Laatste licht

Een laatste licht viel over het sombere avondland. De zomer was voorbij, duisternis kwam spoedig aanzetten, met wind, regen en invallende koude. Thomas was eenzaam in de spokentuin, die hij had aangelegd met zijn herinneringen. Prachtige vlinderstruiken, bont gekleurde zomerbloemen, overal zag hij de kleuren van zijn herinneringen. Er stonden beelden in die tuin. De tuin van een aan kanker gestorven vriend. Thomas dacht aan de man die vroeger ooit zijn minnaar was. Beelden van de liefde nestelden zich opnieuw in zijn hoofd. De versteende beelden staarden hem onwezenlijk aan. Alsof ze hem gevangen hielden in zijn herinneringen. Hij was eenzaam en verdrietig. Tranen verlieten zijn groene ogen, die herfstavond, dacht hij na over het leven. En wat het leven hem gebracht had, aan verloren liefdes en miskenning. Toen het donker was kroop er een nieuw spook in zijn eenzame sombere geest. Een spook met een gezicht, een spookachtig gezicht. Het gezicht van de mens die niet kon communiceren. Het gezicht van een gestorven vriend, en hij herinnerde zich alle twijfel, alle nooit uitgesproken woorden. Hij herinnerde zich conflicten, maar ook de mooie momenten. Die mooie momenten van liefde, toen alles nog in vrede plaatsvond. Het gezicht stond hem nu duidelijk voor ogen. Het was alsof hij onderdeel was geworden van een horrorfilm, hij praatte tegen het gezicht, maar het gezicht liet alleen een minzame glimlach zien, weigerde ook maar iets terug te zeggen. Het laatste licht viel ongelofelijk zwaar over de oevers van het onvermogen. Hij bedacht zich dat hij het graf weer eens moest bezoeken, maar de gedachte stond hem tegen. Hij werd altijd angstig op kerkhoven, alsof de dood hem iets nieuws te zeggen had. Dat was een beetje naïef van hem, maar hij had er mee leren omgaan.

dood graf graf

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 5 stemmen 277