Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bovenaardse gigant

(voor Dante Gabriel Rossetti (1828 - 1882))

Je bent geboren in een van de voornaamste wijken van Londen, waar de schoonheid een openbaar gegeven was, een lust voor iedereen, zelfs voor verdwaalde armoelijders, ongeschoren ronselaars en manke kwakzalvers. Je vader Gabriele was een zeer geleerde man uit het kunstzinnige Italië, waar hij je vaak de mooiste verhalen over vertelde. In zijn bibliotheek vond je vele naslagwerken vol Italiaanse schilderkunst. Je fijngevoelige moeder Frances had liever dat je net als je zus Christina je hart openstelde voor de heilige dichtkunst en dat wilde je ook wel, maar de schilderkunst trok je ook. Je ging braaf naar de lagere school in Wimbledon en na schooltijd bladerde je in een boek over de middeleeuwse, Italiaanse schilderkunst, terwijl je vader vaak geëmotioneerd met uitleg op de proppen kwam. Je lange, gekrulde haren dansten in de wind als je langs het voormalig woonhuis van John Keats wandelde. Met vrienden kletste je aan een stuk door over romantische poëzie en pas ontdekte schilderijen, terwijl vaak over bepaalde meisjes praatten, was er voor jou niets belangrijker. Van je dertiende tot je zeventiende zat je op een tekenacademie, daarna volgde de Koninklijke Academie en tenslotte de Royal Academy. Je leerde de basistechnieken en het werken met diverse materialen, ook kwam er soms een heupwiegend naaktmodel in de klas en dat maakte je vak wel heel aantrekkelijk, je leraar F.M. Brown zag wel hoe je in trance en smachtend naar die naakte vrouwelijkheden staarde, je bewonderde de kunstschilder in hem, dat hij op je ezel sloeg en 'Wakker worden, Dante!' schreeuwde, heeft je vele dimensies hoger gebracht. De wat ineengedoken, sombere man werd een vriend voor het leven. Je zag het werk van ene W.H. Hunt en je stond perplex, deze zielgenoot moest je vriend worden en dat werd hij ook en samen met J.E. Millais richtten jullie de Prerafaëlieten op, een van de mooiste schildersstromingen ooit, zo niet de mooiste. Zoals jullie dweepten met de poëzie van Keats, zo dweepte jij ook met Dante en zijn tijdgenoten. Je vader moedigde je alleen maar aan, dus begon je te vertalen, maar je creëerde ook je eerste grote schilderijen, wat echter bar slecht verkocht, dus ging je over op het maken van aquarellen. In 1850 ontmoette je de lieftallige Elizabeth Siddal, die één jaar jonger was en in het rijke bezit van een buitenaardse schoonheid. Ze werd meteen aangenomen als eerste topmodel voor de Prerafaëlitische kunst. Tien jaar lang was ze jouw geliefde model en leerde je haar de fijne kneepjes van het kunstschilderen, terwijl ze met gehypnotiseerde, verliefde ogen naar jouw mond keek. De passie brandde los en jullie hebben wat afgevreeën tijdens het werken in het atelier en nadien onder de fris geurende lakens op het krakende bed. Toch ontwikkelde er zich een serieus gevaarlijke, zware depressie bij haar, mede door de vele keren dat jullie uit elkaar gingen en de verloving verbraken. De voortschrijdende stressfactoren deden haar naar de laudanum grijpen, wat het begin van haar einde was. Had Millais een vooruitziende blik gehad door haar als Ophelia te schilderen? In 1860 trouwde je met haar, maar na een doodgeboren kind zonk ze nog meer weg in haar gruwelijke geestesverduistering en eenmaal zwanger van een tweede kind nam ze door haar voortdurend martelende geestesziekte overmand ten einde raad een overdosis laudanum, zoals Eline Veere een einde aan haar leven maakte. Jij werd steeds depressiever en je begroef nieuwe gedichten in haar graf, je wilde ze enkel nog aan haar geven. Je maakte illustraties voor je zus en je schilderde over koning Arthur, maar in wezen werd je langzaamaan steeds gekker in je exclusieve woning aan de Thames, Cheyne Walk nummer 16, waar je tot je dood bleef wonen. Je reed op een echte lama om je etenstafel heen, terwijl een wombat eronder lag en een toekan in de hoek stond te pronken. Je oversteeg je depressie omwille van Elizabeth en je sloeg door, je verzamelde allerlei exotische vogels en dieren, shockerende schilderijen en ludieke voorwerpen. Inmiddels vree je met je nieuwste model Fanny, die volgens jou de vrouwelijke erotiek aller eeuwen belichaamde. Je gebruikte weer olieverf en je maakte voornamelijk close-ups van je modellen. Daarnaast schreef je de meest hartstochtelijke verzen over ongecompliceerde erotiek en terwijl Fanny je huishoudster werd, had je een seksuele affaire met Jane, wiens man voor twee jaar naar IJsland ging. Hij had het ijskoud, terwijl jij zwetend en kokend in zijn bereidwillige vrouw tekeer ging. Niet echt galant, oude schuinsmarcheerder. Daarbij ging je nog met ene Alex naar bed, ook een appetijtelijk model, waar je niet vanaf kon blijven. Puriteinse critici kraakten je poëzie af, noemden het regelrechte pornografie zonder noemenswaardige diepgang. Je trok je steeds meer terug in je museum-achtige woning, waar je voldoende afleiding had en je de valse wereld kon buitensluiten. Zwaar verslaafd aan chloraalhydraat en alcohol werd je alsmaar labieler en meer uitgeblust dan je normaliter al was, je eindigde zwaar verdoofd en als een initiatiefloze zombie, iemand die zijn glas whisky nog nauwelijks tot zijn mond wist te heffen, je nieren klaarden het niet meer om al dat gif te verwerken en zij veroorzaakten dan ook je uitgestelde dood, die je in wezen verenigde met de intentie van je ex-vrouw Elizabeth, zij die model stond aan het begin van je roemrijke carrière, zij die nooit in jou gestorven is.

Schrijver: Joanan Rutgers, 24 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.5 met 2 stemmen 82



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)