Als kind verstikt
(voor Anne Sexton (1928 - 1974))
Je werd als Anne Gray Harvey geboren in Newton, Massachusetts, waar je je niet meer veel van herinnerde, want je groeide op in de grote stad Boston, waar je alle straattaferelen als een spons absorbeerde en het bleef allemaal heel lang in je geheugen nasudderen. Je ouders hadden een streng beleid en ze duldden geen tegenspraak, ze hanteerden een psychische slavernij met diverse martelwerktuigen en wurgslangachtige strafmethoden. Hun giftige satanisme maakte je al vroeg opstandig tegen alle fnuikende wetten en regels. Het vrije kind in jou vond geen uitweg meer, moest zich aanpassen om te kunnen overleven, ten koste van je ware gevoelens, die je tegennatuurlijk moest onderdrukken, waardoor je somberheid op somberheid stapelde. Maar daar bleef het niet bij, want je seksueel-gestoorde moeder deed seksuele spelletjes met jou, omdat ze niet als een volwassene voor haar lesbische identiteit wenste uit te komen, waardoor jij voor de rest van je toch al broze leven tot op het bot zwaar beschadigd bleef. Zelfs je tekortgekomen vader snoepte van je prille schoonheid, al ging hij niet zover als je moeder, die 's nachts bij je in bed kroop en naar je intimiteit graaide, je amper opkomende borsten bezoedelde met haar vieze, ontaarde, heksentong. Je schaamde je dood en je begon van jezelf te walgen, terwijl je van haar had moeten walgen. Zij had zich dood moeten schamen, ik durf zelfs verder te gaan, want zij had een einde aan haar leven moeten maken en niet jij na een leven vol bittere ellende en overlevingspogingen. Meer schunnige details laat ik per uitzondering graag achterwege. Op je zeventiende ontvluchtte je die rattenkolonie en verbleef je drie jaar in een streng, maar godzijdank niet incestueuze kostschool. Je kwam weer wat op adem en op je twintigste trouwde je met Alfred, een aardige no-nonsense gozer, die je stabiliteit bood en veel begrip voor je anorexia-ellende toonde, een symptoom van je seksuele misbruik, een camouflage-techniek en afleidingsmanoeuvre. Alfred had geen klachten, want hij was met een beeldschone fotomodel getrouwd, waar menige man jaloers op was. Jullie kregen twee lieve dochters, Linda en Joyce, en de toekomst leek rozengeur en maneschijn. Toch ontwikkelde er zich een duivelse stress in jou, je lichaam sputterde tegen, je wees Alfred steeds vaker af, je haatte al die dwangmatige seksgewoonten en vanaf 1954 kreeg je daadwerkelijke lasten van je manisch-depressieve ontwikkelingen, je leed aan de door Freud ontwikkelde term 'hysterie', overigens ten onrechte vooral een vrouwenkwaal genoemd. Je kwam in behandeling bij de integere psychiater Martin Theodore Orne, die je aanraadde om poëzie te gaan schrijven. De wereld is hem eeuwig dankbaar. Je volgde poëzieworkshops van de dichters Robert Lowell en John Holmes en je ontmoette er je levenslange vriendinnen Sylvia Plath en Maxine Kumin. Met Sylvia deelde je je moederwoede. Helaas voor allebei te weinig symbolische moedermoord toegepast. Je publiceerde in belangrijke bladen als The New Yorker en de Saterday Review. Mister Snodgrass werd je mentor en vriend, hij bleef wel eens slapen als Arnold elders was en je poëziebundels gingen als zoete broodjes van de boekwinkelplank. Hij zag ook wel dat je niet alleen met poëzie worstelde en hij bezocht je dan ook geregeld in de vele psychiatrische klinieken, waar je om de zoveel tijd vertoefde, ook omdat je herhaaldelijk probeerde een eind aan je vergalde leven te maken. Als confessionele dichteres schreef je grofeerlijk over de meest subtiele en intieme details van jezelf; menstruatie, masturbatie, overspel, abortus en religieuze visies. Je strijd tegen die mensonterende, walgelijke depressies werd duidelijk zwakker toen Sylvia Plath zichzelf gedood had, je vond steeds meer dat je haar wanhoopskeuze ook moest kiezen. Toch oogde je als een zeer intelligente, prachtig gebouwde vrouw en had je ondanks je alcoholverslaving veel succes als dichteres en minnares. Je werd lid van de Royal Society of Literature, maar ondertussen werd je wel seksueel misbruikt door een invaller van psychiater Orne, wat je psychoanalyse verbrijzelde, wat funest was voor je ingeslagen helingsproces. Je werd fysiek agressief naar je dochters toe en de teruggekeerde Orne ontdekte tijdens hypnose-sessies dat je door je moeder seksueel misbruikt was. Je werk vertroebelde, ook door je zelfdestructieve drankgebruik. In 1974 lunchte je met de dichteres Maxine Kumin, die onder de indruk was van je meeslepende, diep-vrouwelijke stem en je verleidelijke mimiek met de detaillistisch draaiende ogen. Je besprak met haar je nieuwste dichtbundel 'Het moeizame roeien tegen God' en jullie lachten om een glas wijn, wat je per ongeluk omstootte. Eenmaal thuis in je huis te Weston deed je de geërfde bontjas van je moeder aan, die kon je misschien wel tegen de kou behoeden, niet dus, want je dronk nog wat wodka en je sleepte jezelf naar je auto in de garage, waar je zwaar verbitterd in je autozetel ging zitten, je startte de auto en je liet de giftige koolmonoxide zijn werk doen, je proestte nog enkele keren, je vloekte nog in je doodsstrijd, trillend zei je 'O Sylvia!' en je ringloze vingers verkrampten tenslotte voorgoed, zoals ze vroeger altijd deden na een nachtelijk bezoek van je bloedeigen, bloedverdorven moeder. Alfred had je al een jaar geleden verlaten, die was trouwens verder weg dan ooit. Hij had zelfs op deze actie gezinspeeld tijdens ruzies, de onverlaat en minkukel. Hij had er al met al niets mee te maken. Je goddelijk-mooie ogen doofden onterecht, dat wist je, maar je kon de schijn niet langer ophouden, de dieppijnlijke trauma's van je kindertijd hadden je koortsachtig en na lang tegenstribbelen fataal ingehaald. Je was een van de eenzaamste dichteressen ooit! Mijn God, wat hou ik zielsveel van jou! Ik aanbid je als de Godin zelf! De politieman die je heeft gevonden, heeft snel en vol respect een kus op je derde chakra gegeven, zonder dat hij je literaire roem kende, maar hij herkende vooral je intens menselijke tragiek.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Anne Sexton
115
Geef je reactie op deze inzending: