Vincents laatste geheim
Mensen wereldwijd hebben altijd in de veronderstelling geleefd dat Vincent van Gogh door zijn manisch-depressieve gestel uiteindelijk een kogel door zijn lichaam jaagde, waaraan hij dertig uur later overleed.
Iedereen die zijn biografie bestudeert, ziet hoe somber en zwaar zijn leven is verlopen, afwijzing op afwijzing, als kunsthandelaar in hartje Den Haag (vlak bij het Binnenhof) wil hij ook niet echt deugen, een relatie met een prostituee doet hemzelf ook verder afzakken, in Drenthe proefde hij de korsten van de angstaanjagende armoede.
Zijn poging om prediker te worden sloegen ook nergens op, waarom zou hij ook zijn strenge vader imiteren? Al die Hollandse benepenheid!
Na een zelf afgebroken kunstacademietijd in België stoomde hij door naar Parijs, waar zijn broer Theo wel een succesvol kunsthandelaar was.
Ik heb zijn kunstwerken met liefde bekeken in het Van Gogh-museum en ook naar de zwarte kraaien gekeken als boodschappers van de dood, wat trouwens die arme kraaien onrecht aandoet, maar nu blijkt ineens dat er zich andere taferelen hebben afgespeeld in dat beroemde korenveld.
Zou zijn oor ook door een boze hoer afgesneden zijn en niet door hemzelf? Wat is er nu überhaupt nog geloofwaardig aan zijn overgeleverde biografie? Hij vertrok naar Arles om de zonnestralen te inhaleren en op zijn doeken te doen uitspatten als orgastische explosies, wat hem op originele wijze buitengewoon lukte, ook al ontleende hij bepaalde verftechnieken van Gaugain, wat hun scheuring verklaarde. Als Parijse absintverslaafde had hij wel meer aan zijn collega-schilders ontleend, vooral van de impressionisten, die trillende, schuivende, slordige stijl had hij na lang afkijken als kernvisie overgehouden. Toch wist hij geniaal zijn 'diefstal' te verbloemen. Hij ging slechts een tikkeltje verder dan zijn collega's, nadat hij zoveel van anderen had doorworsteld, de slimmerik, maar zeker ook, de gekwelde geesteszieke.
Nu twee Amerikaanse kunstkenners na tien jaar studie tot de slotconclusie komen, dat hij door enkele irritante kwajongens is doodgeschoten, ligt de kunstwereld op zijn kop. Er is zelfs een ooggetuige verhoord, die zei, dat zijn pistool is gebruikt voor de laffe, discriminerende moord. Vincent zou zijn jeugdige moordenaars hebben beschermd door niemand anders verantwoordelijk te stellen. Dat zou hem wel goed uit zijn gekomen, want zelfdoding zou romantischer zijn en zijn levenswerk meer goeddoen, maar dat was een tijdgebonden misvatting van hem, ook al was zelfdoding destijds zwaar verboden, moord eveneens.
Als manische dorpsgek zal hij wel degelijk pestkoppen hebben aangetrokken, zeker in die tijd, hij stond al bekend als psychiatrische patiënt, zulke gegevens waren hotnews op de plaatselijke tam-tam, door zijn onconventionele levensstijl was hij al gauw het mikpunt van spotternij en misselijke plagerij. De plaaggeesten stopten zelfs een enge slang in zijn schilderskist en ze strooiden zout in zijn aangeboden drankjes, lachten zich de longen uit het lijf toen Vincent het uitkotste. Die walgelijke etters moesten eens weten wie ze zo genadeloos de stuipen op het lijf jaagden en uiterst wreed plaagden. Ze zouden acuut hun eigen hart eruit rukken.
Vincent was doodongelukkig, dat is duidelijk, hij was in behandeling bij een arts, die ook al kielekiele bleek te zijn, maar hem zeker niet dood wilde. In verhouding kreeg Vincent niet de beloning naar zijn werken, maar Theo hielp hem financieel.
Ik ben van mening dat hij aan paranoïde schizofrenie leed en dat hij opgebrand was en in zijn zielsleegte gekke bokkensprongen maakte, waardoor hij voor de plaatselijke plaaggeesten opviel en omdat er tussen die pestkoppen iemand zat, die een pistool met munitie bezat, is hij inderdaad door demonische motieven om het leven gebracht, daar de jonge duivels hem zagen als een waardeloze loser, een hersenloze pias, die vaak straalbezopen door de straten zwalkte, nadat hij voor de zoveelste keer een hoer had bezocht.
Kunstkennis bezaten die stompzinnige moordenaars niet, daarvoor waren ze te jong en onopgevoed. Misschien schrokken ze zelf van hun meedogenloze wandaad, het lijkt me wel, want een mens vermoorden is geen kattenpis, dat gaat vreten aan je integriteit, aan je bestaansrecht. Ze moeten dan later erachter zijn gekomen dat ze een grote kunstschilder hebben vermoord, die uit zijn naïeve goedheid hen een alibi heeft gegeven. Ze waren hem slecht enkele momenten voor geweest. Vandaar zijn warmhartige clementie.
Het moordwapen is nooit teruggevonden. Vincent hield zijn leugens vol aan zijn behandelende arts. Hij is prooi geworden van zijn eigen gekke gedrag en gedreven schilderskwaliteiten, de dorpsgek stierf door nog grotere gekken, bizarre oetlullen zonder kunstbesef, een geniale kwinkslag door het op zichzelf te betrekken, immers, bewust van het feit niets meer te kunnen verliezen, had hij er groot genoegen in om op de valreep de nabestaanden te misleiden, daar diezelfde nabestaanden hem zo dikwijls uiterst gemeen hadden misleid.
Wie het laatst lacht...
Geplaatst in de categorie: schilderkunst
Vincent van Gogh
480
Geef je reactie op deze inzending: