Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Spreekbeurt

Als je ouder wordt denk je wel eens aan vroeger. Zo dacht ik vandaag aan Japie die naast mij in de schoolbank zat op de lagere school. Hij had grote grijze ogen die zich zomaar met tranen konden vullen. Wanneer ik hem aanstootte en vroeg wat er was, waarom hij verdriet had, gaf hij geen antwoord. Alle kinderen keken naar hem, vooral toen hij hardop begon te snikken en zijn hoofd op zijn armen legde. Ik wist geen raad met hem en meester Dirk ook niet. Vooral de meisjes in de klas toonden medeleven met Japie en gingen bij hem staan. De meisjes kregen ook geen woord uit hem. Ik wilde toch achter de oorzaak komen van zijn droefenis. De meisjes moesten weer van de meester op hun plaats gaan zitten.

Ik was voor mijn leeftijd groot en sterk en had daardoor een natuurlijke overwicht op mijn medeleerlingen van de vijfde klas. Ik kreeg hem aan het praten en wat bleek, hij moest een werkstuk maken, maar was zijn schrift kwijt.
Ik zei:
''Is dat nou alles Japie, maak jij je daar nou druk om en ook nog te gaan janken. Je moet flinker worden hoor, anders gaan ze een loopje met je nemen later in de harde maatschappij. Hij richtte zijn hoofd op en keek mij met die droevige ogen aan. Het waren die ogen die mij het medelijden opwekte om hem.
''Misschien ligt je schrift nog wel thuis'', zei ik.
Achteraf ontdekte ik, dat het een leugen van hem was. Hij moest een werkstuk maken over de luchtvaart en had een paar boeken over dat onderwerp geraadpleegd.

Ik nam maatregelen.
''Laat je tas een zien, Japie.''
Tot mijn ontsteltenis begon hij weer te janken. Ik begreep meteen waarom. Hij had zijn schrift wel in zijn tas zitten, want ik vond het tussen een paar boeken. Ik opende het schrift en inderdaad had hij heel goede aantekeningen gemaakt over het onderwerp ''luchtvaart''.
''Je hebt je schrift wel bij je en er staan goede opmerkingen in over de luchtvaart, waarom jank je nou man, er is toch niets aan de hand.''
De aap kwam uit de mouw. Hij moest de volgende dag voor de klas een spreekbeurt houden over dat onderwerp. Hij was de wanhoop nabij, want dat durfde hij niet. Ik begreep het wel, want hij was erg op zijn eigen en verlegen. Meester Dirk wist dat natuurlijk ook, maar juist deze verlegen jongens moesten van hem voor de klas een spreekbeurt houden, om ze weerbaarder te maken. Voordat Japie aan de beurt was moest ik een spreekbeurt houden.

Ik was zelf ook geen held, maar omdat mijn hobby ''weerkunde'' was en ik de namen van alle wolken uit mijn hoofd kon, ging het heel gemakkelijk. In het begin ging het stuntelig, maar geleidelijk ging het een stuk beter. Ik kwam zelfs tijd te kort, want de meester zei, dat het prima was en kreeg het cijfer acht. Ik legde de klas uit hoe wolken ontstaan en welke betekenis ze hadden voor de weersvoorspelling. Je bent natuurlijk zenuwachtig, want je mocht van de meester je verhaal niet voorlezen van een stuk papier. Wel mocht je naar trefwoorden kijken, als je het niet meer wist.

Japie was na mij aan de beurt. Wat was dat jong zenuwachtig. Ik zag het aan hem. Hij was liever de klas uit gevlucht. Ik was ook gespannen, want ik had hem de vorige dag op mijn manier geholpen. Samen namen we het onderwerp door. Ik vroeg hem welke punten van je onderwerp weet je goed. Maak daar een trefwoord van. Schrijf het op een stuk papier. Op een gegeven ogenblik hadden we vijf trefwoorden. Ik liet hem daarover praten. Het ging prima bij mij alleen. Ik zei:
''Doe hetzelfde morgenmiddag voor de klas.''
Hij was aan de beurt. Meester Dirk riep hem voor de klas.
Hij stond op van zijn plaats en liep met bange ogen naar voren. Hij haalde het stuk papier uit zijn broekzak en legde dat op het tafeltje naast hem. De leerlingen keken geamuseerd naar hem. Onder hen waren ook bangerds, maar die kwamen ook aan de beurt.

Japie begon heel zachtjes te praten. Het was bijna niet te horen. De meester maande hem harder te praten. Gelukkig deed hij dat en zei bijna huilend
''Meester, ik weet het niet meer.''
''Kijk op je papiertje Jaap, doe maar rustig aan. Het lukt wel.''
Hij begon:
''Ik houd mijn spreekbeurt over vliegtuigen. Een wonder geschiedde, want wat was het geval. Toen wij in de vijfde klas zaten was het nog oorlog. Toevallig was in de nacht voor zijn spreekbeurt een Engels vliegtuig neergeschoten door het Duitse afweergeschut. In de buurt waar Japie woonde was een bom gevallen. Door de harde dreun was hij uit zijn bed gevallen en waren de ramen van het huis gesprongen.

Daar vertelde hij over en het ging heel goed. De vijf trefwoorden werden door hem niet geraadpleegd. De meester was heel tevreden en gaf men een zeven. Iedereen in de klas klapten voor hem. Japie was zichtbaar tevreden en had wat meer zelfvertrouwen gekregen. Ik was ook blij en gaf hem een knuffel en zei:
''Zie je wel, dat je het kan. Je deed het heel goed.''
Hij keek heel opgelucht naar me.

Schrijver: kees niesse, 24 mei 2011


Geplaatst in de categorie: verdriet

0.5 met 2 stemmen 166



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)