Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ins Blaue hinein

(voor Wassily Kandinsky (1866 - 1944))

Je bent geboren in het stoere Moskou, waar je blauwe fikken kreeg van de kou en waar iedereen zijn glazen doopte in de wodkarivieren om maar op te warmen. Gelukkig brandde er altijd een houtkachel bij je ouders en kreeg je ruim voldoende te eten. Je had een prima koppie-koppie, waardoor je extra scherpzinnig naar je omgeving tuurde, detaillistisch, helderziend en met bevende benen van extatische verrukking. Als kind raakte je al in de ban van de kleurenmagie en toen je eens een dorp bezocht, waar de kerken en huizen zo mooi geschilderd waren, zo bont en indrukwekkend, waande je jezelf wandelend in een stripboekachtig schilderij. Zo schilderachtig kon de realiteit zijn. Je studeerde folk-muziek, wat je met je Russische roots verbond en waardoor je losser in je vel kwam te zitten. Op je twintigste ontdekte je de grote kleurenhoeveelheid in de iconografie, dat deden die eeuwenoude iconenschilders vast niet zomaar, je doorvorste hun mystieke motieven en hun kunstzinnige vindingrijkheid. Tot je dertigste studeerde je aan de Universiteit van Moskou, rechten en economie, met een stralend uitzicht op een flink salaris, maar in de late avonduren pielde je met kwast en verf, keek je in uitgebreide kunstboeken en deed de wodka de rest. Dronken van de schilderkunst verhuisde je naar München, waar je eerst twee jaar op de Anton-Azbé-school zat en je aan zelfstudie deed, alvorens je naar de kunstacademie ging, waar je een van de oudste leerlingen was, wat een pré was, ook op kunstzinnig-erotisch vlak. Je boerde goed en je startte de Phalanx-Malschule, wel ja, gelijk een eigen school, dat zet zoden aan de dijk, geld in het laatje. De elf jaar jongere leerlinge Gabriele Münter had wel erg mooie vormen en uitstralingen, je liet je door haar verleidelijke charme inpalmen en jullie vormden al snel een uitbundig liefdespaar. Ze schilderde vernieuwender dan jou, wat je ergens irriteerde, jaloers stal je veel schildertechnieken van haar, je probeerde haar leeg te zuigen, maar dat mislukte godzijdank. In 1903 verloofde je met haar en daar bleef het bij, ook omdat je de zwaar droefgeestige blik van haar eenzame ziel niet echt kon verdragen. Je vree met haar, omdat je haar schildermagie wilde afpakken, die jaloezie was dé drijfveer voor je latere, zo beroemd geworden schilderwerk. De rivaliteit met haar maakte je haast krankzinnig. In 1911 was je mede-oprichter van de kunstenaarsgroep 'Der Blaue Reiter', samen met August Macke en Franz Marc. Jullie hielden van blauw en paarden. In Murnau ontdekte je samen met Gabriele de abstracte, Fauvistische kunstvormen en je werd high van Arnold Schönberg en Wagners gekmakende uitzinnigheid. Je ontdekte dat de stemming van de ziel wordt beïnvloed door klanken en kleuren. Je dook in de mystieke leer van de theosofie-koningin Blavatsky en in 1914 sneuvelde Macke in het leger. Hij poogde zijn moordenaar nog op een doek te vervormen tot gevoelloze draak. Je snelde terug naar Moskou, in onmin met Gabriele, die je in 1916 voor het laatst ontmoette in Stockholm. Je hebt haar als een vod afgedankt, terwijl ze je kunstenaarsziel volop verrijkt heeft. Je trouwde met de rustige, zorgzame, kinderlijke Nina de Andrejevski, die zestien was, terwijl jij al vijftig was. Over bazigheid gesproken. Je kickte op haar naïeve psyche en haar prille erotische lichaam. Best wat pervers, manneke! Maar alle verdachtmakingen werden door de wet ongedaan gemaakt, verdonkeremaand. Ondertussen leefde Gabriele haar eenzame leven voort tot 1962, nog vaak verdrietig starend naar het portret wat je van haar maakte, in totale verwarring en ongeloof verbitterd. Na de eerste wereldoorlog werd je professor aan de Bauhaus-school te Weimar, later in Dessau, nog later in Berlijn. Als volwaardig Duitser moest je in 1933 toch het land verlaten, evenals Paul Klee, en je vluchtte naar Parijs, want het Bauhaus werd door agressieve, nietsontziende gestapo-bulldogs dichtgetimmerd. Je werd samen met Nina Franse staatsburger en jullie woonden in Neuilly-sur-Seine. Ach, die traag-stromende Seine, waar zovele ongelukkigen zich uit wanhoop in verdronken hebben! Je stierf aan een vaatziekte, dichtgeslibte aderen, terwijl je paradoxaal genoeg altijd zo groots de geestverruimende bloeddoorstroming hebt gediend. Onbegrijpelijk. Je laatste kunstwerk heet 'Getemperd élan', wellicht was je kunstenaarsziel getemd, mat geworden, ingedut, murwgeslagen, opgebrand, maar als er iemand een vurig, kleurrijk, after all origineel elan heeft bezeten, dan was jij het wel! Je ziel werd in 1980 heftig geschokt door een wel heel intens verdrietig feit. Nina was in het Zwitserse Gstaad op vakantie in haar eentje. Ze is als bejaarde vrouw vermoord in haar chalet. Het was een roofmoord. Je woedende ziel heeft de moordenaar van repliek gediend en je hebt Nina extra zorgvuldig en teder opgevangen. De blauwe ruiter verbergt een onoverwinnelijke liefdesbron.

Schrijver: Joanan Rutgers, 21 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 1 stemmen 222



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)