Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kosmopolitisch vitalist

(voor Walt Whitman (1819 - 1892))

'This is thy Hour O Soul, the free flight into the wordless, away from books, away from art, the day erased, the lesson done' W.W.

Hij groeide op in de welvarende straten van New York, waar mensen uit de hele wereld hun onderkomen vonden en elkaar als gelijken bejegenden, immers, gelukszoekers in de Nieuwe Wereld, harde werkers, die het onmogelijke wensten te bereiken, elkaar ondersteunend waar nodig en samen de kar trekkend. Zijn vader bouwde nieuwe huizen, waar hij een aardige dollar mee verdiende. Op zijn elfde kwam hij al in een kantoor te werken en een jaar later werd hij drukker, wat zijn liefde voor het geschreven woord onderstreepte. Iedere werkdag ging hij vrolijk fluitend aan het werk, hoogst geïnteresseerd in zijn vak en liefdevol verbonden met zijn werkzaamheden. Ondertussen las hij 's avonds en 's nachts de boekwerken van Dante en Shakespeare, zich te goed doend aan meerdere borrels en de whiskytabak in zijn doorrookte pijp. Als hij niet te moe was van het harde werken overdag, ging hij wel eens stappen op Long Island of in de wat meer lugubere bars van Brooklyn. Hij keek zijn ogen uit. Er zaten daar vrouwen van allerlei pluimage, sommigen hingen stomdronken in hun glazen en lieten zich bijna ongemerkt strelen door vreemdelingen, anderen dansten als soepele katten met de meest erotische bewegingen die men zich kan indenken. Er werd volop gedronken, geflirt en gevreeën. Een zwaargebouwde negerin bood hem haar borsten aan, waar hij gretig op inging. Tijdens die benauwde, aangename momenten ontstonden er spontaan zeer viriele dichtregels in hem, die hij later aanvulde met andere ingevingen. Toen het met de drukkerij bergafwaarts ging, zocht hij zijn troost bij een Italiaanse beauty-queen, na de liefdesdaad las hij steevast voor uit zijn kladgedichten, waarbij ze hem steeds plagerig in zijn billen kneep, want ze deelde zijn voorkeur voor het lichamelijke genot en ze verheerlijkte zijn mannelijkheid met kronkelende passie. Hij kneep ook in haar ronde billen, die ineens begonnen te praten, poëzie fluisterden. Hij woonde elf jaar in Washington, waar hij zich over de gewonde soldaten ontfermde, vernield door de burgeroorlog, fysiek in hun eer aangetast en geestelijk gebroken. Walt verliet zijn zoete dromenwereld en hij omarmde de bittere werkelijkheid met heel zijn dichtersziel. Hij bekommerde zich om al die lijdende mannen en vrouwen als een Florence Nightingale, een Moeder Teresa. Het wakkerde zijn liefde voor de totale mensheid aan. Van zijn Weltschmerz maakte hij levenslustige tegenaanvallen. Als journalist hield hij zichzelf aardig op de been en hij stuurde het geld wat hij missen kon naar zijn moeder, die als weduwe wegkwijnde. Ook stuurde hij geld naar zijn door de oorlog invalide geworden broer. Hij bleef maar sleutelen aan zijn beroemdste bundel 'Leaves of Grass', terwijl hij met andere kunstzinnige mannen intieme vriendschappen beleefde, omdat hij van dezelfde club als Shakespeare was. Homoseksuele mannen zijn vaak extra artistiek en intelligent, omdat ze hun vrouwelijke kanten meer ontwikkeld hebben, zo was het ook met hem, de hand als een dandy in zijn zij. Hij had het een hele eer gevonden als hij had geweten dat hij later zo hartstochtelijk geciteerd werd door de acteur Robin Williams in 'Death Poets Society', die hem 'good-old Walt' noemde. Aan het einde van zijn leven woonde hij in een huis te Camden, gekocht na het literaire succes van 'Leaves of Grass'. Zijn invalide broer woonde bij hem in. Hij kweekte een grote, grijze baard, waarachter hij zijn nooit verflauwde, zeer intense glimlach voor de rest van de wereld en het heelal bewaarde, als een zwaar, rijkelijk versierd koningskleed. Vrijheid, gelijkheid en broederschap, wat dat betreft had hij ook een Fransman kunnen zijn en dat klopt weer, want de Franse poëzie is enkele jaren zeer sterk door hem beïnvloed. Wereldwijde herkenning viel hem ten deel. Maar hij was ook weer zo'n soort man die melancholisch door zijn huisraam keek, turende naar onontdekte verten, huilend in het halfduister, mislukte liefdesavonturen betreurend, verlangend naar dronkenschap, vergetelheid, de kleinste bonustederheden die een stokoude man zich nog wensen kan, zelfs daar verbitterd over hoofdschuddend, elke spiegel vermijdend, de dood niet bijzonder blijmoedig aanvaardend, al die opgespaarde somberheden van jaren her meenemend in zijn graf, omdat hij er niemand ooit mee lastig wilde vallen en die schaduwkant in hemzelf het liefste dood wenste. Hij pretendeerde liever het tegendeel als een verstokte optimist met gestrekte adelaarsvleugels.

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 juli 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.5 met 4 stemmen 107



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)