Verwoeste kindertijd

(voor Giovanni Pascoli (1855 - 1912))

'Hell is for children!' Pat Banetar

Je bent geboren in San Mauro di Romagna, waar je gespierde vader Ruggero in dienst was van de prinsen Torlonia, die gulle gevers waren, want er stonden altijd heerlijk dampende, kruidige pastagerechten op de keukentafel en jullie moeder maakte de heerlijkste vruchtensapjes. Ze plukte de vruchten zelf en vaak samen met jou en je broers en zussen. Vers van de struiken ware ze het lekkerste. Jullie woonden op een uitgestrekt landgoed, een landbouwgrond waar je vader op werkte en wat hij bewaken moest voor de edele prinsen, die verderop in een eeuwenoud kasteel woonden, die op wild jaagden en de trotse bezitters van een eigen wijngaard waren. Ze bewaarden hun wijnflessen in een koele spelonk. Je vader deelde in de wijnvoorraad en floot vaak vrolijke deuntjes. Toen je twaalf was, kwam jullie zwart-witte merrie nerveus hinnikend terug bij jullie huis, op zijn rug lag het ontzielde lichaam van jullie vader, vermoord door enkele venijnige schotwonden. Er werd volop gekrijst en geweend, de politie werd ingeschakeld, maar de moordenaar is nooit aangehouden, wel ontdekte men dat hij door een huurmoordenaar is aangevallen en dat het een politieke moord was, verband houdend met zijn werk voor de rijken. Die verblinde socialist moet een inktzwart geweten hebben gehad. Later zou je er een beroemd geworden gedicht over schrijven, waarin je wenste dat de merrie kon praten, omdat zij de brute moordenaar had gezien. Onbewust heb je de rest van je leven je vader willen wreken en dat deed je met alle mogelijke middelen, maar vooral met je slimme, unieke denkvermogen. Je moeder was verzwakt door de moord op haar geliefde man en op een ongelukkige dag werd ze niet meer wakker uit haar slaap, waarna er tijden van geldtekort en voedseltekort kwamen, twee broers waren al jong gestorven, maar niet lang na het heengaan van jullie moeder stierven er nog eens twee broers en één zus. Je besloot de ongeluksplek te verlaten en samen met vijf broers en zussen gingen jullie in Rimini wonen, een toen nog overzichtelijke badplaats met hier en daar een klein hotel. Je nam deel aan socialistische demonstraties, enkel gelijkheid kon moorddadige excessen vermijden, maar nadat je protesteerde tegen de gevangenname van de anarchist Passannante werd je in de kraag gepakt en ook zelf in een gevangeniscel te Bologna gegooid. Eenmaal op vrije voeten overwoog je suïcide, maar je strijdlustigheid maakte dat je aan de universiteit van Bologna ging studeren. In 1882 ben je daar afgestudeerd en als een krachtige jonge leraar ging je met opgeheven hoofd aan de slag in Matera en Massa. Je was inmiddels ingewijd als vrijmetselaar, dus je kende het belang van kennis en macht. Je woonde in een klein, maar heerlijk gelegen huis, pal naast het huis van je geliefde zussen Maria en Ida. Je zat graag te dromen op het bankje in hun wilde bloementuin. Op deze manier wilde je het ouderlijke gezin weer herstellen, voor zover mogelijk dan. Nippend van de wijn, kuste je Maria soms pal op haar verbaasde lippen. Je kreeg een verhouding met een intellectuele, lustopwekkende lerares uit Ravenna, die zo dolgraag van bil wilde, dat jij ervoor terugdeinsde en ondanks de huwelijksplannen bij wijze van spreken als een speedboot terug naar Rimini snelde. Ze had haar zware boezem al uitgepakt en wriemelde aan haar strakke rok en knalrode slip, toen je als een bange haas wegvluchtte. Die bollende slip stond je opeens net zo tegen als een stuk rauwe bloedworst. Het idee dat je dat moest opzuigen, maakte je krankzinnig van walging. Dan had je liever de wat infantiele en licht-erotische relatie met je vertrouwde en betrouwbare zussen, die heel wat meer liefde te geven hadden. Je publiceerde gedichten en je verwarmde je aan de gemoedelijke huiselijkheid bij je zussen, waarbij Maria je soms teder omarmde en haar volle borsten als troostende taarten tegen je borst lagen. In 1894 kreeg je een gewichtige baan bij het ministerie van Openbaar Onderwijs, maar inwendig bleef je je boerse afkomst trouw, dus liep je niet naast je schoenen. Je woonde in Bologna, Florence en Messina, voordat je met je tederste zus Maria in een beeldig huis te Castelvecchio ging wonen, tussen de hartverwarmende bloemenvelden. Je kon dat huis kopen vanwege enkele literatuurprijzen. Maria voelde zich er zo vrij als een vogeltje en jij genoot van haar meisjesachtige vreugde en vrijheidsbeleving. Kwaadsprekers betichtten jullie van seksueel verkeer, maar daar stonden jullie terecht boven, al streelden jullie elkaar wel, maar altijd tot op zekere hoogte. Jullie deelden immers zoveel ongekend leed samen. Dat snapte verder niemand. Soms bezocht Ida jullie en dan dronken jullie fruitige wijn. Je gelaat versomberde vanwege het opkomend fascisme en de naderende eerste wereldoorlog, maar je carrière zat nog meer in de lift, want je werd docent Latijn aan de universiteiten van Messina en Pisa en later hoogleraar Italiaanse literatuur aan de universiteit van Bologna, waar je ooit zelf gestudeerd had. Je hebt het ver geschopt, maar als gevolg van je overmatige drinkgewoonten kreeg je cirrose, je lever was overbelast en je stierf aan leverkanker in het zonnige Bologna, waar Maria je nog minzaam streelde over je diepbedroefde, maar teruggestreden voorhoofd, terwijl je laatste wens een fles klassieke streekwijn geweest is, die je inderdaad geleegd hebt. Je bent begraven in je eigen, aangebouwde kapel in Castelvecchio, waar later Maria je vergezelde. Je dikke neus en je dikke onderkin (slokslok) en zelfs je vurige ogen zijn nu verdwenen, maar je geestelijke werkzaamheden zijn zorgvuldig opgeslagen in diverse boekwerken en anders wel in het collectieve geheugen van de poëzieminnende mensheid. Zonder je liefhebbende zus had je het absoluut niet gered, makker, wees maar eeuwig blij met haar!

Giovanni Pascoli Ver Verwoeste kindertijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 76