AUTORIJDEN OP CURACAO
"Nou ik zou hier wel kunn'n wenn'n aan het autorijd'n" zegt Nick vanaf de achterbank met zijn zwaar accent en elke laatste é inslikkend. Hij is vrachtwagenchauffeur en maakt wel wat mee zo onderweg. Thuis.
We zitten bij Herman in het busje die ons voor de zoveelste keer op sleeptouw heeft.
De uitspraak is niet zo verwonderlijk. Herman stopt voor een rood stoplicht en dat is voor ons een geheel nieuwe ervaring. Rood stoplicht betekent hier meestal dat je je kansen op een aanrijding inschat en vervolgens vol gas het kruispunt nog pakt vóór er iemand bij je op schoot zit. Wat ook goed te zien is aan de barrels die we onderweg tegen komen. Gemiddeld missen zij een spatbord, één of twee koplampen, regelmatig een deur (nou ja, die heb je niet écht nodig) en wieldoppen (maar die hebben ze dan van je auto gejat) en met een beetje geluk kan je díe terugkopen in Willemstad op de markt en in de vorm van een papagaai of anderszins, prachtig uitgeknipt en beschilderd,een nationale kunstvorm. Oók autobanden krijgen een heel andere bestemming.
Het autorijden is hier een constante loterij. Als we vóór ons kijken zien we een barrel met vier verschillende wielen, de auto schommelt over de weg. De meneer die het geval bestuurt heeft nét een boodschap gedaan bij een plaatselijke Gamma en een lange plank steekt uit het zijraam, klaar om eventuele argeloze fietsers te scheppen. Dat het zover niet komt dankt menige bicyclist aan de schielijke zijwaartse bewegingen van de chauffeur waardoor de plank enerzijds rakelings langs een zadel scheert, en anderzijds nét het tegemoetkomende verkeer mist. Het is kunst met een grote K. (heb ik zoiets al eens gezien in "de plank?")
Ook moet je niet gek op kijken van een grote kabrietu (geit) op de laadbak van een pick-up die je vanaf zijn staanplaats verveeld staat aan te staren, onderwijl de bladderende verf van de laadbak afschrapend en de onverwachte slingerende bewegingen schijnbaar moeiteloos opvangend. Al dan niet synchroom met een medepassagier.
De geit is ook een apart verhaal. Zolang hij langs de weg loopt en alleen maar schade veroorzaakt is hij van niemand. Maar zet er niet een bumper tegenaan, zelfs niet heel zachtjes want je hebt dan vijftien eigenaren en érg veel rekeningen van de veterinaire dienst die de waarde van het beest vér overschrijden. Als we even later flink worden gesneden is dát het moment dat Nick zijn uitspraak doet.
Lang leve Korsau.
gmail.comGeplaatst in de categorie: woonoord
auto
144
Geef je reactie op deze inzending: