Norbertijns avontuur

De Norbertijnen worden ook wel de witheren genoemd, omdat ze witte habijten dragen, het is niet een bijster strenge orde, dus zeer nauw verweven met de wereldse gang van zaken. Philip is al eens bij de Franciscanen op bezoek geweest, aardige lui, maar hij zoekt toch iets anders, iets strenger. Dus nu zit hij in een Norbertijns klooster in Hierden, niet ver van het woonhuis van de zanger Koos Alberts. Hij neemt deel aan de nederige kerkdiensten en de recreatietijden. 's Avonds drinken de witheren gewoon een biertje, soms een jenevertje, deze roomse rakkers doen niet zo moeilijk. Philip denkt erover om in te treden, maar hij is nog niet voldoende overtuigd. Nog zo iemand is al veel langer hier en die bestudeert de oude Ierse taal. Dat gaat hem allemaal veel te ver. Hij mag een parkbank afschuren en verven, wat hij gedreven doet. In de vijver ziet hij een boomstronk, die precies op een Christusfiguur lijkt, hij knielt neer en begint wat te prevelen. Een jongeman tikt hem op zijn schouders. "Ja, wat is er?", vraagt Philip. "Kan ik jou soms helpen?", vraagt de vreemdeling. "Ik zoek mijn weg!", zegt Philip. "Jezus is de weg, de waarheid en het leven, dat weet je toch?" "Natuurlijk, maar hoe kan ik Hem het beste dienen?" "Luister, ik ken iemand, die je zeker zal begrijpen...".
(Had ik hem maar nooit geloofd! (-))

In het kasteeltje worden mensen opgevangen en geholpen, die met suïcide in hun omgeving te maken hebben gehad, een bron van inkomsten voor de witheren. Er zijn ook witvrouwen, naast twee oude vrijsters ziet Philip ook een jong exemplaar rondlopen. "Best een lekker ding!", denkt hij, "zonde van haar mogelijkheden!". Hij kletst met een oudere man over poëzie. "Ze zei houdt van mij, terwijl ze haar arm in de vensterbank lei", zei de man vrolijk naïef. Philip lachte met hem, terwijl ze op een oude stenen brug naar het water staarden. Hij voelt zich zwaar verdwaald, alsof hij in een toneelstuk zit, waar hij niets mee heeft. Al drie nachten (denk aan Jezus' opstandingsverhaal) droomt hij van de jonge witvrouw. Ze maakt hem gek van erotisch verlangen, ze is de enige kandidate in zijn buurt, die voldoet, hij is nog geen twintig, hij is zo viriel als wat. Ineens staat hij als een zombie naast zijn bed, hoewel, tussen zijn benen is het geen zombiegebeuren. Met keiharde roede loopt hij door de schaars verlichte gangen van het klooster. Hij verdwijnt door de voordeur richting het vrouwenvertrek. Met een baksteen gooit hij het slaapkamerruit van de vrome non aan diggelen. Hij springt erdoor naar binnen als een gazelle. De jonge non gilt hemel en hel. Hij stort zich op haar als een hongerige leeuw. "Hou je bek!", schreeuwt hij, "voel maar eens wat je bij mij teweegbrengt!". Hij knijpt brutaal in haar volle borsten, wil verdergaan, maar dan gaat opeens het licht aan. Vader abt komt boos naar binnen snellen. "Maar dit is niet de bedoeling, heer Philip! Ga meteen uw koffers pakken en verdwijn vannacht nog ver van ons heilige klooster!". Na een lange lik over de lippen van de non doet hij wat de abt beveelt. "Gestoorde seksmaniak!", scheldt de abt nog, terwijl hij zijn spullen bij elkaar raapt. "Dag, gestoorde hypocriet!", zegt hij, terwijl hij de kloostergemeenschap verlaat. Hij gaat later nog een keer de mist in qua religieuze dwalingen, maar al met al en stap voor stap heeft Philip geleerd dat het niet religie is wat hem drijft, maar erotiek, en zeer terecht! Zijn God heet Eros, Theo Eros.

Norbertijns avontuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 151