Goedaardige waaghals

(voor Jean Desire Gustave Courbet (1819 - 1877))

Je bent geboren in het imposante bergdorp Ornans, omringd door grote rotsformaties, rivieren, bronnen en watervallen. Als kind ervoer je de vele natuurkrachten en hoe je er een mee werd. Urenlang kon je wandelen in die avontuurlijke omgeving, waarbij je intens genoot van de kleuren, geuren en geluiden. Je vader Regis was een sterke wijnboer, die iedere dag zijn wijngaard verzorgde, op wilde dieren jaagde en vaak hitsig achter je moeder Sylvie aanholde, die dan speels hoge gilletjes liet horen. Van die levenslustbeelden genoot je enorm. Je ging samen met je vader vissen op forel en zalm en 's avonds bakte je zwierige moeder ze dan lekker met verse kruiden in de koekenpan op de houtkachel. De vette vis aten jullie met de handen, want bestek was voor de monarchistische volksverlakkers en egoïstische ijdeltuiten. Je opa vertelde je vaak breedvoerig over zijn belevenissen tijdens de Franse revolutie, hij heeft het vuur voor het wereldsocialisme in je aangewakkerd, al leefden jullie niet in armoede, maar als tevreden kasteelbewoners, de haat voor autoritaire schrikbewinden behield je levenslang. Je hield zielsveel van het vrije boerenleven, maar Parijs lokte net iets meer, je zou rechten gaan studeren, zei je, maar dat was een leugen, wat je zussen Zoe, Zelie en Juliette wel wisten, want tijdens het schilderen van hen, zei je dat je dit voor de rest van je leven wilde doen. Zij begrepen je gedreven ernst. Je ouders een jaar later ook, toen je hen 'De wanhopige man' liet zien, een zelfportret met wijdopengesperde ogen om af te schrikken en om je artistieke gekte te illustreren. Je was maar even in de leer geweest, je had zelf de meesterwerken in het Louvre bestudeerd, zodoende leerde je direct van de meesters zelf. Je bleef naar Ornans komen om te vissen en te jagen en inspiratie op te doen. Je maakte een reis door België en Nederland om de musea daar ook af te lopen. Je leerde van Rembrandt en Hals dat het wijs is om je directe leefomgeving te schilderen en je kreeg een gouden medaille voor een werkstuk, gekocht door de staat. Je kreeg het recht om vrij te exposeren en met een schilderij over de begrafenis van je opa steeg je roem, al waren er ook vuilspuiters die je van het scheppen van lelijkheid betichtten. Toch luisterde je en sloeg je voortaan de nieuwe realiteitsweergave in. Als men geen romantiek meer wenste, dan kon men het krijgen ook! Je kreeg de beschikking over jonge modellen, die nergens voor terugdeinsden, ook niet om met jou het rommelige bed te delen, waar je geen nee tegen zei, want je bloeddoortrokken penseel wilde ook wel eens wat schilderen. Je raakte verslaafd aan al die vrouwelijke vormen en liefkozingen, het overweldigde je allemaal, plus al die verse kunstwerken natuurlijk, dus had je ook de kalmerende roes van de alcohol nodig om je manische momenten te sussen. Van huis uit kende je de heilzame strelingen van de wijn en het vergrootte je vrijheidsdrang. Als een geniale wildeman ging je tekeer, terwijl je je saterlichaam door slanke nimfen liet verwennen. Je creëerde een eigen galerie, waar je veertig schilderijen ophing, waaronder 'Het atelier van de schilder', een zeer diepzinnig geheel, alom gewaardeerd, waar je de keizer als crimineel afbeeldde. De kruik gaat zolang te water, tot zij barst. Je woedende anarchisme stormde op een fiasco af, maar je had nog even. Je literaire vriend Baudelaire poseerde in alle relaxedheid voor jou, niet te min om gul zijn hasj met jou te delen, waardoor de kleurbelevingen nog helderder werden. Je naaktmodellen werden er driedimensionaal door. Ze begonnen te bewegen en je fantasieën te verwezenlijken. 'Gaaf spul, Charles!', zei je. 'Nog fijner als je je modellen er ook van laat genieten!', zei hij met een duistere, genotzuchtige blik. Manet bewonderde je, Delacroix, Whistler en de kunstcriticus Champfleury, die je meteen ook maar even portretteerde. In 1866, je was 45 jaar, schilderde je het mooiste en meest gewaagde wat je kon doen, 'De oorsprong van de wereld' is met recht een hoogtepunt in de wereldschilderkunst, omdat je zo liefdevol en realistisch mogelijk een zwart omlijste vagina hebt geschilderd, die zijn weerga niet kent, want pornografie is geen kunst, vele harten gingen er harder door kloppen, al bleef het tot 1988, beste vriend, geen openbaar bezit, maar je hebt de preutsheid overwonnen, het grote taboe doorbroken, de verborgen lusten zichtbaar gemaakt, ook in 'Slapende vrouwen', waarin twee heerlijke lesbiennes na een erotisch evenement verstrengeld in een gelukzalige slaap gevallen zijn. Etherische geborgenheid. Het werd veroordeeld, maar met collega's streed je voor de opheffing van censuur. Tijdens de Commune van Parijs zette je aan tot het omverwerpen van de Vendôme Column, een Napoleonmonument, waardoor je voor een half jaar achter de gevangenistralies moest. Later wilde president Mac-Mahon je later betalen voor de heroprichting van de Column, maar je vluchtte naar Zwitserland om bankroet te voorkomen. Je mocht voor een jaarlijkse 10.000 franc je 'schulden aflossen', waar je niet intrapte. Je voelde je een aan de haak geslagen vis, een opgejaagd dier. Naar die centen konden ze fluiten, de ondankbare honden. Door je overgewicht, aambeien, waterzucht en vooral je leverziekte stierf je in het Zwitserse La Tour de Peilz, veilig voor de Franse bloedhonden van de ping-ping-overheid. Ze beseften maar nauwelijks wie er door hun toedoen in opgelegde ballingschap als een zwaargewond, vereenzaamd dier, diepgewond door miskenning van stupido's, het loodje legde.

Gustave Courbet Goed Goedaardige waaghals

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 63