Opgebrand
(voor Jack London (1876 - 1916))
De sterrenkijker van je vader stond gericht op een schone dame buiten zijn huwelijk en zo kwam jij tot leven, opgegroeid in armoesferen, terwijl je vader centen genoeg had, maar schande kon hij niet gebruiken, desondanks werd je een gespierde jongeman met edele socialistische ideeën. Je werkte keihard in een fabriek, je was een dakloze zwerver, die her en der moest bietsen, graaien, snaaien, bedelen. Je deed aan bokswedstrijden mee om geld te innen en je won keer op keer. Als matroos zag je heel wat van de wereld, werd je dronken in ordinaire kroegen en sloeg je erop los, je vree met menig schatje, maar niemand stal je hart, die moest vrij blijven. Je reisde naar het oorlogsfront tussen Rusland en Japan om er verslag van te doen, een wel heel merkwaardig beroep, dan moet je wel heel erg verlegen om dollars zitten, maar jij deed het en je zette door om een beroemd schrijver te worden, ook al geloofden de hospita en je meest grote geliefde er niet in, jij hield stand als een moedig krijger onder heftige tegenaanvallen. Ik las als puber je autobiografische roman 'Martin Eden' en ik was diep geraakt door de oprechtheid en de tragiek en bovenal je wil om als schrijver te slagen, hoe ze je in elitaire kringen als een kreupele boer beschouwden met toevallig wat originele gedachten, dat kan gebeuren, hoe je meest geliefde je daar voor gek zette. Je begon te breken, als een flinterdunne schaal viel je voor haar slanke voeten op de grond, als een wals plette ze jou, urinerend over je doelloze verdriet. Je brak en je woorden besmeurden je kortzichtige beulen, als de scherpe scherven van de trotse schaal die je ooit was. Ze deden zo banaal tegen jou, hun overspannen wervelwinden beroerden jouw platgeslagen meer, de weerloosheid van je angstige brein, de tranen in je oververmoeide ogen. Ze strooiden giftige slangen in jouw armzalige bed. Ze hebben je vervuilde armoede bespot. Je vocht als een bezetene tegen je oertrauma, de afwijzing van je biologische vader. Je wilde als schrijver zijn gelijke worden of beter nog, zijn meerdere. De raket in je rechterzij begon tekenen te geven om op te stijgen, toch dronk je woedend door. De hoofdader van het fatalisme stond op springen. Je rauwe schrijfkunst was astronautenvoedsel, je wilde wegschieten, uitbarsten, ontploffen. Je wilde zelf de lancering bepalen. Met bloedende vingers ving jij de zeldzaamste dromen op, als een gedreven vlinderaar met een pover vangnet, als een doorleefde zwoeger. Je kreeg rare visioenen over je hospita, je zag glimmende koeientepels achter gladde, strakke stof met geborduurde hartjes. Zwaar vermoeide gorilla. Verwilderd, versteend en zwartgemaakt. Schavuit en ziener. Hij doopte zijn pen in de inkt van engelen. Toen hij als gevierd schrijver ineens bezoek kreeg van de vrouw, die hij vroeger zo had bemind en om wie hij was gaan schrijven, vernam hij dat ze nu wel met hem verder wilde, omdat hij nu succes had en dollars bij de vleet. Nu weigerde hij haar en koos hij voor de verdrinkingsdood, zoals hij zeven jaar eerder had beschreven. De menselijke liefde bleek voor hem een regelrechte leugen en een regelrechte gang naar zijn zelfverkozen dood, ondanks al zijn veelal dierlijke overlevingsstrijd, won de destructieve vader in hem.
Geplaatst in de categorie: idool
Opgebrand
131
Geef je reactie op deze inzending: