Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gevangen vrijbuiter

(voor Luiz Vaz de Camões (1524 - 1580))

Je moeder zong weemoedige fado's, terwijl je vader jullie al vroeg verliet, vanwege zijn zucht naar rijkdom en geluk in het verre India. De arme man beloofde jullie bergen aan goud en kostbare sieraden, maar na enkele wilde affaires met de plaatselijke schoonheden in Goa, stierf hij in bittere armoede. Lange tijd bleef het stil in huis, je moeder zong niet meer en jij zwoegde aan de universiteit van Coimbra, waar je oom Bento een hoge functie had, zodat je veel gebruik kon maken van de uitgebreide bibliotheek met unieke boeken en dichtbundels. Op je eigen kamer sloeg je uiterst voorzichtig en met het grootste gevoel van respect de vergeelde bladzijden van beroemde boeken om. Je las de allergrootsten van de wereldliteratuur, langzaam, overpeinzend, soms daadwerkelijk de gedrukte letters kussend alsof het de rondborstige jongedame van twee straten verder betrof. Je nog strak in het vel zittende moeder trouwde opnieuw met een platvloerse man, die niets van literatuur moest hebben, omdat het hem allemaal boven zijn pet ging. Hij was een gedreven handelaar in port, want hij dronk bijna niets anders en hij babbelde ook over niets anders. Hij bedreef vaak half aangeschoten de liefde met je moeder, die eveneens half aangeschoten de buurt bij elkaar kreunde. Dat hadden de Jezuïeten van vroeger eens moeten horen, dan hadden ze je wel anders bejegend, dan met hun vrome prietpraat. Je werd smoorverliefd op de gekmakende schoonheid van prinses Maria, met wie je lag te rollebollen in een broeierige wijngaard. Dat je haar koninklijke borsten mocht strelen, bracht je in opperste vervoering en doortastende liefdesgedichten volgden. Zij deed je zelfs de gitzwarte driehoek van de elegante Catherine vergeten, terwijl je haar nog zo hartgrondig je liefde had verklaard. Dichters zijn geraffineerde leugenaars, omdat ze niets van hun mooie woorden waar kunnen maken. Ze zijn licht ontvlambare vrouwengekken met soms een voorkeur voor het meest vulgaire, opdat ze van de weeromstuit het meest hoogstaande kunnen schrijven. Maria wees je brutaalweg af, geïnstrueerd door haar pedante familie, die je vervolgens wraakzuchtig voor schande zette met een literaire beschrijving van de seksuele escapades tussen de koning en zijn stiefmoeder. Je werd verbannen vanwege literaire smaad, al had je natuurlijk geen woord gelogen. Je werd een soldaat, die vocht tegen de gevreesde Moren en ergens in Noord-Afrika stak een Moorse krijger je rechteroog kapot, waardoor je voortaan als een piraat door het leven ging. Eenmaal terug in je geliefde Lissabon leefde je als een ware bohemien, veel drank en vrouwen, het liefste continu in feeststemming. Ladderzat verwondde je een medewerker van de Koninklijke Stallen, waardoor je voor acht maanden de bak inging. Water en brood ter afwisseling van je liederlijke bacchanalen. Je bereidde je voor op nog meer levensintentie en grootse daden. Na dat stomme gevang ging je als vlootsoldaat naar Goa, de plaats waar je vader stierf, onbewust wilde je de band met je vader herstellen en opdiepen, ensceneren en integreren. Wegens schulden werd je gevangen gezet, armoede achtervolgde jou zoals het je vader had achtervolgd. Je vocht in de zeegebieden tussen Egypte en India en je schreef brieven voor de vrienden aan boord van je oorlogsschip, zoals enkele eeuwen later de Hollandse dichter Slauerhoff ook deed voor zijn scheepsmaten. Volgens die Hollander was hij jouw volgende incarnatie, heb je daar wat aan? Je keerde terug naar Goa, later een beroemd hippie-oord, maar dat zal je een worst zijn, al hing jij ook de vrije liefde aan en kaapte je menige krolse vrouw, zoals je vader al eerder deed. Uiteindelijk schreef je in een koele grot te Macao je beroemde meesterwerk 'Os Lusiadas', de opgedrongen boevenstatus had geleid tot een koninklijke status in de wereldliteratuur. Terwijl ze je weer gevangen wilde zetten in een vieze cel te Goa, leed je onderweg schipbreuk en kon je maar ternauwernood je hoogst belangrijke manuscript redden van de verdrinkingsdood. Na je wederom bizarre gevangenisstraf keerde je huiswaarts naar Lissabon, waar je weende om je verdronken minnaar uit China, die de schipbreuk niet had overleefd. Als biseksuele dichter publiceerde je in 1572 'Os Lusiadas' en je kreeg voor de moeite een karig pensioen van de koning. Je kon er tenminste nog de nodige port voor kopen, maar verder stierf je in grote armoede en totaal vereenzaamd aan de gevolgen van de doodpestende pest, terwijl je poëtische ziel zo'n grote vrijheid verbeeldde, doorleefde, dat je tot op de dag van vandaag als de grootste dichter van Portugal geldt, gezien je beestachtige omzwervingen zeer terecht, maar vooral door je Koninklijke Poëzie.

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 2 stemmen 74



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kees niesse
Datum:
4 augustus 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Mooi verhaal over de grootste dichter van Portugal. Jammer dat zijn gedicht op de gevel van Lange Mare 71a in Leiden bij een opknapbeurt is verdwenen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)