gewoon doen tegen hem, maar wij weten inmiddels beter. Ik heb de laatste tijd zo'n jeuk aan mijn kont, ik zit teveel en ik mag te weinig buiten spelen, maar vanavond gaat mijn moeder naar een bijeenkomst van vrome kerkmensen en dan ga ik lekker, zonder dat Frederic het merkt, deze brief aan jou bij jou door de brievenbus gooien. Wie weet lees je hem dan nog vanavond of anders morgenvroeg, voordat je naar het College de C. gaat. Mijn in het uiterst geheim allerbeste vriend, ik groet je in alle waardigheid en wees geheel verzekerd van mijn trouwe vriendschap. Je liefhebbende vriend, Arthur Rimbaud. p.s.: Mijn moeder is net weggegaan, dus tot zover. Ik vind Marion een erg lief meisje, maar die heeft verkering met Hugo he? wil je dat ook voor me nagaan? en mondje dicht he!

Deze brieven zijn bij verre familie van een van de drie tantes ( uit Douai ) van de dichter Izambard aangetroffen.

Charleville, 1870

Waarde George Izambard,
Wij brouilleren vaak het meeste met hen op wie wij lijken en zo is de wrevel tussen mijn moeder en mij hoogstwaarschijnlijk te verklaren, al neemt dit niet weg dat het zo langzamerhand wel de spuigaten uitloopt. De boeiende boeken die ik van jou te lezen krijg, verfoeit zij, ik weet dat ze u een brief heeft geschreven in verband met 'Les Miserables' van Hugo, maar reken maar niet dat ik me er iets van aantrek, als ik zulke boeken niet meer mag lezen van haar, dan kent ze mij nog niet. Zij verbiedt het mij om zo intiem met u, mijn leraar, om te gaan, maar zij kent u niet eens. Ik hoef u niet te vertellen dat ik u adoreer, ook omdat u uit de grote stad Parijs komt, de ware vaderstad voor kunstenaars, waar het echte leven plaatsvindt, maar vooral omdat u net als ik zoveel van de literatuur houdt. Wat vindt u van Francois Villon? Ik vind hem echt te gek en ik hou veel van zijn werk, hoewel hij natuurlijk een oudje is, maar wel een moedige voorloper in de geestelijke bevrijdingstochten. O ik ben zo blij met uw komst naar onze school, want u houdt werkelijk van gedichten, terwijl veel andere leraren maar blaaskaken zijn. U brengt de lyriek echt tot leven, dat is een en al feest voor mij. Thuis moet ik mijn bedilzieke moeder maar gehoorzamen, luisteren moet ik, luisteren en zwijgen, terwijl ik bij u ronduit mag praten over de dingen die mij echt ter harte gaan.

Schrijver: Joanan Rutgers, 3 juni 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 2.699



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)