WILD GLIMMEN (deel 2)

Arnoud sloeg zijn vleugels uit en vloog boven de struikjes. Levina verdween uit zijn gedachten. Hij vloog snel heen en weer, in grote bogen en wijde kringen. Zijn keverhartje klopte heel wild. Ook nu klonken geluiden van gevaar in de omgeving. Maar Arnoud had er geen angst voor. Hij was vol moed om van alles te ondernemen. Al hoger en hoger vloog hij, langs de boomtoppen.
Wat waren dat voor lichtjes die plotseling om hem heen draaiden? Betekende dat gevaar? Gespannen tuurde Arnoud ernaar. Grote verwondering! Dat waren zijn kameraden die hij uit het oog had verloren.
"Jullie hebben die val van de paardenbenen gelukkig ook overleefd!" riep Arnoud verrukt uit.
"Jij hebt ook net zo'n mooi licht aan je achterlijf als wij allemaal," zei een van de glimwormen.
"Laten wij nu als vuurvliegen steeds hoger gaan vliegen," stelde Arnoud voor.
Alle glimwormenvleugels snorden heftig en vol levenskracht. De geestdriftige diertjes vlogen boven de bomen van het bos.
"We gaan heel ver vliegen," stelde er een voor. "Naar de maan en de sterren, die boven ons schijnen."
"Ja, dat doen we," stemden alle glimwormen in. "We zullen ons warmen aan die hemellichamen. Hun glanzen zullen onze lichtjes nòg mooier maken."
Daar ging het, al hoger en hoger maar. Ach, de maan en de sterren kwamen niet dichterbij, bleven ver weg.
Het omringende nachtelijke duister gaf die moedige glimwormen een neerslachtig gevoel. Koude verlatenheid drong in hun ziel. Nee, ze hadden er geen zin meer in. Mistroostig lieten ze zich weer naar beneden zakken, waren gauw weer in het bos.
Eenzaam lag Arnoud op de grond, zwaar kniezend. Zijn kameraden zag hij niet meer. Wat verwachtte hij nog van zijn leven?
Wezenloos staarde het teleurgestelde diertje naar boven. Wat was dat, daar hoog aan de boomstammen en takken? Allemaal strepen en stippen witgeel licht blonken in het bos.
"Daar ga ik op af!" dacht Arnoud vol nieuwe blije hoop. "Ik zal er mijn eigen licht steeds sterker gaan maken. Dan word ik een geweldig mooie glimworm!"
De volle maan zorgde inderdaad voor een fraai lichtspel in het hele bos.
"Wat ziet die dikke boomtak er mooi zilver- en zwartgevlekt uit. Hier blijf ik een tijdje zitten."
Maar wat verwachtte Arnoud? Verslagen bemerkte hij dat zijn eigen licht verbleekte bij het mooie schijnsel.
"Verder kijken maar," moedigde Arnoud zichzelf aan. Hij vloog van tak naar tak, van boom naar boom. Overal waar maneschijn was, streek hij even neer. Maar zijn eerst zo glimmende lijfje werd steeds doffer...
"Wat moet ik nu beginnen?" dacht hij wanhopig. "Ik doe niets meer..."
Moedeloos viel hij neer. Arnoud lag naast een heel groot, groenig oog... Van welk wezen was dat!? Maar het was geen oog. Het was Levina, die prachtig groen glansde!
"Had je niet eerder bij me kunnen komen, Arnoud? De hele nacht verlang ik al zo erg naar jou!"
"Levina, ik heb heel wat willen ondernemen. Maar nu weet ik het zeker: Ik wil niets liever dan jou toebehoren!"
De twee glimwormen lagen dicht tegen elkaar aan, verrukt, vol innige liefde. Mateloos geluk vulde hun leven. Maar de duur van hun bestaan deed er niet toe. Dit wonderbare ogenblik was als een eeuwigheid.

Schrijver: Han Messie, 18 december 2010

hmessielive.nl

BROOSHEID VERKENNING VERKENNING

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 208