De Chinese jurk

Beijing. In een zijstraat van Qian Men Street liepen twee vrouwen de koopwaar te inspecteren. Het straatje was aan beide zijden volgepakt met kraampjes, waarop van alles werd aangeboden. Van kleding, schoenen, “echte” Rolexen en snuisterijen tot allerlei etenswaren, waarvan met name van het vlees niet direct duidelijk was welk dier eraan ten grondslag lag.

“You wanna buy beautiful dresses”, hoorden ze naast zich roepen. De stem was van een jonge vrouw, die een kraam vol kleding bemande.
“How much?”, vroeg de ene vrouw. “Niet teveel,” fluisterde de andere haar toe, “het is allemaal nep en wat moet je ermee.”
“Ik vind ze wel leuk”, zei de vrouw.
De Chinese gebaarde hen dichterbij te komen. “Look,” zei ze.
De vrouw stapte naar voren en voelde aan een zwarte jurk, glanzend en bedekt met rode bloemen. Ze vond hem best mooi.
“How much?” vroeg de vrouw nogmaals.
“Aaah, you like this?” zei de Chinese. De vrouw zei niets, om de prijs niet negatief te beïnvloeden. Ze zocht nog wat tussen de kleding en net toen ze een felblauwe jurk met witte vlinders in haar handen had, zag ze een paar ogen die haar aankeken.

De ogen hadden iets indringends, maar tegelijkertijd ook iets brutaals. Ze behoorden toe aan een jongetje, dat op een hoge drempel achter de kraam zat. Hij was een jaar of zes en had kort geschoren haar. De vrouw en het kind namen elkaar nieuwsgierig op. De vrouw glimlachte, maar het kind bleef haar strak aankijken.
Plotseling stond hij op en pakte haar hand. De vrouw was verrast en keek achterom of ze haar vriendin zag. Deze stond echter druk te discussiëren met de Chinese verkoopster en merkte niets van het tafereel dat zich achterin de kraam afspeelde.
Het kind gebaarde haar mee te komen. Ze keek nogmaals achterom en stapte toen achter het jongetje aan over de drempel.

Ze kwamen binnen in een kleine kamer. Er stonden een ronde tafel met vier houten stoelen en een open kast. Ook stond er een zwarte kolenkachel, waarboven een portret van Mao hing. In de kast stonden kopjes, een theepot, een plantje en enkele beeldjes.
Boven de deur stonden een aantal kleine kooitjes, waarschijnlijk bestemd om een krekel in te bewaren.

Het jongetje trok haar verder mee, naar een binnenplaats achter het huis. Daar zat aan een tafel een oude dame. Ze was minstens tachtig en had een verweerd gezicht. Ze droeg een zwarte jurk met een donkerblauwe schort. Haar grijze haar was samengebonden in een dikke knot. In haar handen had ze een naald en draad. De tafel was bezaaid met lappen stof en klossen garen in allerlei kleuren. Het jongetje zei iets in het Chinees en de oude dame keek op van haar werk. Ze wenkte naar de vrouw. De vrouw kwam dichterbij en zag dat de oude dame een rode bloem aan het borduren was op een lap glanzende zwarte zijde. Gefascineerd keek ze hoe de oude dame met haar kromme vingers de fijnste steekjes maakte. Midden op de binnenplaats hingen aan de takken van een bloeiende kersenboom tientallen zijden jurken, sommige nog onbewerkt, maar de meeste voorzien van prachtig borduurwerk.

De oude dame legde haar naald neer. Ze pakte de vrouw bij haar arm en nam haar mee naar de boom met de jurken. Ze haalde er een traditionele rode jurk uit, bezaaid met geborduurde pioenrozen. Hij was lang en adembenemend mooi. Ze duwde de jurk in de handen van de vrouw, die begreep dat de oude dame wilde dat ze de jurk zou aantrekken. Het jongetje wees naar een hok met een gammele deur. De vrouw liet de jurk over zich heen glijden. Hij rook een beetje muf, maar wat voelde de stof heerlijk zacht en wat glansde hij mooi!

Ze stapte het hok uit. De oude dame keek vol bewondering en wees op een stoffige spiegel. De vrouw bekeek zichzelf en draaide enkele keren om, terwijl ze over haar schouder keek. De jurk stond haar geweldig, ze leek wel een Chinese prinses.
De oude dame schuifelde naar binnen en kwam terug met een verfrommelde zwartwit-foto. Ze wees op zichzelf. Het was een foto van een mooie jonge vrouw in een lange traditionele jurk, bezaaid met geborduurde pioenrozen. Naast haar stond een trotse man in uniform. Ze keek er lang naar en leek ontroerd door de herinnering.

De oude dame gebaarde de vrouw de jurk weer uit te doen. Toen de vrouw het hokje weer uitkwam nam ze de jurk aan, pakte hem in krantenpapier en gaf hem aan de vrouw. Die zwaaide met haar handen, “Nee, dat kan ik niet aannemen.” Ze haalde geld tevoorschijn en wilde het aan de oude dame geven. Die pakte haar beide handen vast en drukte ze tegen de vrouw aan. Ze knikte glimlachend naar de vrouw en nam weer plaats aan de tafel. Ze pakte de naald en ging verder met haar borduurwerk, zonder verder op te kijken.

De vrouw stond er nogal verloren bij, toen het jongetje haar hand pakte en haar meenam door het huis heen. Ze stapten over de drempel, het jongetje ging weer zitten en de vrouw stond weer in de kledingkraam. Daar stond haar vriendin met een rood aangelopen gezicht. “Waar was je nou, ik heb je overal gezocht!”
De vrouw keek haar aan en zei: “O niks, ik heb een jurk.”
“Zo’n Chinees ding,” zei haar vriendin, “die trek je thuis toch nooit aan. Je hebt toch niet teveel betaald, hè?”
“Nee hoor,” zei de vrouw. Ze keek nog een keer achterom naar het jongetje, maar dat was verdwenen, net als de drempel, de deur en het huis. Er stond alleen een muur met daarop een gescheurd aanplakbiljet voor de Chinese opera.
“Kom,” zei haar vriendin, “ik heb het wel gezien hier. Zo saai.” Ze pakte de vrouw in haar arm en trok haar mee. De vrouw glimlachte en omklemde met beide handen het pakket met de jurk. “Ja, zo saai” en ze liepen weg, de drukte in.

China

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 5 stemmen 334