Vergezichten - deel 1

Boven op de dijk aangekomen haalde hij zijn verrekijker te voorschijn. In de grijsblauwe nevel aan de horizon waren twee eilanden te zien. In het blikveld van de kijker ontdekte hij verschillende dorpjes, wat stukken bos en duin, en helemaal aan de westpunt van het ene eiland een roodwit gestreepte vuurtoren.

Ooit had hij met een vriendin een dag op dat eiland doorgebracht. Hij herinnerde het zich nog goed. Het was in 1978 geweest, een jaar waarin hij veel had geschreven. In die jaren was hij nog vol enthousiasme geweest. Vaak zat hij tot in de kleine uurtjes achter zijn bureau en schreef gedichten, artikelen en korte verhalen. Nu was dat allemaal veel moeilijker. Hij was getrouwd, had twee kleine dondersteentjes waar hij een groot deel van de dag op moest passen en 's avonds was hij vaak té moe om nog urenlang te schrijven.

Als je leest, schuil je geestelijk onder de paraplu van iemand anders, dacht hij, je duikt onder in de ideeën, dromen en gedachten die iemand anders voor je op papier heeft gezet. Eigenlijk is het een veel grotere uitdaging om zelf iets te bedenken, om zelf een eigen wereld te scheppen waarin dingen gebeuren die voortkomen uit je eigen brein, uit je eigen fantasie. De wereld van de geest is immers oneindig, de verten staan voor je open. Verleden, heden en toekomst, ruimte en tijd - alles is kneedbaar onder de vaardige hand van een schrijver. Personages verschijnen en verdwijnen naar believen: alles wat denkbaar is, is mogelijk. Je schept je eigen wereld, voert toneelstukken op die zich alleen voor je geestesoog afspelen. Maar is het leven zelf ook niet een toneelstuk, een drama waarin je zelf één van de hoofdrollen speelt?

Een paar meeuwen scheerden krijsend over. Hij schrok op uit zijn overpeinzingen, borg de kijker weer in de tas. Hij had zin om naar de vloedlijn toe te lopen. Aan de voet van de dijk lag een klein stukje strand, wat vervuild en daarom niet geschikt voor badgasten. Toch vond hij het altijd heel aangenaam om daar wat heen en weer te sjouwen en te kijken naar de spullen die waren aangespoeld.

Hij klom over een paar hekken, sprong over een slootje en even later sopten zijn laarzen in het natte zand. Een paar strandplevieren speurden de waterlijn af op zoek naar wat van hun gading was. Een wit damesschoentje, half onder het zand bedolven, lag vlak bij de branding. En onwillekeurig moest hij weer denken aan haar, zoals ze op het schoolplein had gestaan: lang, kaarsrecht, met golvend zwart haar en een vuurrode jas aan, haar voeten gestoken in witte schoenen. Geen moment was zij uit zijn gedachten geweest. Zoals je na elke reis uiteindelijk weer thuis komt, zo keerden zijn gedachten dit jaar na elke omzwerving weet naar haar terug. Als een magneet zoog ze zijn gedachten naar zich toe.
Hij had zich er dan ook meermalen op betrapt dat veel dingen die hij deed op de één of andere manier in het teken stonden van zijn eindeloze speurtocht naar haar, als in een langzame, omcirkelende beweging die hij rond haar gedachten en gevoelens uitvoerde in een poging tot het allerdiepst van haar wezen door te dringen.

Zo ging hij af en toe, zonder enige noodzaak, naar de winkels toe waar zij vaak kwam. Nog niet eens zozeer om haar daar te ontmoeten, maar meer om dezelfde sfeer, dezelfde omgeving in te ademen als zij, om bloot te staan aan dezelfde invloeden en daardoor, ook al was het maar miniem, gelijk te worden aan haar, met haar samen te vallen. Of hij reed langs haar huis, terwijl dat eigenlijk helemaal niet nodig was. Dan dwong hij zich om niet naar het huis te kijken waarin zij woonde, tenminste niet overdag wanneer de gordijnen open waren. Stiekem hoopte hij door haar te worden opgemerkt, zodat zij dan, al was het maar voor een ogenblik, aan hem dacht.

Zoals dat gaat met publiciteit, waarbij zelfs slechte publiciteit altijd nog beter is dan helemaal géén, zo hoopte hij zich een vast plaatsje in haar gedachten te verwerven. Verliefde sukkel die hij was, hij wist maar al te goed dat hij geen belangrijke plaats in haar wereld innam. Toch moest hij allerlei capriolen uithalen om maar door haar gezien en opgemerkte te worden, in de hoop dat hij in de rangorde van de voor haar belangrijke mensen langzaam maar zeker een paar plaatsjes opschoof. Hoe lang zou het nog duren voordat hij tot de toptien was doorgedrongen?

- wordt vervolgd -

waddenkust verliefdh verliefdheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 4 stemmen 237