Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Weerbare melancholicus

(voor Johann Wolfgang Goethe (1749 - 1832))

'Ich, ein solcher Narr, ich liebe wieder ohne Gegenliebe!' Heinrich Heine

Het huis waarin je opgroeide, was vervuld van artistieke sferen, mooie kunstwerken, muziek en boeken. Op je zestiende begon je Rechten te studeren in het voorname Leipzig, waar ene Kätchen je dichtershart voor het eerst met scherpe klauwen verwondde, je voltooide dit in het vorstelijke Straatsburg, waar je ook de zoete smaak van witte wijnen bestudeerde. In één van de rumoerige wijnlokalen ontmoette je Johann Gottfried Herder, die vijf jaar jonger was, maar naast naamgenoot ook een vakgenoot. Jullie werden grote geestverwante vrienden. 's Nachts tijdens het uitgaan inspireerden jullie elkaar via lange, intellectuele gesprekken over met name de literatuur en hoe jullie de koers wilden verbeteren via stormachtige opwellingen. De vele flessen wijn wakkerde jullie gedrevenheid stevig aan, uitgedaagd door opgewonden jongedames stonden jullie vernieuwende ideeën op uitbarsten. Op je vijf-en-twintigste schreef je het tragische verhaal over Werther, die zichzelf door liefdesverdriet van het leven beroofde, je intense schrijfstijl was voorgoed gevestigd. Het was niet de preutse, frigide, deugdzame domineesdochter Friederike die je tot dit meesterwerk inspireerde, dat was vragen om zelfkwelling, maar wel de verblindend mooie, hoogst intelligente, erotisch vrijzinnige Charlotte, die zich ongeremd en tweehonderd procent aan jou gegeven had. Daarom kwam de breuk, die zij veroorzaakte, ook zo genadeloos hard aan. Maar je wist die verdomde ellende om te smelten tot een hoogtepunt in de wereldliteratuur, blijmoedig geholpen door de twee flessen wijn, die je minstens per dag nodig had om de saaie realiteit te verdrijven. Een jaar later ging je in Weimar wonen, waar je wetenschappelijk zeer onderlegd werd en zeer bedreven in de kleurenleer, waar later Rudolf Steiner mee aan de haal ging. Na het schrijven van een geslaagd liefdesgedicht bedreef je extra gestimuleerd de liefde met de onverzadigbare Lili, die je de mooiste beloften schonk, maar er uiteindelijk niets van bakte, de verlovingsring ten spijt, die gooide ze woest voor je voeten, je smeet ze alletwee later in een sloot. Je reisde twee jaar door Italië, je genoot van de vele kunstwerken en de imposante natuur, ondanks dat je geregeld een Italiaanse minnares tot je beschikking had, droomde je iedere nacht van de grootste liefde in je leven, de goddelijke en oeraardse Charlotte de tweede. Terug in Weimar zette de dichter Johann Schiller je aan tot het schrijven van het immense boekwerk 'Faust', iets waar men tegenwoordig niet meer aan zou beginnen, geen wonder dat je Bacchus trouw bleef, zeker toen Charlotte je tenslotte op brute wijze als een wraakgodin afwees, zelfs meerdere keren, sadistisch lachend als een psychopatische schizofreen. Het schrijfwerk was je directe reddingsboei, maar anders was je geheid verzopen en als een krankzinnige ten onder gegaan. Je zag haar in verlopen staat terug en paranoia lelijk wartaal uitend, je begreep ineens de diepste leugens van de zogenaamde liefde, de onmogelijkheid van onopgeloste kwaadaardigheid. Met Christiane keeg je samen een zoon, die maar 41 werd, zijzelf stierf al in 1816, waarna er nog twee Ulrike's kwamen, die je oude hart harder deden slaan, de laatste sloeg je huwelijksaanzoek af, je was reeds 74, maar nog steeds even viriel als altijd, want wijn houdt een man jong en de toverstaf actief. Aan het einde van je dichterlijke leven, veel wijn en veel vrouwen, sloot je op een droevige nacht je ogen voorgoed, na opnieuw liters wijn, maar ook die betovering doofde, de inkt verdampte, je geschreven wijsheden bleven bestaan, een sublieme erfenis, waar velen later van genoten en van zullen genieten. Ook veel jonge, argeloze studentes, bedenk dat, ouwe rokkenjager, want zelfs na je dood doe je de felbegeerde vrouwenharten in vuur en vlam zetten, om van dat andere maar even niet te spreken, sombere ziel, dat zal je goed doen, eeuwenoverstijgende Casanova!... Waarlijk Duitse koning!...

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 juli 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

5.0 met 1 stemmen 92



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
1 augustus 2011
Beste Günter, bedankt voor je aardige reactie(s) en laat ik het zo zeggen, ik voel me door jou gezien! Vooralsnog strijden we moedig voorwaarts, okay? Iemand van jouw kaliber zou zelf meer moeten publiceren!
Naam:
Günter Schulz
Datum:
31 juli 2011
Email:
ag.schulztiscali.nl
Meesterlijk, heeft een snaar in me geraakt. Er heeft zich sedert mijn middelbare schooltijd één vers, aus 'Wandrers Nachtlied', onuitwisbaar in mijn brein genesteld, onvergankelijk qua schoonheid en symboliek:

Über allen Gipfeln
ist Ruh',
in allen Wipfeln
spürest du
kaum einen Hauch;
die Vögelein schweigen im Walde.
Warte nur, balde
ruhest du auch.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)