Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

HET FONTEINTJE (tweede deel)

Een afwachtende stilte lag over al die neergegooide dingen...
Daar klonk getrappel van paardenhoeven, het fonteintje zag een wagen naderen, die door één paard werd voorgetrokken. Er zat een oude boer op, samen met zijn twee zoons, grote sterke kerels.
"Stilstaan," zei de boer tegen zijn dier.
"Zeg jongens, halen jullie eens gauw dat fonteintje. We zullen het naar huis meenemen."
De beide jongemannen sprongen van de wagen, zeulden met veel moeite het zware stenen ding mee. Een laatste krachtinspanning... Ja, het lukte om het fonteintje hoog op te tillen.
"Gelukkig weg van die vuilnisbelt," dacht het fonteintje. "Een lekker reisje op deze hobbelende wagen. Waar zal ik nu terechtkomen? Wat heerlijk als ik weer mocht spuiten!"
Maar na het einde van de rit kwam het fonteintje in een schuur vol rommel, vlak naast de koeienstal van de boer. Wat een teleurstelling! Maandenlang bleef ze daar, omringd door troosteloze wanorde...
De harde herfstwinden lieten zich horen. Daarna heerste de rust van de winter. Maar wel klonk steeds het geloei van de dieren, die nu op stal stonden. Een enkele keer kwamen de boer en zijn zoons naar het fonteintje kijken.
"Wat zullen we ermee doen?" hoorde ze dan. "We zouden het voetstuk ervan af kunnen breken. Dan hebben we een mooie drinkbak voor onze kalkoenen. We zouden dat ding ook helemaal kapot kunnen maken. Het steen konden we dan gebruiken voor de muren van het kalverstalletje, dat we straks gaan maken."
Angstig wachtte het fonteintje. Hoe lang?
Op de dag dat de koeien weer naar de wei mochten, gebeurde er in het schuurtje ook wat. De boer kwam naar binnen in gezelschap van twee steenhouwers.
"Gaat uw gang maar, heren," zei de boer, die er heel genoeglijk uitzag.
Het fonteintje werd grondig bewerkt. Haar stenen huid werd overal geschaafd, daarna met een dikke vloeistof besmeerd.
"Word ik nu gebroken?" dacht zij. "Is het nu afgelopen met mij? O nee, gelukkig niet! Ik word naar buiten gedragen. Om weer te gaan spuiten?"
Het was een zonnige lentedag... Het fonteintje kwam achter de boerderij te staan, op een mooi grasveldje, waar een paar appelbomen hun bloesemtooi vertoonden.
"Komt mijn waterstraal weer eens tevoorschijn?" vroeg ze zich wekenlang af. De appelbomen verloren hun bloesems. Zonnewarmte liet zich voelen.
Op een avond vol oranje luchtglanzen kwam een groep jonge mensen om het fonteintje heen zitten. Het waren stoere lui, die een paar dagen in de stal logeerden.
In het ronde bekken van het fonteintje werden drie of vier takkenbossen neergelegd. Spoedig brandde er een groot vuur bovenop haar. Het fonteintje zag zich omringd door allemaal tevreden gezichten, vol bewondering.
De laaiende vlammen straalden eendracht en gemoedelijkheid uit.
Het gaf de gasten alle voldoening op dit ogenblik hier te mogen zijn, verder niets te wensen. Ze dachten aan het vuur, dat in de oertijd van levensbelang voor alle mensen was.
Terwijl het steeds donkerder werd, besefte iedereen dat in de toekomst het vuur hem of haar steeds eenvoudige, maar grote vreugde zou geven.
Elk jaar was het gewezen fonteintje de geliefde stookplaats van het kampvuur bij de boerderij.

Schrijver: Han Messie, 2 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: verhuizen

5.0 met 1 stemmen 125



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)