Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

HAVENLEED

Sinds een paar jaar woon ik nu in Frankrijk. Er gebeurt niet zo veel in een klein dorpje op het Franse platte land. Juist daardoor kunnen alledaagse gebeurtenissen aan waarde winnen.
Over dit soort zaken bericht ik maandelijks aan vrienden en kennissen in Nederland.
-------------------




Wanneer op een warme zomeravond de laatste klanken van het klokgelui van zeven uur zijn weggestorven en er een oorverdovende stilte over het dorp valt, besluiten wij een wandelingetje te maken.
Als echte Hollanders hebben we het eten natuurlijk al op; het is telkens weer wennen, vooral als je een tijdje in Nederland bent geweest,om je aan het Franse ritme aan te passen.
Ons dorp ligt aan het Canal de l'Est en het is altijd weer leuk om 's avonds even langs het haventje te lopen waar, vooral zomers, schepen van verschillende nationaliteiten aanleggen om de nacht door te brengen. Afhankelijk van het seizoen op de heen of terugweg van de Middellandse zee.
Vanavond is het vrij rustig in de haven. De meeste schepen zijn op hun vakantiebestemming en de Fransen zitten aan tafel.
Als we zo langs de haven kuieren, gebeurt er iets bijzonders.
Heel langzaam komen twee schepen naast elkaar onder de brug door drijven. Ze zijn aan elkaar vastgebonden en de een hangt wat schuin tegen de ander.
Heel behoedzaam wordt er aangelegd en na korte tijd komt er een brandweerauto aangereden. Slangen worden uitgerold en in het schuinsliggende schip gehangen, dat kennelijk lek is geraakt.
Even later arriveert er nog een auto waar twee mannen uitstappen, waarvan er één in alle rust een duikpak begint aan te trekken. Dit alles gebeurt zonder dat de lome zomeravondstilte wordt verstoord. Alsof je naar een film zit te kijken, waarvan het geluid is weggevallen.
Inmiddels hebben zich wat belangstellenden op de brug verzameld, maar ook hier wordt slechts op gedempte toon van gedachten gewisseld. En ook als de belangstelling is opgelopen tot wel zo’n honderd man, blijft er een sfeer hangen alsof men een kerk bezichtigt, terwijl er een dienst aan de gang is.
Onwillekeurig maak ik voor mezelf de vergelijking hoe de situatie zou zijn als zich in Amsterdam iets dergelijks zou voordoen. De op en aanmerkingen zouden niet van de lucht zijn; de bekende stuurlui aan de wal zouden allemaal wel een steentje willen bijdragen om de operatie te laten slagen.
Hier heeft men nog respect voor iemand die zijn vak uitoefent; zeker als het een ambtenaar betreft, en al helemaal als hij ook nog een uniform draagt.
Wanneer het donker begint te worden en er alleen nog maar een lichtschijnsel in het water te zien is van de duiker, die onder het schip aan het werk is, arriveert er nog een auto van de brandweer met aanhanger.
De auto komt uit een grotere stad zo’n 60 kilometer verder op, en het betreft hier kennelijk een eenheid die verantwoordelijk is voor verlichting in noodgevallen. Kabels worden uitgerold en lampen worden opgesteld. Als alles in de juiste positie is geplaatst wordt een aggregaat aangesloten en gestart. Althans dat is de bedoeling...
Met geen mogelijkheid blijkt men het apparaat aan de praat te krijgen. Met steeds grotere verbetenheid beproeft de driekoppige bemanning om beurten zijn krachten, maar het wil maar niet lukken.
Na nog enige tijd met bougies en sleutels in de weer te zijn geweest, gaat er bij een van de mannen een lichtje branden. Met een brede grijns op zijn gezicht en een jerrycan in zijn handen komt hij uit de auto. Het aggregaat wordt met brandstof gevuld en start in één keer.
Als de lampen de haven in het volle licht zetten, blijkt dat de werkzaamheden aan het schip inmiddels zijn afgerond. De duiker en het grootste deel van het publiek zijn vertrokken.
De paar belangstellenden die nog over gebleven zijn produceren een schuchter applausje. De lampen en het aggregaat worden weer ingepakt en iedereen vertrekt tevreden naar huis..........

Schrijver: frans brugman, 2 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: woonoord

3.0 met 2 stemmen 175



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
4 augustus 2010
Email:
hmessielive.nl
Ja, de nuchtere en toch gemoedelijke geest van de Fransen komt hier heel mooi beeldend bij dit ingrijpende werk naar voren. Nederlanders mochten hier een voorbeeld aan nemen door minder "stuurlui op de wal te zijn."

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)