Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Aanval en ommekeer

Het leven is simpel als het wordt begrepen. Geconfronteerd met onomkeerbare feiten strompelde ik in eerste instantie verder. Strompelen in de zin van afhankelijkheid. Begrijpen deed ik het niet. Wel het leven in het algemeen, maar niet mijn eigen leven. Wel mijn eigen doen en laten, maar niet de aan- en omslag óp respectievelijk ván mijn leven. De aanslag óp mijn leven heb ik gepareerd en de omslag ván mijn leven heb ik uiteindelijk moeten accepteren. Gedwongen door de onomkeerbaarheid van de opgedrongen feiten. Die aanval is mij overkomen en de ommekeer heb ik samen met een aantal andere mensen gerealiseerd; mensen uit de familie- en vriendenkring en natuurlijk met behulp van deskundigen uit de medische wereld.

Helaas had níet iedereen het goed met mij voor: een kwartet heren dat een spelletje met mij dacht te kunnen spelen, heeft zich op repercussie voorbereid. Overigens zonder zich te realiseren dat zij zich inmiddels in een hiernamaals bevinden. Overigens zonder zich bewust te zijn van het feit dat het gewelf dit viertal definitief plet. De querulant is de onruststoker die als rat gaat mummificeren. De dood hijgt in zijn nek, terwijl het leven hem langzaam maar zeker afstoot.

Inspiratie opdoen in een wereld die de jouwe niet (direct) is, is geen beuzelarij. Geen kleinigheid, want het is hard, heel hard werken, daar kennis van zaken die jou nooit is aangegaan, die jou in eerste instantie niet echt heeft geïnteresseerd op een gegeven moment een loopje met jou gaat nemen, daar de onverschilligheid in opnemen niet met zich laat sollen en jou stante pede neersabelt.

'En dan'? 'Vooruit jongen, wat dan'? glimlacht zij tevreden tegen mij. (Deels citaat uit Middernachtskinderen van Salman Rushdie). Het antwoord op deze indringende vraag ligt verscholen in de penoze van het milieu, dat goed bekend staat en waarin jij je als een vis in het water dacht te voelen. Dat wil zeggen, totdat gewetenloze lieden zich denken te moeten profileren als bagger, uitschot, gajes en schorem. Een decennium lang, van mijn 23ste levensjaar tot mijn 33ste heb ik tussen leven, werken en beminnen door keihard moeten knokken. Vechten met mijzelf voor acceptatie van verlies door ziekte, met werkgever en helaas ook met mijn toenmalige vriendin die uiteindelijk heeft ingezien dat een strijd die ík niet kon winnen nooit in háár voordeel zou kunnen worden beslist. Zij heeft mij verlaten zonder iets mee te nemen, behalve haar waarde en een heel mooi schilderij.

Ook ik heb uiteindelijk kunnen inzien, dat haar gelijk volkomen gerechtvaardigd was, daar de waarheid altijd in het midden ligt. De schaal echter sloeg uit in haar voordeel daar haar leven een 'boost' nodig had en die van mij niet leek te komen, daar ik, druk móest zijn met mijzelf. Dat is alles behalve de aard van deze auteur. Door echter door allerlei fouten (on)georganiseerde toevalligheden in omstandigheden zag de Draak zijn kans en sloeg toe op een moment dat helemaal niemand, inclusief schrijver dezes, doorhad dat de bel voor de laatste ronde reeds had geklonken! Die laatste ronde leek en bleek beslissender dan ooit.

'Wat men niet kan verhelpen, moet men verdragen'. Dit citaat uit Middernachtskinderen van Salman Rushdie is in principe de spijker op z'n kop! Tegelijkertijd kán en móet ik zeggen dat zoiets gemakkelijker is gezegd dan gedaan.

'De diepe vervreemding die tot terrorisme leidt, mag dan haar oorsprong vinden in afschuw van de gebeurtenissen in Irak of elders, feit is dat de gesloten gemeenschappen van sómmige traditionele moslims hiervoor een gemakkelijke voedingsbodem vormen'. In het hierboven aangehaalde citaat heb ik zelf het woord 'sómmige' benadrukt. De auteur zelf, de schrijver van dit stuk dat 15 augustus 2005 werd gepubliceerd, in de persoon van Salman Rushdie, niet. Deze uitgave was en is in dagblad Trouw van de hiervoor genoemde datum te lezen.

Via deze publicatie van 'de grootste schrijver aller tijden' die zijn vinger sinds 'de Duivelsverzen' constant op de zere plek legt, kom ik in dit essay uit bij Shalimar. Deze clown, Shalimar de clown, naar een boek van Rushdie uit 2005, is een terrorist pur sang.

'Kashmir voor de Kashmiri's was geen optie meer. Alleen de grote jongens stonden nog overeind, en dus werd het Kashmir voor de Indiërs of Kashmir voor de Pakistanen, en hun gevolmachtigden waren de terreurorganisaties'. Dit is een citaat uit Salman Rushdies Shalimar de clown.

Een leven lang leren. Een leven lang splijtzwam.

Kashmir is zo'n element, zo'n land dat verdeeldheid brengt. Kashmir als splijtzwam tussen India en Pakistan. In dit deel van de wereld, maar echt niet alleen hier, wordt per gemeenschap geselecteerd en geïndoctrineerd; (indoctrineren): systematisch onderricht in zekere (politieke) leerstellingen met als doel deze kritiekloos te doen aanvaarden. Gehamerd op de verschillen i.p.v. gekeken naar de overeenkomsten. Een wijze die ver, heel ver van samen- en/of verbinden afstaat.

Hoofdpersoon en intrigant, onruststoker Shalimar is een heetgebakerde koorddanser. 'Liefhebben was je leven op het spel zetten', was/is zijn credo. Deze geloofsbelijdenis wordt door teveel mensen aangehangen, misschien wel begeerd en zeker gesteund. Op madrasses, koranscholen wordt hen verteld en onderwezen dat een leven lang leren uit de Koran garantie geeft voor een plek vol vermaak en vertier! In een leven na dit.

Het is een gedenkwaardig verhaal dat vijf jaar oud nog decennia lang opgeld zal doen...

Dit althans is mijn verwachting. In zekere zin is ieder mens een eeuwige student binnen zijn of haar kaders, waarbij 'schole', maar niet alleen 'vrije tijd', bepalend zal zijn en ís voor besteding van tijd die niet direct verplicht. Inspiratie is levenskracht inademen, ontbranden. Afhankelijk van interpretatie, opvoeding en opleiding doet de student ermee, zoals hem of haar goeddunkt.

In verreweg de meeste gevallen is dit goed voor mens en maatschappij. (Jong) verleden heeft echter meer dan eens bekrachtigd dat deze vlieger niet altijd op gaat en de wind soms ook uit een hele verkeerde hoek waait en een koers bepaalt die (bijna) niemand (op) wil!

Schrijver: Annejan Kuperus, 10 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 2 stemmen 332



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)