Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

O&M (OLIFANT EN MUIS) 44 Belofte maakt schuld

Korte inhoud van het voorafgaande
Olifant en Muis wonen samen. Na een goed begin is hun relatie steeds slechter geworden. Muis heeft haar eigen woning aangehouden. Die staat al heel lang leeg.


Het was aan het einde van de herfst. Het pad liep langs een slingerend beekje. De bladeren hadden al herfstkleur moeten hebben, maar alles was nog groen. Het was ongelofelijk warm voor de tijd van het jaar. Ze kwamen uit op een asfaltweg waar ze rechtsaf gingen. Aan de overkant van de weg liep een spoortreintje.
Olifant stond stil en bestudeerde de kaart. Hij aarzelde.
‘Laat mij eens kijken,’ zei Muis. ‘Dit huis zijn zijn we net voorbij gelopen’
Olifant keek naar het stipje op de kaart.
‘O ja,’ zei hij, ‘Dat had ik niet gezien, dan moeten we hier rechtsaf’
De weg die ze insloegen was stil. Landhuizen en boerderijen wisselden elkaar af. Hij kwam uit in een dorp. Op het stille dorpspleintje hing een lichte geur van herfstbladeren. Ze gingen op een bankje zitten met uitzicht op de school.
‘Heb je er wel eens aan gedacht wat er gebeurt als ik dood ga,’ vroeg Olifant.
‘Hoe kom je daar nou bij,’ zei Muis, ‘Ik ga eerder dan jij’
‘Dat denk je, maar je weet het nooit. Ik heb zitten denken…ik heb een groot huis. Daar zou jij wel in kunnen blijven wonen’
‘Veel te groot,’ zei Muis, ‘Wat moet ik met zo’n reuze huis. En je kinderen dan?’
‘Mijn kinderen krijgen mijn geld’
‘Weet je het zeker?’
‘Ja,’ zei Olifant kalm,'Ik heb er over nagedacht. Zo wil ik het’
Muis legde haar kleine koppie op Olifants grote buik en streelde hem een beetje.
Dat had ze al een hele tijd niet meer gedaan. Olifant legde een poot op de bank zodat ze in een holletje lag en wou haar net besnuffelen met zijn slurf toen de gedachte hem bekroop, dat Muis alleen maar zo lief deed omdat hij haar zijn huis beloofd had. Hij verstijfde.
‘Ik vind het heel lief van je,’ zei Muis met een hoog kinderstemmetje.
‘Zullen we verder lopen,’ zei Olifant, ‘het is gauw donker’
Het laatste stuk van de wandeling praatte Muis honderduit, maar Olifant reageerde er nauwelijks op. Steeds maar speelde de lelijke gedachte van daarnet door zijn hoofd.
Die avond, nadat hij Muis thuis had afgezet, ging hij langs zijn vriend Beer.
‘Beer,’ zei hij met een grafstem, ‘Ik heb Muis vanmiddag mijn huis beloofd’
‘En je kinderen dan,’ vroeg Beer, ‘Je kinderen zijn je eerste zorg. Hebben die dan nergens recht op?’
‘Ik weet het niet,’ zuchtte Olifant, ‘Ik heb het nu aan Muis beloofd’
‘Je bent gek. Ze windt je om haar vinger’
‘Het is haar schuld niet. Het kwam zo maar uit me’
‘Onzin! Je bent ontzettend naïef'
‘Niet waar,’ zei Olifant, maar toen hij bij Beer wegging moest hij er de hele tijd aan denken hoe Muis haar hoofd tegen zijn buik had gelegd. Alsof ze eindelijk had gekregen wat ze hebben wou.
Er kwam een verbeten trek om zijn mond en met wilde passen dreunden hij door het woud.

Schrijver: melvijn, 2 februari 2011


Geplaatst in de categorie: partner

5.0 met 1 stemmen 96



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)