Vakantiehuis in rep en roer

Wij hadden ooit een stenen vakantiehuis even buiten Gasselte, aan de rand van een groot bos. Dat park werd beheerd door een norse, praatzieke man, Wanders was zijn naam, een markante persoonlijkheid, die ons de stuipen op het lijf jaagde en tevens deed gieren van het lachen. Ons? Ik heb twee broers. Onze ouders lieten ons niet stil zitten, want we sleepten overal keien vandaan, die we dan rond het huis legden, ook zwoegden we aan een halve boom, een driepoot, die zo nodig als kunstwerk in de tuin moest staan. Ik weet het nog goed, het was snikheet en we zweetten als otters, maar dat vulden we wel weer aan met cola en cassis. Mijn slaapplek was in de gang en dat was niet zo leuk, want daar waren de meeste prikvliegen en wat een klamboe was, wisten we nog niet. Meestal lag ik angstig onder het witte laken naar adem te happen, terwijl het irritante gezoem er niet minder om werd. Als ik het al te warm kreeg, sloeg ik krijgshaftig het laken weg en liet ik de minuscule beulen hun absurde werk doen. Tegelijkertijd werden er op de zolder boven mij enkele muisjes verleid tot het knabbelen aan een stukje kaas, waardoor ze een wrede dood stierven, ik met mijn grote inlevingsvermogen had maar met hun argeloosheid en knorrende maagjes te doen. Meestal keken we 's avonds nog wat televisie, we knabbelden aan paprikachips en Cheetos-kaaschips, glazen cola erbij en we vonden dat we altijd te vroeg naar bed moesten, dus rekten we de boel zo lang mogelijk.

Op een keer lag ik al in mijn koude bed en mijn broers wat verderop, toen ik getuige was van een fikse ruzie tussen mijn ouders, de valse verwijten gingen over en weer, ik lag met een bonkend hart af te wachten hoe de afloop zou zijn. Ik las destijds 'Toppers in strip', wereldliteratuur in stripverhalen gegoten, dus ik wist al wel hoe roerig het in mensenlevens kon toegaan. Toch was ik die nacht om een of andere reden extra bang, er leek iets gigantisch te gebeuren, iets zeer akeligs, ik voelde me misselijk en koud worden. Ineens hoorde ik een hard gerinkel, mijn vader had een eetbord keihard tegen de wand kapot gesmeten, daarbij vloekend en tierend op die rotfamilie van mijn moeder! Ineens ging de deur naar mijn slaapvertrek open en mijn vader snelde naar de voordeur. 'Wat is er aan de hand?', vroeg ik bang en verdrietig. 'Niets, jongen, ga maar gauw weer slapen!'. Mijn vader smeet de deur achter zich dicht en verdween in de nacht. Ik bleef als versteend in mijn bed liggen. Een tijd later werd er op de deur geklopt, mijn moeder had zeker de deur op slot gedraaid. Ik keek naar een vaag zichtbare vader, die vroeg of ik de deur wilde opendoen. Dat gebeurde en zo liep alles met een sisser af, maar ik wist absoluut zeker dat het toen helemaal fout had kunnen gaan, scheiding of nog erger, maar de symbiose van mijn ouders lapten de smet vanzelf weer op tot een flinterdun, maar houdbaar trapezewerk, riskant en zonder vangnet, maar daardoor krankzinnig ijzersterk.

Ik droomde de nachten daarna naast vele angstdromen ook vele wensdromen. Eén van mijn wensdromen ging over mijn liefde voor de popgroep ABBA, ik was in stilte verliefd op de blonde zangeres Agnetha Fältskog. Mijn eerste poster van die groep had ik geruild voor 20 stuiterballen met mijn oudste broer. Hij en mijn jongste broer zweerden bij 'The Eagles'. Ik vond troost bij die goddelijke stemmen van de positieve dames, die mijn hart verwarmden en deden wegdromen. Dat mijn vader, ooit kijkend naar 'Money money money', hen hoeren noemde, schokte mij diep, vond ik ronduit kortzichtig en stupide. Dat hij gefrustreerd in elkaar stak, wist ik toen nog niet. Hij sloeg wel eens driftig naar achteren in onze automobielen, maar ja, we dachten dat alle vaders zo deden.

Ik droomde dat ik in Gasselte een exclusief concert van ABBA mocht meemaken en dat ik in die kleine ruimte helemaal vooraan mocht staan. Die droom maakte mij zo intens gelukkig, dat het mij door de ellendige perioden heen hielp. Ik mocht op het podium komen en met Agnetha en Annifrid dansen en ik huilde van geluk, zij zongen vrolijk verder, streelden mij, droogden mijn tranen af en lieten mij eindeloos genieten in hun gezelschap. De heren bleven op afstand, want ze begrepen hoezeer ik de moederlijke troost van de beide zangeressen nodig had. Uit respect voor mij speelden ze extra gedreven door. Ik mocht zelfs meezingen in één van hun meest gevoelige songs en iedere fan juichte toen ik 'I believe in angels!' door de zaal liet schallen.

Vakantiehuis in rep ABBA

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 6 stemmen 353