Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

DE BLAUWE BOL

Dina, het kleine speelse meisje, was moe van het ravotten met haar vriendinnetjes. Ze ging naar huis om uit te rusten.
De late middagzon maakte Dina's slaapkamertje lekker warm. Dat nodigde des te meer uit om een dutje te doen. Loom lag Dina op haar bed. Die plataanboom voor het raam schitterde zo in de zonnestralen. Het deed bijna pijn aan je ogen!
Dina ontwaakte uit een kort slaapje. Wat een mooie glans van schemerachtig groen omgaf de kruin van de plataan. Daarbij ruisten zijn bladeren zo zacht... Dina voelde zich net een visje of salamander in een beekje met heel rustig stromend water. Die plataan leek wel een bos waterplanten, licht sidderend...

Die avond lag Dina nog lang wakker en dacht na. Tenslotte stapte ze haar bed uit, ging bij het raam staan. Grote verbazing! De plataan stond stil in het donker. Maar wat hield hij vast? Tussen twee van zijn takken hing een mooie lichtblauwe bol, wel vier keer zo groot als een speelbal!
"Daar zal ik meer van weten," mompelde Dina. "Voorzichtig, heel zachtjes op mijn tenen ga ik door het huis. Zo horen vader en moeder mij niet. Ja, ik ben al bij de voordeur."
Het nieuwsgierige kind trok uiterst langzaam aan de klink... Open, zonder geluid!
Maar de plataan stond daar als een heel gewone boom. Van die blauwe bol was niets meer te zien.
Even later lag Dina weer tussen haar lakens, teleurgesteld... Spoedig maakte een droomloze slaap zich meester van haar.

De volgende avond was de blauwe bol er toch weer.
"Net als gisteren," dacht Dina, die de hele dag vol spanning op dit ogenblik had gewacht. "Maar nu blijf ik bij mijn raam staan."
Dina tuurde strak naar dat lichte blauw van een zonnige hemel, dat zo mooi glom in de nachtelijke lucht. Na een tijdje kreeg de blauwe bol waziggroene vlekken. Dezelfde kleur die Dina de vorige dag gezien had na haar dutje! De zachte schemer van een rustig, helder beekje.
Steeds meer vulden die groene vlekken de blauwe bol. Ze draaiden om elkaar, door elkaar heen. Tenslotte was het een grote kluwen van vraagtekens. Dina werd er duizelig van om dat te zien.
"Gauw mijn bed in," was haar enige gedachte.

Er waren heel wat jaren verstreken. Dina was nu een flinke, ondernemende vrouw. Ze bezat een mooie kapsalon, waar de mensen graag kwamen. Heel veel dames lieten hun haar verzorgen bij Dina. Ook sommige heren vonden de weg naar de welbekende salon.
Dina verstond haar vak uitstekend, ja, meer dan dat. Ze maakte zelf ook haarwaters en -zalfjes.
Op zekere avond zat ze alleen in haar werkkamertje.
"Ik zal nu toch wel zo'n voortreffelijk iets maken," dacht ze. "Wie het zal gebruiken, die zijn hoofd zal heerlijker geuren dan ooit."
Vol werkdrift mengde Dina verschillende poeders met water. Het aanstaande middel kreeg een prachtig lichtblauwe kleur.
Dina veerde op.
"Diezelfde kleur zag ik als kind in de plataan voor ons huis!" schoot het door haar heen. "Hoe vaak heb ik later nog aan die blauwe bol gedacht!"
De verwonderde vrouw hield haar handen stil, keek alleen nog maar toe. In de lichtblauwe vloeistof verschenen groenige vlekken. Allemaal krioelende vraagtekens!
"Hoe is dat nu mogelijk? Keren al mijn kinderbelevenissen opeens terug?"
Dina keek op, stokstijf van verbazing. Het kleine vertrek was vol zachte schemer, net of je onder water was. Langs de wand wiegden grote, grillige schaduwen heen en weer. Reusachtige waterplanten en wieren!
Dina wilde verrukt overeind springen. Maar een tikje op haar hoofd maakte dat ze op haar stoel bleef zitten.
"Ja, kijk nu maar eens wat er gaat gebeuren," zei de kleine kabouter, die op Dina's werktafel stond.
"Vreemd kereltje, hoe kom jij hier? Wat wil je toch van mij?"
"Ik zal jouw gedachten overbrengen in het middel dat je nu aan het maken bent," gniffelde de kabouter.
Het mannetje sprong op Dina's schouder en streek over haar hoofd. In het mengvat klonk een hard gebruis. De vloeistof kookte en spatte vol kleine draaikolkjes.
"Houd je maar rustig," lachte de kabouter geruststellend. "Je zult vreugde beleven."
Dina zag dat de kamer nu vol bomen was. Aan hun takken hingen ronde, blauwe vuchten. Wat was dat?! Daar kwamen grote golven aanrollen. Die spoelden schuimend over de bomen heen. De takken zwiepten wild tegen elkaar aan. De vruchten lieten los en verkleurden meteen. Als geweldige pompoenen deinden ze op het woeste water.
Dina zag hoe zich tussen de golven en de bomen van alles afspeelde. Het waren heel merkwaardige belevenissen van mensen en dieren, veel te veel om erover te vertellen.
"Dit is iets wat maar even duurt, terwijl het onnoemelijk veel wil zeggen," peinsde Dina. "Ik voel dat het iets betekent voor mijn hele leven."

Alles verdween. Dina zat weer in haar werkkamer, zoals ze gewend was. Ze ging verder met haar werk, al was het middenin de nacht.

Het spoelwater met Dina's gedachten erin werd verkocht, Het rook buitengewoon lekker. En wat had het verder te betekenen?
Het echtpaar Nuchtermans maakte ook kennis met de vrucht van Dina's werkzaamheden. De heer en mevrouw Nuchtermans deden hun naam alle eer aan. Deze mensen waren zo nuchter als men zich maar voor kan stellen. Hij was een goede scheikundige. Het werk op zijn laboratorium, dat was alles voor hem. Zijn vrouw was verdienstelijk bij een grote handelsondernemeing. Grote bedragen en geldberekeningen waren haar lust en haar leven.
Als ze hun haren wasten met Dina's nieuwe middel.. Ja, hiervan kregen ze meer liefde voor sprookjes en allerlei vertellingen. Als ze zich in de verhalenwereld verdiepten, deden ze hun dagelijks werk met des te meer plezier.
Wat de kracht van het sprookje wel vermocht!

Schrijver: Han Messie, 5 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: vrouwen

3.0 met 1 stemmen 189



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)