Hart van de Luchtspiegeling- Suzanna (2)

Wat vooraf ging:

De dag na mijn 30ste verjaardag werd ik tijdens een wandeling in Amsterdam door een sneeuwstorm overvallen. Ik zocht beschutting in een cafeetje en daar ontmoette ik de vader van Suzanna. Op reis in Egypte was Suzanna door haar zusje bewusteloos in de woestijn gevonden en was tot op de dag vandaag nog steeds in coma. De vader had nog steeds niet kunnen achterhalen wat er was gebeurd. Nadat ik hem vertelde had dat ik een dichter was, vroeg hij of ik Suzanna verhalen wilde vertellen. Zo moest ik haar met mijn fantasie verleiden naar de werkelijkheid terug te keren. Ik was akkoord gegaan en was de volgende dag een chauffeur opgehaald en naar een buiten huis aan de Vecht gebracht. Daar werd ik door de verpleegster Alexandra naar de kamer van Alexandra gebracht.....

Suzanna (2):

In de hal waar Alexandra me binnenvoerde zag ik, na het felle licht buiten, geen hand voor ogen. Ik hoorde alleen haar stem, die fluisterde: “Volgt u me maar.”

In de verte piepte een deur en ergens uit een kamer klonk gedempt het slaan van een klok. Toen zag ik een trap zo breed dat ik mij, uit angst te verdwalen, het liefst aan een leuning had vastgegrepen, tenminste als die niet zo ver van me verwijderd was: mijn enige houvast waren de lelieblanke kuiten van de verpleegster voor me, waarop ik mijn blik gefixeerd hield. Ergens halverwege durfde ik dit houvast los te laten en wierp ik een blik naar boven. Daar hing een gigantische kroonluchter en ik weet niet waarom, maar altijd als ik onder een kroonluchter doorloop, vraag ik me af of het gevaarte wel stevig genoeg is bevestigd om het gewicht te kunnen dragen. In zo’n oud huis moeten de balken toch vermolmd raken. En werd zo’n huis wel voldoende onderhouden?

Toen zag ik de schilderijen rechts van me: een statige familiegalerij. Ik herkende de man met ringbaardje, poserend in een jockey kostuum. Schuin beneden hem hing de afbeelding van een vrouw in een donkerrode avondjurk, een grote zwarte hoed boven een bleek gezicht met strak haar, zoals ook Alexandra dat droeg. Helemaal bovenaan hingen twee afbeeldingen van hetzelfde ravissant mooie meisje. Op de ene afbeelding droeg ze een lange witte jurk, haar pijpenkrullen golfden over haar schouders en haar felblauwe ogen keken je bijna uitdagend aan. Op de andere afbeelding stond ze gekleed in een lange blauwfluwelen jas, haar haar verborgen onder een paarse sjaal die ze om haar hoofd had geslagen.

We liepen een lange gang in. Mijn voeten zonken weg in een zwaar tapijt en wij passeerden een aantal deuren voor we een kamer bereikten, waarvan de deur op een kier stond. Door de kier viel een warm schijnsel, dat door kaarsen leek te worden veroorzaakt. “Haar vader vindt dat we zoveel mogelijk recht moeten doen aan het schemergebied waarin ze zich bevindt. Hij denkt dat de overgang van haar binnenwereld naar de buitenwereld zo makkelijker door haar gemaakt kan worden.”

Alexandra opende de deur. Op dat moment klonk er een enorm geraas. Alsof het bliksemde werd de kamer fel verlicht, terwijl tegelijkertijd een windvlaag de kaarsen uitblies. Zij gaf een gil. Er kwamen onmiddellijk bedienden aanlopen. De luiken waren opengewaaid. In het felle zonlicht zag ik op bed een meisje liggen. Ik herkende haar direct van het schilderij. Alleen was haar gelaat nu intens bleek en haar lippen gesloten en kleurloos. Haar zwarte pijpenkrullen waren door de wind over haar gezicht gewaaid. De drukte om haar heen leek haar niet te beroeren. In een oogwenk was de kamer weer op orde gebracht en zat ik naast haar, een theeservies op het nachtkastje. Een bediende schonk een kopje in. Toen werd de deur gesloten en was ik alleen met haar. Ik wilde net aan mijn verhaal beginnen toen ik bij de gordijnen een gelaat aanschouwde. Daar zat Alexandra die vanaf een afstand al mijn woorden en gebaren nauwlettend volgde..... (Volg het spoor van de dichter op http://hartvandeluchtspiegeling.com)