HET FONTEINTJE (eerste deel)
Ergens aan de rand van een grote vuilnisbelt lag een heel oud fonteintje. Zij bestond uit een sierlijke ronde bak van gepolijst steen en een voetstuk, fraai gebeeldhouwd. Dat fonteintje leunde schuin tegen een afgedankte, kapotte kast. Ze dacht na over haar lang en veelbewogen bestaan. Wat was hier op de vuilnisbelt te verwachten? Mistroostig keek ze naar al die levensmoede stoelen, tafels en bedden in haar buurt.
Samen met alles wat hier lag, zag ze met vrees de toekomst tegemoet. Maar het fonteintje had zo'n rijk verleden dat ze niet kon nalaten om daarover te vertellen. Alle dingen luisterden naar haar, zwijgend van verbazing.
De nooit door mensen gehoorde taal kwam uit het fonteintje, ging over de vuilnisbelt:
"Lang geleden stond ik in de geweldige tuin van een koninklijk paleis. Toen ik nog heel jong was, vele eeuwen terug, werden daar vaak ridderfeesten gehouden, onder toezicht van de koning.
Ruwe kerels in zware harnassen vermaakten alle toeschouwers met hun gevechten, die doorgingen voor "speels." Maar soms kon het echt wreed toegaan. Zo'n keiharde vechtersbaas kon zijn zwakkere tegenstander wel eens verschrikkelijk stoten met de lans. Dan lag zo'n stumper zwaargewond. Af en toe kon het slachtoffer nog geholpen worden. Maar ik heb ook eens een gewonde zijn laatste adem ziet uitblazen.
Trouwfeesten van prinsen en prinsessen waren zo mooi. 's Avonds weerspiegelde de gloed van vuurwerk zich in mijn waterstraal... Ook kwamen er feestvierders bij mijn waterbekken om wat te drinken of hun gezicht te verfrissen.
Maar wat ik toch eens heb meegemaakt... Dat was geen trouwfeest, maar er werden wel trouwplannen gemaakt. Wonderlijk was dat. Middenin de nacht kwam een prinses op mijn stenen rand zitten. Vlakbij haar stond een man in zijn eenvoudig werkpak.
Prinses Augusta zei tegen haar vriend:
"Jaap, ook al werk je in het bos als slootgraver, alleen jou wil ik als echtgenoot."
Jaap antwoordde:
"Augusta, het is het grootste geluk van mijn leven dat je mij echt wilt hebben. Maar jouw vader, de koning, en jouw moeder, de koningin, vinden nu eenmaal dat je als prinses niet met een arbeider door het leven kunt gaan."
Daarna verdwenen beiden tussen de bomen van de donkere tuin. Ik heb hen nooit teruggezien. Jaren later vertelde een lakei aan zijn vrouw dat prinses Augusta gelukkig leefde in een ander land. Ze was geen prinses meer, maar hertogin. Haar man was tot baron gemaakt. Maar nog steeds arbeidde hij graag in bossen en parken.
Ik zal nooit vergeten dat op een zonnige zomeravond alle koks en kokkinnen van de paleiskeuken om mij heen kwamen zitten.
"We zullen de koning vragen of hij ons voortaan meer geld geeft," werd er ontevreden gemompeld. De stemmen werden luider, steeds luider.
"Ai, die lage lonen van ons," klonk het nu echt boos.
Zelfs in de avondschemer was nog te zien hoe die nijdige mensen rode gezichten kregen. Tenslotte lieten ze zich door mij besproeien om wat af te koelen.
Toch gebeurde niet wat ze wensten. De koning dacht er niet aan om de keukenmensen hogere lonen te geven. Sommige koks en kokkinnen namen daarom ontslag en zochten werk in een rijk hotel. Daar hadden ze het beter naar hun zin dan in het koninklijke paleis!
Opvallend genoeg is de koning korte tijd later opgehouden met regeren. Voortaan kozen de mensen zelf iemand die het land zou besturen.
Op zekere dag werd ik uit de paleistuin weggehaald en op de binnenplaats van een klein kasteel gezet. Mijn nieuwe eigenaars hebben heel wat jaren plezier van mij gehad. Maar eenmaal moeten ze als alle mensen deze wereld verlaten.
Voor de tweede keer werd ik van mijn plaats gehaald. Nadien heb ik nooit meer gespoten. Heel lang heb ik in een donkere kelder gelegen. Nu ben ik op deze vuilnisbelt terechtgekomen."
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: verhuizen
WANORDE
105
Geef je reactie op deze inzending: