Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Voetbalobsessie

Het voetbal is me met de paplepel ingegeven. Als klein kind werd ik al meegenomen naar het voetbalveld. Achter iedere boom heb ik daar verstoppertje gespeeld, elk bloemetje is door mij van het dijkje geplukt en jaren later werd iedere voetballer vakkundig door mij geobserveerd. En als we dan thuis kwamen, was het met het bord op schoot Studio Sport kijken. Ik weet niet beter. Maar heel af en toe begin ik me toch af te vragen of ik het nog wel zo leuk vind, al dat voetbal.

Omdat ik geen andere mannen zag dan voetballers, kon het niet anders of mijn man zou een man van het veld zijn. Ik wist waar ik aan begon. Een keer per week langs het lijntje staan om hem aan te moedigen, drie keer per week stinkende voetbaltassen en vier keer per week voetbal op tv. Allemaal prima, het hoorde erbij. Toen wist ik echter nog niet, dat ik een zoon zou krijgen die nog een graadje erger is dan zijn papa.

Het begon onschuldig, balletje trappen in de tuin en meetrainen met de mini’s, maar het is op een jaar tijd behoorlijk uit de hand gelopen. Hij ademt voetbal, hij droomt voetbal, hij leeft voetbal. Zeg maar gerust obsessief en dan druk ik me nog zachtjes uit.

Het begint al zodra hij uit bed komt. Tijdens het ontbijt wordt mij vriendelijk verzocht de pindakaas even door te ‘passen’ en vervolgens is het 10 minuten ruzie maken over waarom hij zijn voetbalschoenen niet naar school aan mag. Terwijl ik hem tussen de middag maar weer een broek aandoe zónder groene knieën, vraagt hij me met stille dwang even naar de Albert Heijn te gaan om voetbalplaatjes. Na school wordt er afgesproken met een van zijn voetbalmaatjes om de partij van die ochtend nog eens dunnetjes over te doen en mocht papa ’s avonds per ongeluk vergeten dat het voetbal is op tv, dan helpt hij hem er wel aan herinneren.

Wanneer hij op school moet vertellen wat er in het weekend allemaal is gebeurd, vertelt hij tot in detail hoe Stekelenburg zijn duim heeft gebroken en als hij bij oma en opa geen voetbal op tv kan vinden, stuurt hij zijn vader naar huis om het pasje van de digitale tv. Digitaal is er immers altijd wel ergens een wedstrijdje te vinden. Voor zijn verjaardag wil hij dan ook graag een shirt van ‘Bara Muusen’. Liefst nummer 10, van die man met zijn poppenbenen.

En dan mag ik de zaterdag natuurlijk niet vergeten. De wedstrijddag van de mini’s. Zijn scheenbeschermers moeten precies goed zitten, hij mag absoluut niet te laat zijn en hij weet graag van tevoren wie hij ‘in gaat maken’. Hij vindt zichzelf de beste en zijn vader helpt hem maar wat graag die gedachte in stand te houden. Verliezen is geen optie, scoren een must.

En ach, ook al is het allemaal wat veel van het goede, als hij dan scoort, komt er toch ook bij mij weer een glimlach op mijn gezicht. Je bent een voetbalmoeder of je bent het niet. Het is blijkbaar gewoon mijn roeping.......

Schrijver: Wendy77, 28 maart 2011


Geplaatst in de categorie: sport

4.5 met 4 stemmen 244



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)