Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Violen en confetti.

Woest was ik. Ik was kwaad. Een boosheid die ik me niet kon herinneren ooit te hebben gehad. Waar gevoelens van verdriet en pijn, van onmacht en het niet meer te weten hoe het ooit goed zou komen me bekend waren. Geleden had ik. Jaren en jaren geleefd in een wereld die me beheerste. Me leidde. Me de weg wees die ik van mezelf wel moest gaan. Om de eenvoudige reden dat het van me werd verwacht. Zo moest het en die kant op. Natuurlijk was het een vrucht van het verleden. Een gevolg van milieu en opvoeding. Van het je bevinden in een bepaalde groep mensen. Die zich afsloot voor alles en iedereen wat aan de denkwijze van hen niet voldeed. Ik leefde erin. Net als Jan Siebelink en Franca Treur. Het overkwam me in mijn jeugd. Terwijl je niet beter wist dat het zo hoorde. Het leefde verder bij het ouder worden. Een puberteit als zodanig kende ik niet. Lief en onderdanig en vooral verdraagzaam was ik in de weg die ik ging. Zo hoorde het immers.

Natuurlijk kan ook ik mijn boek schrijven. Een lezing houden over alles wat zich afspeelde in het verleden. Een schop geven tegen allen die in mijn ogen het zo vreselijk bij het verkeerde eind hadden. Me daarom zoveel verdriet en pijn hebben gedaan. En in de tijd dat de boosheid me overviel was het ook zeker mijn plan. Ik zou ze allen laten weten hoe erg het was in de kringen waarin ik me bevond. In de gemeentes waar mogelijk nog velen ervaren wat zij niet weten. Maar ik was me er direct van bewust dat het niet zou baten. Het zou zijn doel missen. De boeken die Jan en Franca schreven worden immers gemeden door juist die groepen waar ze waarschijnlijk voor zijn bedoeld. Met het gevolg dat er een lachwekkend geheel is ontstaan voor allen die toch al een schop tegen de leer en het leven in bedoelde kringen geven.

Boos worden. Boos zijn. En eigenlijk niet goed te weten op wie. En waarom. Natuurlijk, het was een geheel van samenloop van omstandigheden. En het zou een trilogie worden het alles op te schrijven. Het alles wat eigenlijk een parel zou moeten zijn zou ik voor de zwijgen gooien.

Doch in boosheid moet je nooit iets doen. Je zou er spijt van kunnen krijgen wanneer de emotie is verdwenen. En ook mijn boosheid bleef niet. Gelukkig niet. In de stilte die aanbrak kwamen de gedachten terug. De redelijke overdenkingen. Waarin je een geheel ander mens bent geworden. Waarin je heel anders in het leven staat. Want immers, we leven niet in het verleden. We zijn geworden die we zijn. We mochten worden die we zijn. Als mens met een verleden. Maar ontsnapt uit dat verleden.

Dan staat het mij zo helder voor ogen. De waarheid die achter de Waarheid zit. Het onfeilbaar Woord van God. Waar ieder dan op zijn eigen wijze mee omgaat. De Waarheid van het geboren worden als zondaars. In zonde ontvangen en geboren. Waarin slechts een bijzonder wonder van Gods kant mensen door Zijn Woord en Geest aanraakt. En daar blijft het dan niet bij. In die aanraking zit kracht. De kracht van de Heilige Geest. En in die kracht worden mensen andere mensen. Ze worden van de geestelijk doden die ze zijn, wat ze op dat moment niet weten, levende personen. Die als nieuw geboren kinderen hun weg door dit leven gaan in de tijd die ze nog krijgen.

Door het Woord en door de Geest het wonder te ervaren van de bekering. Van de verandering die zo nodig is in het leven van de mensen die zich de kinderen van God mogen noemen. Gods kinderen die overal uitgetrokken worden. Rachab de hoer. Levi de Tollenaar. Saulus van Tarsen. Allen getrokken uit de duisternis. Of het nu is uit de wereld of uit de meest rechts reformatorische kerk. Het wonder van de genade van God is iets wat niet wordt beschreven in een knielen op een bed van violen. Maar ook niet op een dorsvloer vol confetti.

Schrijver: Zegerin, 13 november 2010


Geplaatst in de categorie: religie

4.3 met 3 stemmen 184



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)