Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kwetsbare kunstenares

( voor Lisa St Aubin de Terán )

Je bent een afgestudeerde toeschouwer, gezien de scherpzinnige waarnemingen uit je bewogen avonturen, heel liefdevol, in grote harmonie met de natuur, zorgzaam en levenslustig, een vrouw naar mijn hart en dubbelzijdig mooi, van binnen en van buiten. je bent nu inmiddels zeven-en-vijftig, dus die foto, die ik hier voor me heb liggen (voorkant van 'De haciënda') is niet meer up-to-date, want gemaakt op je vier-en-veertigste. Ik zie verdorie geen enkele rimpel, een glanzende huid, heerlijk lange bruine haren en de handen opvallend ontspannend op je zijden, grijze rok met ronde ballenmotieven. Dat zwarte hesje staat je ook goed, het heeft iets ridderlijks, iets krijgshaftigs, het verdedigt als het ware je tedere borstenpaar en ook al gaan ze naar de zestig, dierbare jonkvrouwe, ik zal ze met man en macht verdedigen, met al mijn krachten, fysiek en magisch, iedere dag train ik mijn spieren en beoefen ik diverse vechtsporten, hou ik mijn lichaam en geest superfit om jou te dienen als nobele ridder, geef ik mijn leven voor jou zodra dat nodig is, wanneer pijlen je belagen, spring ik voor je, wanneer mannen je willen bezoedelen, ontman ik hen, ik zie je vrije, onschuldige, goddelijke ziel stralen, maar ik weet hoeveel het je gekost heeft. Je hebt jezelf eens dichtgemetseld, als een non met vrome gedachten, je gewortelde woorden dienden als sierlijke bouwstenen voor een terecht onneembaar fort. Een vrouw is niet gecompliceerder dan een man, het zijn de unieke, subtiele kwinkslagen die ons breekbaar maken, ons anders-zijn kan overslaan tot een eenzaam-zijn en een ongenaakbaar-zijn. Er zijn maar weinig mensen die wij werkelijk dichtbij laten komen, hoezeer wij in wilde en verlichte buien ons ook te buiten gaan. Jeetje, ben jij echt getrouwd geweest met een aristocraat en bankrover uit Zuid-Amerika? Kijk, dat verwacht je weer niet, wanneer ik naar die zoetsappige, feeërike, harmonieuze foto zit te kijken, maar het tegendeel is meestal waar, het zal wel. Maar je wilde natuurlijk, zoals de meeste vrouwen, een beschermheer, een verdediger, een machtige koning. Toen de bouw was voltooid, zat je gevangen in een ondraaglijke stilte. Je vergiste je in het doel en toen sloeg je met een zware mokerhamer alle muren rondom je kapot. Het labirint was groter dan je dacht, zelfs groter dan Venezuela, hoe je ook soms naakt (daar was ik natuurlijk graag bij, maar ik vreesde de wraakgevoelens van je sinistere manlief! ben je trouwens nog steeds met die losgeslagen cowboy?) en zonder woorden uitgeschreven was, er waren tevens daadkrachtige engelen voor nodig om jouw diepste gevangene te bevrijden. De wil om schoonheid en waarheid met esthetische woorden aan te vullen. Een schamele eenzijdigheid, bij nader inzien, goed, het leverde aardige pillen op, maar de weegschaal van geven en nemen sloeg te ver door naar geven. Het bleek een misleidende oogkleppentactiek. Het had zijn therapeutische nut, totdat het wankele bouwwerk als vanzelf ineenstortte, de ruïne het tragische, vergeefse beeld van een vergane glorie opleverde. Dan is het moment rijp om je geluk buiten de neurotische verhalenmachine te zoeken, voorgoed dus. Hoe schoon je ook was en bent, jongedame en oudedame, bijna zestig is geen kattepis, er zijn altijd kanttekeningen, hartverscheurende twijfels, tja, ouderdom treft iedereen, velen willen om de uiterlijke ouderdom heen, maar ze vergeten dat de innerlijke ouderdom belangrijker is, wat heb je al die tijd innerlijk bereikt? Heb je de kunst van het jong-blijven ontdekt? Heb je wijsheid vergaard? Heb je vrede met jezelf gesloten? Heb je de Universele Liefde in je wezen toegelaten? Heb je liefde gegeven? Talloze zijwegen bieden meer dan zinsbegoocheling. Er zijn mensen, die de hele dag bezig zijn met hun uiterlijk, met over hoe ze overkomen op anderen, die zijn niet benijdenswaardig, want ze verrijken niet hun zielen, worden holle etalagepoppen, dienaars van de cosmetica-slavernij, gelukkig hoef ik jou daar niet onder te scharen, jij hebt een natuurlijke schoonheid, die je godzijdank niet verminkt door schijnmethoden. De ware schoonheid, die diep in jou huist, laat zich niet vangen en buiten de schrijverij, armzalige betweters, mateloze leugenaars, is het lyrische rijk grenzeloos groter, veel genuanceerder en peilloos vluchtiger. Lieve Lisa, Mona Lisa, erken dat de wel degelijk aanwezige dwaalwegen van de onvolmaakte kunstenaars, vind een nieuwe hemel op aarde, hoe dan ook, zeker niet persé met woorden, dode letters, maar één die wel resistent is. Weelderige anonimiteiten dansen met volmaakte, ver boven de aarde schoonheden uitstijgende, ons onvoorwaardelijk beminnende goden en godinnen, zonder zwaarmoedige uitleg, met vrije harten en in volle vreugde, zonder eerzucht/zelfzucht, egoïstische geldingsdrang, zoals spontane, lachende, blij spelende kinderen,of misschien zoals de souplesse van jouw priemende woorden, die van grote liefde getuigen, van een groot, soepel hart, weer zie ik die totaal ontspannen armen van je, liggend op je ongetwijfeld dronkenmakende benen, een associatie met Boeddha, slap als was door intense vermoeienis, bereid tot totale overgave. Jouw liefde is zo groot en zo grenzeloos, net als de mijne, dus we zouden elkaar heel stevig en heel teder kunnen omarmen, onze armen glijden heen en weer op elkaars lichaam, we ontkleden ons, we... Als de Goddelijke Liefde in een mens gaat bloeien, dan is er geen houden meer aan, dan hebben we grenzeloos lief, dan raken we grenzeloos ontroert door andere mensen, een beetje zoals God, zo zie ik jou dan ook, een beetje zoals God, maar dan wel een beetje veel! Godgelijk dus. God dus. Bedankt dat je tot mij kwam, lieve Lisa, lieve Moedergodin, laat Apollo maar zwarte bessen eten op Delos, jij bent zijn magnifieke zus Artemis, die met een pijl en boog op de wouddieren jaagt, in jouw ogen danst de weerspiegeling als de zon op het water. Jij bent de Liefde en de dieren houden van jou. Gek, maar waar. Mafkees Apollo danst met jouw geest, eigenlijks is hij rijp voor opname, zoals zovelen, maar goed, hij danst van pure vreugde en dat gaan wij niet verpesten, mijn hoogwaardige zielsgeliefde.

Schrijver: Joanan Rutgers, 25 juli 2010


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 1 stemmen 106



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)