Het mannetje op Pluto
Ver weg van ons planeetje woont een mannetje op Pluto.
Pluto is een hemellichaampje ver achter de sterren.
Dat mannetje zwaait de hele dag met zijn beide handen naar ons.
Het is zo blij dat het mag leven.
Ik bezocht het planeetje Pluto, het was daar een grote bezienswaardigheid.
De planeet werd er bewoond door mensachtigen, ze leken op ons maar verschilden toch iets van ons. Waar bij ons de neus zit hangt bij hun een slurf. Met die slurf zoeken de Plutobewoners naar suikerkorrels onder een plutosteen.
Daarbij zingen ze onderwijl ze elkaar in de kring de hand vasthouden een bijpassend liedje wat als volgt gaat:,Suikeroompje,suikerbeestje schenk ons een suikerstroompje,lie,la,lia.
De planeet is ronduit lelijk te noemen, de bewoners gooien al hun vuilnis dag en nacht uit hun ramen, en niemand doet er de moeite om het naar een plaatselijke verbrandingsoven te brengen. Ziekenhuizen bestaan er niet, maar er is ook nooit oorlog. Het vervoermiddel waarmee alle bewoners gebruik maken om van a naar b te komen is een grijze toverbal waarop de bewoners gaan zitten, daarna spreken ze een wens in waar naartoe te gaan en dan stuiven ze metershoop de lucht in en vliegen razendsnel naar hun afspraak of bestemming.
Overal in de atmosfeer van Pluto zag ik de Plutomannen en Plutovrouwen en Plutokinderen zweven op hun grijze toverbal met inspreekcomputer.
De Plutokinderen zijn er heel lief, ze doen niemand kwaad. Ze spelen iedere dag in een grote crèche gerund door hoogbejaarde vrouwen. Hun lievelingsspeelgoed bestaat uit mathematisch speelgoed met inbegrip van de Hongaarse kubus.
Daar spelen gelijktijdig duizenden kinderen in een grote kinderflat van de Plutocrèche mee. Ze zijn er heel kundig in, ze hebben perfect gevoel voor wiskunde, ze leggen heel snel kleur bij kleur op elk vlak.
De kleuterleidster vertelde mij in vertrouwen dat er een nog veel ingewikkelder en meer wonderlijke kubus bestaat waar Plutokinderen bedreven in zijn bij het oplossen. Ik mocht het even zien in een glazen kamer met Plutokindjes met rode aangezichtjes en rokjes aan met sterren erop en af en toe zuigen ze met hun slurf een paar suikerkorreltjes onder een zware Plutosteen vandaan.
Die Plutokinderen arbeidden daar met de zogeheten Roemeense kubus.
Dat kan niet waar zijn gilde ik angstvallig tegen de juffrouw, de Roemeense kubus kan geen enkel mens op aarde, zelfs niet het allergrootste genie leggen, zo gemeen ingewikkeld is zij!
Nu kalmeerde de juffrouw mij, bij ons wel, bij jullie mogen ze de Roemeense kubus nooit verkopen in jullie speelgoedwinkel in Nederland, omdat die, ja nogal zeer geheimzinnig en moeilijk is.
Hersenkwabben kunnen dan spontaan breken en in puzzelstukken uiteenvallen bij jullie kinderen die er mee bezig gaan, ook al is het maar een beginnetje.
Maar de Plutokindjes met rode aangezichtjes en rokjes aan met sterretjes erop hebben een speciaal orgaantje voor wiskunde, de jullie kinderen niet.
Maar sputterde ik tegen de wanhoop nabij, aan de Roemeense kubus, wel trouwens in Roemenië gemaakt, eenmaal per ongeluk de fabriek voor afwasborstels uitgerold, zo als u weet door een totale gek in Roemenië op Aarde in elkaar geflanst uit zijn onderbewuste zomaar bij een kopje Spoetnik.
Die Roemeense kubus bestaat uit 60 vlakken,het getal van de gezamenlijke klok, alle minuutjes de rondte door, eng he?
Ja zei de Plutovrouw, dat is heel eng!
Nu en aan die Roemeense Kubus zitten alle kleuren van het Heelal, en er hangen lepels aan die de kinderen in de juiste kleur moeten laten verschieten en de drie sterren boven de kubus moeten ook gaan stralen in een kleur. De absolute ware kleur die de sterren die ze voorstellen echt hebben en als echt licht, kleur en andere straling door het spectrum komt zoals God het in het echt zo laat gebeuren met de ware kleuren en ware straling, dat is de zoete zoete wirwarkubus uit Roemenië door een totale gek zomaar in elkaar geflanst in een fabriek op aarde in Roemenië en als zeer geheime kubus op de draaiende band gezet tussen de afwasborstels van de afwasborstelsfabriek in Brailleschriftstad.
De juffrouw op Pluto liet mij nu het glazen kamertje zien waar de Plutokinderen de Roemeense kubus probeerden te ontraadselen. Ik werd zo bang en ik werd meteen zwart voor ogen en viel flauw.
Ik herinnerde mij nog dat al veel kinderen daar de drie laatste sterren hadden
ontcijferd en aan het schijnen gekregen in de juiste kleuren, de ware kleuren van deze drie sterren zoals ze zijn.
De ene ster was natuurlijk de zon, de tweede was Alpha centauri onze buurvrouwster,heel belangrijk, die ster is heel belangrijk voor ons de komende honderd jaar. En als derde ster, mag ik niet verklappen van de juffrouw op Pluto.
Pluto was in de nacht een wat nare en beangstigende planeet want dan hing de veel te grote maan Charon boven Pluto.
Het leek of dat er op de bodem van Pluto een hele hoge kapstok stond die reikte tot ver in de hemelen en dat er aan de hoogste haak een damesdoodsjapon hing die de maan Charon is.
De grote Maan Charon scheen haar licht tot diep in de mijnschachten boordevol met suiker. Waar de late Plutovrouwtjes en Plutomannetjes met hun slurf de suiker opzogen. Op Pluto vinden ze suiker allemaal lekker, kind,man en vrouw.
home.nlGeplaatst in de categorie: heelal
Pluto
153
Geef je reactie op deze inzending:
Vooral dat kopje Spoetnik is hilarisch, mooi geschreven.