HOE IK AAN MIJN KANGOEROE KWAM

Als kind las ik altijd de Donald Duck als ik naar de tandarts moest omdat ik dan bang ben en dan moet lachen en wel durf. Op een dag was het weer zover en las ik het verhaal van Donald Duck en droevige Dora de kangoeroe. Dat zou ik ook wel eens mee willen maken dacht ik en vertrok op mijn achttiende na het examen van school onmiddellijk naar Australië.

Ik kwam aan in Sydney en zag daar meteen een kangoeroe. Ik wilde graag met haar op de foto en vroeg een Aboriginal om er een te maken. Toen trok de kangoeroe mijn jasje aan en lachte enorm hard en ging er toen mee vandoor! Ik stond daar en voelde me ineens enorm stom en verweesd zo ver van huis zonder geld en papieren. Hoe kwam ik nu ooit weer thuis, vroeg ik mij af.

De Aboriginal nam me mee naar de woestijn om de kangoeroe te vangen en het jasje terug te krijgen want bij de ambassade geloofden ze me, niet ook niet met de foto in de hand er bij. Dat werd dus niets en dit was de enige mogelijkheid.
En ineens stond ze daar, Droevige Dora! Ze nam me bij de hand en stopte me in haar buidel. Daar lag ook mijn geld en portefeuille en ze gaf me kusjes en geschroeide woestijn uil met zacht gras en een slok water. Ze zei: bij mij ben je veilig en je moet bij me blijven.

De Aboriginal was weg met zijn boemerang en zo kwam ik dus nooit meer thuis bij mijn moeder maar Droevige Dora keek me zo liefde vol aan als haar eigen kind dat ik nooit meer weg wil en ook niet meer naar de tandarts hoef.
Gelukkig maar, soms komen dromen uit!

De jaren verstreken in de woestijn. Soms gingen we jasjes stelen met foto’s en kwam ik aan wat geld om iets lekkers te kopen maar op een dag verlangde ik naar huis en inmiddels waren we ook al berucht in heel Australie. Ik leerde Droevige Dora nederlands en we vertrokken met een groot passagiersschip onder een bootje verstopt aan dek. In Holland werden we beroemd als Foppe met zijn kangaroebuidelsyndroom en zijn tamme sprekende kangaroe en werden heel gelukkig en leefden nog lang maar ik bleef slapen in haar buidel want dat vonden we beiden zo gezellig en knus.

UIT