Opgedoken brieven van Arthur Rimbaud (15)
Voor Charles Baudelaire
Rovershoofdman
Vader van alle letteren, ik dank je voor
de komst op aarde, voor het inzicht in
de duisternis, wat opbloeit als een gouden
roos, al hebben weinigen er oog voor, er
zijn toch velen die de bedwelming genieten.
Tenminste het kind is gered. De roes van
hasj en alcohol voorziet het wel, maar
het duurt altijd langer, alvorens de ziel
speels en onbevreesd op aarde kan zijn.
Verdronken in talloze wanen betreedt hij
toch de loopplank naar het tijdloze
piratenschip. Aan boord bevinden zich
niet de wapens, maar wel de vreugden;
een wiegend dek, bloedheet, en zalig met
de nodige wijn. Of een donkere kajuit,
waar spinnen en vleermuizen kameraden zijn,
hun visie is boeiend en zeker nieuw,
aan hen de macht van het woord. En zie
hoe het vrolijke meisje zich laat ondersneeuwen
met de rose bloesem van een grote boom,
erken de magie of besluit het leven in
een graf van heerszucht. Wat is een schip
zonder de zee? een kaal vehikel in de
woestijn, een ruiter zonder paard.
Hij lacht tegen het noodlot, in een land
waar een dode de rillingen van krijgt,
maar waar het goud begraven is,
in vorige levens. En met trots plant hij
de piratenvlag op de hoogste berg, Abracadabra.
Arthur Rimbaud
Roche, 11 augustus 1873
Lieve vader,
Ik ben een gebroken man, niet waardig meer uw zoon te heten. Mijn liefste vriend op aarde, mijn arme Paul, zit opgesloten in de gevangenis 'Petits Carmes' wegens een poging tot moord en wel op mij, zijn meest dierbare vriend. Twee jaar dwangarbeid heeft hij gekregen, het is ongehoord en buiten proporties! alsof hij het allemaal met opzet heeft gedaan, Paul was gewoon radeloos en zijn waanzinnige actie kwam door een overdosis alcohol en doordat hij zelfmoordplannen had. In een gesticht zou hij beter op zijn plaats zijn, die man heeft goede leiding nodig, geen boetedoening, daar zit hij zelf al vol genoeg mee, dat moet je niet aanwakkeren! En hij had ook nooit dat stomme pistool moeten kopen, vervloekt is de Brusselaar, die hem dat verkocht heeft! misselijk serpent! roekeloos tuig! verdienen aan de meest wanhopigen hè? branden zul je, voor eeuwig! Grrr, als je voor me stond, dan draaide ik je nek zeven keer rond de dikste toren van Brussel! O vader, wat een bittere ellende voor mijn lieve Paul! we wisten wel dat er iets moest gebeuren, want het ging niet meer tussen ons, de rek was eruit, we verstikten elkaar en dat kon niet langer duren. Beiden hadden we ons eigen onoplosbare leed en dat kwam steeds meer aan de oppervlakte. We konden elkaar niet redden, hoe graag we dat ook wilden. We schoten beiden in een neurose, die ons nog meer misère bracht. Dat was het meest pijnlijke voor ons, dat we uit elkaar groeiden, dat we elkaar niet meer konden bereiken. Voor verlatingsangst waren we beiden nog het bangst. De laatste keer toen we samen waren in Londen leek alle tover, alle luister verdwenen. Iemand had Londen ontruimd en opnieuw ingericht. Iedereen was kaalgeschoren en leek ons niet te kennen. De bekoring van het eerder begeerlijke leven was verdwenen. Paul kon mijn scherts niet verdragen en ik zijn plompe belachelijkheid niet, we zaten toen al ver over de grens van verdraagzaamheid naar elkander. Ik had in Roche moeten blijven, maar het was kiezen tussen twee kwaden en bovendien, ik hield meer van Paul dan van mijn familie. Maar tussen mij en Paul ging het in sneltreinvaart de verkeerde richting op. Ik wilde niet meer geclaimd worden door hem, ik zei dat ik zijn moeder niet was en dat ik zijn sentimentele gezuig meer dan zat was. Ik schold hem uit voor een hardnekkig moederskindje en mij noemde hij een wreedaard in de stijl van Markies de Sade. Hoe het ook zij, het explodeerde dus in een kamer te Brussel, omdat Paul het op de spits dreef, omdat hij me niet vrij wilde laten. De ene mens mag nooit de andere mens bezitten, dat is een misdaad en Paul wilde zich, hoe dan ook, daaraan schuldig maken. Tevergeefs, dat stond voor mij al vast, maar voor hem dus niet. Wee hem! hij verdient een beter lot! Sodomie! Homofilie! Ja, lieve vader, daar hebben ze hem ook nog van beschuldigd, alsof het de grootste zonde op aarde is, zij weten niet beter, dit omgekochte volk van Pilatus, deze valse dienaren van een te pas en te onpas gebruikte wet! Ik haat alle wetten! alle wetten zijn vals en het onrecht zit in de harten van slechte mensen. Deze rechters waren slecht, slecht en nog eens slecht. De seksuele aard of voorkeur van iemand kan nooit een misdaad zijn als het gebaseerd is op wederkerige liefde, maar in het huidige België kan dat blijkbaar wel, schandalig en bekrompen! onmenselijk en hypocriet! Zij zijn op zijn minst onbedreven in de gecompliceerde zielkunde. Hoeveel homofielen plegen niet zelfmoord? op talloze manieren! moeten zij daarbij ook nog extra lijden? extra straf krijgen? misdadig! Mijn jaren van totale waanzinnigheid lijken voorbij, al blijft het in mijn herinnering steken als een gelukzalige eeuwigheid, de waarheid ligt ergens in het midden. Het was godverdomme een ijzingwekkend tragediespel! een idealistisch dromenland! de verblinding een paradijsvogel te zijn! Het is een hele kunst om mensen los te laten, het is een hele kunst om mensen vrij te laten, het is een hele kunst om zelf vrijheid te bemachtigen, om jezelf te ontketenen. Hilariteit is een grote sleutel. Ik zit hier nu zenuwachtig aan mijn pijp te lurken, waarbij ik grote rookwolken omhoog blaas. Al die spanningen tussen Paul en mij, al die verwijten en ruzies, de duistere gesprekken over de manier waarop we zelfmoord zouden plegen, het ging gewoon niet meer. Het onbekende werd te riskant. Wij zagen geen uitweg, wij probeerden de woede van ons af te smijten, de frustraties en de pijn te begraven. We waren zo angstig voor de toekomst, alsof alles al was afgelopen. Een debâcle kon niet uitblijven.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Opgedoken brieven va
80
Geef je reactie op deze inzending: