Poëtische vrouwenversierder

(voor Robert Burns (1759 - 1796))

Hij is de grootste dichter van Schotland en hij wordt nog steeds geëerd met dampende haggis en verwarmende whisky. Ondanks dat hij opgroeide binnen een arme boerenfamilie, leerde zijn vader hem de grondbeginselen en een prediker leerde hem Frans en Latijn. Hij las de grote Schotse en Engelse voorgangers en rond zijn vijftiende begon hij zelf met dichten, helemaal in de ban van het andere geslacht, waar hij graag over fantaseerde. Na het harde werken op de boerderij, wat zijn fysieke krachten ondermijnde, ging hij tegen de avond vaak nog even wandelen met Nelly, een boerendochter met al flinke knollen, die hij na enkele kussen voorzichtig streelde, maar verder ging hij bij haar nog niet en zij ook niet. De langharige Peggy was een ander verhaal, deze bakkersdochter bakte er meer van, zij liet Robert rustig zijn gang gaan, terwijl ze poedelnaakt languit gestrekt op het gras lag met de ogen verwachtingsvol gesloten. Terwijl hij haar jeugdige borsten streelde, schoten er allerlei mooie dichtregels door zijn hoofd, Peggy was al achttien en ze lustte er wel pap van, dus ging ook hij tot de roesachtige slotscène door. In 1779 was hij smoorverliefd op de roodharige, sexy Alison, maar ondanks zijn erotische belevenissen met haar, weigerde ze met hem te trouwen. Wat resteerde was hartstochtelijke, diepontroerende liefdespoëzie, die Edinburgh in vuur en vlam zette. In 1783 werd zijn eerste dichtbundel gedrukt in Kilmarnock, wat hem direct beroemd maakte, waardoor hij naar Edinburgh ging om zijn roem te verzilveren, maar dat viel smerig tegen. Zijn vader William stierf een jaar later en zijn moeder Agnes had zijn hulp op de boerderij hard nodig, dus keerde hij weerom. Samen met zijn broer werkte hij van 's ochtend vroeg tot 's avonds laat op de vele boerderijen, want ze verhuisden geregeld en de armoede was de ene stabiele factor. Toch liet de bard van Ayrshire zich als vrijmetselaar inwijden te Tarbolton en was hij in diverse plaatsen erelid. In 1788 trouwde hij met de schoonheidskoningin Jean Armour, al liep hij met plannen rond om naar Jamaica te emigreren, omdat het boerenleven daar meer winst opleverde. Jean beviel van een tweeling en later nog van zeven kinderen, waarvan maar drie van de negen kinderen de kindertijd overleefden. De rusteloze Robert was kort na zijn huwelijk alweer verkikkerd geraakt op ene Mary, een weergaloze, betoverende jonge deerne met stralende ogen, die meteen een volgzame hond van hem maakten. Hij kwispelde al bij het idee om de liefde met haar te bedrijven, maar dat moment bleef uit en zij stierf al op drie-en-twintigjarige leeftijd aan de tyfus. Zijn roem steeg en dus ging hij wederom naar Edinburgh om de literaire banden aan te trekken en te verstevigen. Daar ontmoette hij de zestienjarige Walter Scott, die helemaal idolaat van hem werd. De rokkenjager in hem was nog lang niet uitgeblust, zodat hij onder de zwierige rokken van ene Agnes verdween en daar wekenlang in opperste extase verbleef, wat weer resulteerde in meesterlijke lofzangen op de genotvolle vrijheden. Na Agnes werd ene Nancy zijn muze en gaf hij zich weer helemaal over aan zijn geile driftleven met haar als zijn gelijke. Naast de overmatige hoeveelheden drank waren deze hete vrouwen zijn compensatie voor de hoogstgespannen toestand van zijn geestelijke gesteldheid, waarin hij zijn werkzaamheden verrichtte. Ogenschijnlijk leek hij op een manisch-depressieve malloot, maar achter de coulissen schreef hij talloze meesterwerken en dat was de rijke keerzijde van zijn liederlijke levensstijl. Ene Jenny kreeg nog een zoon van hem, waar ze allebei heel blij mee waren. Na nog vele onbekend gebleven avonturen met aantrekkelijke vrouwen, keerde hij uiteindelijk terug naar Jean en kwam hij tot bedaren in Dumfries, waar hij vaak moedeloos en moeiteloos whisky dronk in zijn stamcafé 'Globe Inn', mateloos de glazen achterover slaand, met het zweet op de kale inhammen van zijn hoofdhaar en druipend langs de zwarte bakkebaarden, maar altijd met die jeugdige uitstraling in zijn helder gebleven kijkers. Op de lange termijn gezien heeft hij zichzelf letterlijk doodgedronken, wat men een uitgestelde zelfdoding noemt, maar desalniettemin heeft hij de Poëzie gediend en verrijkt als geen ander, de vrouwelijke behoeften eveneens, Schotland zal altijd voor hem blijven buigen als de eerste en grootste romanticus aller tijden, maar ook velen ver voorbij de Schotse grenzen.

Robert Burns Poëtisc Poëtische vrouwenver

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 62