Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verdwenen rond Midsland

De schrijver van misdaadromans Erich von Torn had na zijn laatste bestseller even schoon genoeg van intriges en complotten, hij was toe aan een flinke vakantie en hij kreeg van vrienden een zomerhuisje op Terschelling aangeboden, hij mocht er zolang verblijven als hij maar wilde, want zijn vrienden gingen voor ruim een jaar naar familie in Zuid-Afrika. Heerlijk weg uit de Hamburgse hectiek, had hij met een voldaan gevoel het zomerhuisje gereinigd en opgevrolijkt met een bos bloemen. Er staan hem twee fietsen ter beschikking, maar aangezien de herenfiets twee platte banden vertoont, neemt hij de vrouwenfiets met bloemetjesfietstassen. Hij fietst in enkele minuten naar de winkels van Midsland, waar hij inkopen doet. Door de drukkende hitte belandt hij al gauw op een terras voor een gemütlich café. Doordat zijn moeder van Hollandse afkomst was, kan hij zich met gebrekkig Hollands verstaanbaar maken. 'Ich wünsche gerne ein glas bier!' 'Wollen Sie auch etwas essen?' 'Nein, ik hoeve geen etens!' 'Ah, u kunt een beetje Nederlands praten, dat kom je niet vaak tegen!' 'Weet ik, mijn moeder is geboren in Utrecht' 'Maar u komt uit Duitsland?' 'Hamburg! Een prachtige stad, maar nu even niet!' 'Ik breng uw bier zo snel mogelijk, meneer!'. Na zijn vierde biertje besluit hij nog wat rond te neuzen, hij bewondert de kleine, grappige huisjes en in een soort boerderijwinkel ziet hij flessen kruidenlikeur staan, van piepklein tot normale grootte. Ineens verschijnt de eigenaar in de deuropening, een zeer gezette oudere man met duidelijk schik in zijn vak, want zijn rode gelaat verraadt zijn drankzucht. De man heeft een vrolijke dronk, waardoor hij Erich al gauw naar binnen heeft gelokt. Erich koopt drie grote flessen kruidenbitter van hem, al kijkt de dikzak hem heel wantrouwig aan, wanneer hij zijn Duitse accent duidelijk laat doorschemeren. 'Wat deed uw vader in de oorlog?', vraagt de slijter ineens botweg. 'Das geht uw niets aan! meneer!', zegt Erich geschrokken en verbouwereerd. 'Zat i soms bij de SS, nou? Voor de draad ermee, kerel, kom je zijn schulden nu inlossen? Ben je soms een neo-nazi? Hé, ik praat tegen je, ze hebben mij en mijn ouders naar één van die verdomde kampen van jullie verwekkers gestuurd, mijn ouders, mijn broers en zussen, allemaal door jullie vergast, ik ben bevrijd door de Amerikanen, graatmager was ik, hier, kijk maar naar het nummer op mijn onderarm, kijk dan! nee? Ga dan maar gauw, voordat ik die flessen op je kop kapotsla! Ga! Ga! Ga!' 'Gutentag, Herr, Ich hoffe das u weer wat rustich wordt!' De gekgeworden, sterk projecterende drankverkoper slaat zijn eigen voordeur keihard achter Erich dicht. Erich keert sterk aangedaan en verdrietig terug naar zijn nu wat eenzamer geworden vakantiehuisje. Hij begint meteen aan zo'n bruine kruik met kruidenvocht om wat vrolijker te worden. Hij denkt aan zijn vader, die enkele jaren geleden gestorven is. Zijn vader had in het Duitse verzet gezeten en vele joden geholpen om te ontsnappen naar Nederland en Engeland. Hij had met gevaar voor eigen leven geinfiltreerd bij de Gestapo en de WaffenSS, beraamde zelfs in het geheim met enkele anderen een aanslag op Hitler, al in 1941, maar het plan bleek niet haalbaar. Bij zijn begrafenis waren veel prominente Joden aanwezig, zelfs enkele door hem geredde onderduikers. Erich huilt aan een stuk door, drinkt ook aan een stuk door. Hij heeft niet in de gaten dat er iemand om zijn woning heensluipt, het is al pikdonker buiten en hij is een makkelijk doelwit. De kogels schieten door het raam naar binnen, hij valt direct neer, terwijl de terrasdeur wordt geopend en een zwetende, krankzinnige likeurverkoper naar binnen stormt. 'Dat is je verdiende loon, vuile mensenmoordenaar!', schreeuwt de stomdronken slijter. 'Du bist fout!', zegt Erich nog. Drie volgende kogels worden hem geheid fataal. De bezeten slijter wist alle sporen en begraaft zijn lichaam in de duinen. In de Duitse kranten wordt melding gedaan van de verdwijning van de immens populaire misdaadschrijver Erich von Torn, er wordt het ergste gevreest. De slijter, die toevallig een Telegraaf ter hand neemt, leest daar over de heldhaftigheden van Erich's vader. Men vindt hem de volgende ochtend met kogelgaten in zijn hoofd, de krant in zijn gebalde vuist en een briefje vol spijtbetuiging en aanwijzingen waar het lichaam van Erich te vinden is. Erich wordt later met veel internationaal eerbetoon begraven te Hamburg in het familiegraf van de Von Torns. Heel Duitsland rouwt en er wordt niet lang daarna een prachtig standbeeld van hem onthuld. Er is zelfs iemand geweest, die een Thora bij het beeld heeft achtergelaten met op een briefje de drie indringende woorden: SO WAR ES...

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 juni 2011


Geplaatst in de categorie: psychologie

5.0 met 1 stemmen 119



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)