Nieuwe buurvrouw
Henk zat voor het raam en dronk van zijn koffie. Zeventig jaar was hij en redelijk gezond. Buiten was het slecht weer, de regen kletterde tegen de ramen. Dagenlang was het al somber en regenachtig in juni. Hij voelde zich bij dit weer nog eenzamer, nu zijn Loes er niet meer was. Vijf jaar geleden was ze aan een ongeneeslijke ziekte overleden. Het viel niet mee het huishoudelijke werk te doen, want zijn vrouw deed altijd alles. Kinderen had hij niet om hem te helpen.
Hij wist niet hoe de wasmachine aan moest en het boekje kon hij niet meer vinden. In het stille straatje aan de rand van het dorp woonden alleen gepensioneerden, maar toen de buren naast hem vertrokken kwam er een jonge vrouw te wonen. Dat vond Henk wel fijn en maakte af en toe een praatje met haar. Ze heette Caroline en was gescheiden. Een paar keer had hij haar uitgenodigd een kopje koffie te komen drinken, maar dat kon alleen als zij vrij was, want ze werkte als verkoopster bij de warme bakker in het dorp.
Eindelijk kwam ze na haar kerkbezoek op een zondagmorgen bij haar buurman op visite. Henk wist, dat ze zou komen en was erg zenuwachtig. Het regende weer en hij was in de keuken bezig een kleine taart in stukken te verdelen. Loes deed elke dag het huis stofzuigen en de meubels afstoffen, maar hij deed dat wekenlang niet, maar vanmorgen was hij vroeg opgestaan en stofzuigde hij het hele huis en zette de meubels in de huiskamer in de was, zodat zijn nieuwe buurvrouw een verzorgd huis zou aantreffen.
Tegen elf uur zag hij de bezoekers van de kerk, aan het einde van zijn straatje, naar buiten komen. Hij zag Caroline tussen het volk lopen en bleef haar volgen tot ze haar huisje binnen ging. Zou ze wel komen, hoopte hij, want ze had het beloofd. Even later zag hij haar weer buiten komen met een bos rode tulpen in haar hand en liep naar zijn huisdeur. De bel rinkelde en Henk slofte door de gang en opende de deur. Daar stond ze, een mooie slanke vrouw met lang blond krullend haar.
''Goedemorgen buurman, mag ik binnenkomen?''
Henk een beetje verlegen tegenover vrouwen, zei:
''Natuurlijk, ik ben blij, dat je gekomen bent, kom binnen, want lekker weer is het niet bepaald''
Ze kwam binnen en hij pakte haar jack aan en hing die aan de kapstok.
''Buurman, hier voor jou'', en ze gaf hem de bos tulpen.
''Wat leuk van je, Caroline, ik zal een vaas zoeken, want sinds de dood van mijn vrouw zijn er geen bloemen in mijn huis geweest. Je maakt me er erg blij mee, dank je wel.''
Hij begeleidde haar naar de huiskamer en ze nam plaats in een fauteuil bij het raam. Hij voelde zich geremd om wat tegen haar te zeggen, zodat het erg stil bleef in de kamer, alleen het tikken van de hangklok was te horen.
Dat kon zo niet voortduren, dacht hij, en zei:
''Lust je een kopje koffie met een stukje taart erbij, Caroline?''
''Heel graag, buurman, want ik ben gek op gebak.''
Even later kwam hij met de koffie en de stukken taart op een dienblad de kamer in en zette die op het tafeltje vlak voor het raam.
''Ik heb suiker en melk apart gehouden, dan kan je zelf nemen wat je wilt.''
''Goed buurman'', en ze nam drie schepjes suiker en wat room uit een flesje.
''Dat ziet er lekker uit'', en ze wees naar het grote stuk slagroomgebak.
''Achteraf had ik het gebak ook wel bij jullie in de winkel kunnen kopen, maar dit is van de supermarkt'', zei hij.
''Het smaakt prima, buurman, ik had vanmorgen vroeg niet gegeten en na het kerkbezoek heb je wel trek in iets lekkers.''
Toen begon Caroline over haar verleden te praten:
''Ik vind het heerlijk om hier te wonen, lekker rustig. Ik ben opgegroeid in Amsterdam en woonde drie hoog en had fijne buren. Het waren allemaal keurige mensen uit Friesland en Groningen, die daar geen werk hadden en in de grote stad bij de gemeente als conducteur op een tram konden beginnen. Langzamerhand zag je de Nederlandse bewoners vertrekken naar omliggende plaatsen, zoals Almere, Purmerend en Lelystad en in de achtergebleven lege huizen kwamen buitenlanders te wonen.
Daar had ik geen last van, maar je kon geen contact met ze krijgen. De mannen gingen naar een koffiehuis en hun vrouwen bleven thuis bij de kinderen. Ik voelde mij langzamerhand eenzaam in mijn eigen buurt worden en besloot ook te verhuizen. Ook de markt in de buurt veranderde, want veel buitenlandse verkopers waren gekomen met goedkope kleding. Op het laatst zag je veel vrouwen met hoofddoekjes op langs de marktkramen lopen, wel een fleurig gezicht, vooral als de zon uitbundig scheen.
Het bevalt me hier beter nu ik alleen ben. Zoals ik al heb verteld ben ik van mijn man gescheiden. Ik had hem ontmoet in een hotel in Amsterdam, daar werkte hij. Ik wil niet alles vertellen, maar hij bleek gewelddadig te zijn. Hij sloeg mij herhaaldelijk als ik op seksueel gebied niet zijn zin deed. Het was op het laatst een hel om met hem te leven. Ook wilde hij, dat ik als hoer geld ging verdienen. Toen ik dat weigerde heeft hij mij in elkaar geslagen en heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. Hij werd gearresteerd en veroordeeld. ''
Ze liet een paar littekens zien.
Toen vertelde hij zijn verhaal:
Wordt vervolgd.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
eenzaam
667
Geef je reactie op deze inzending: