Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De tol van de roem

(voor Paul Cézanne (1839 - 1906))

Je bent geboren in het zonnige, weelderige Aix-en-Provence, waar je vader Louis-Auguste een gedreven hoedenhandelaar was en je moeder Anne-Elisabeth-Honorine een levenslustige, dromerige huisvrouw, die snel uit het lood geslagen was. Twee jaar na jou werd je zusje Marie geboren en nog later je zusje Rose. Alle drie in de parochiekerk gedoopt. Je had een vrolijke schooltijd met in de avonduren tekenles van de geheimzinnige meneer Gibert, een Spaanse monnik, die in het museum lesgaf. Soms pakte hij je pols beet, wat je heel onprettig vond, maar hij wilde je potlood laten vloeien, er vaart achter zetten, souplesse bijbrengen. Je ontmoette je vriend Émile Zola op het Collage Bourbon, met hem sprak je over kunst en literatuur en jullie zweepten elkaar op. Toen jullie een wijnfles hadden geleegd, kusten jullie elkaar om te ervaren hoe kussen met meisjes zou zijn. De dramatische betekenis is later weggeëbd. De schok zou te groot zijn geweest. Émile las je zelfgeschreven verhalen voor en jij liet hem je tekeningen zien. Er ontstond een onbewust, sterk verbond. Op je twintigste begon je een rechtenstudie, maar je bleef ook schilderlessen volgen. Je werkte een tijdje bij Cézanne & Cabassol, de bank van je rijke vader, maar dat vond je maar een doodse bedoeling, dus vluchtte je met Émile naar Parijs, je koos definitief voor een kunstenaarsleven, ondanks je vader's tegenzin, wat al snel omschakelde in berusting en financiële ondersteuning. Je ging naar de Académie Suisse en in de overige uren kopieerde je Delacroix en Poussin in het Louvre. Je werd geweigerd op de kunstacademie en de Salon weigerde je werk, waardoor je met anderen ging exposeren bij de door jullie zelf opgerichte 'Salon der Geweigerden'. Op je dertigste schilderde je het oogstrelende naaktmodel Marie-Hortense Fiquet, je hart sloeg op hol en je roede werd keihard. Na een etentje met haar en de nodige drank, bleek de passie wederzijds en jullie gingen als wilde beesten tekeer. Jullie wilden alsmaar weer, steeds subtieler en het vasthouden, wat steeds niet lukte en daarom alsmaar weer. Je hield je liefdesrelatie geheim voor je vader, die er vast tegen zou zijn. Jullie kregen een zoon, Pierre, die pas op zijn elfde zijn opa zou zien. Je was niet zozeer bang voor je vader, maar wel dat hij je geen geld meer zou geven, wat jullie hard nodig hadden. Hortense stond vaak intens model voor jou, een privé-model helemaal voor jou alleen, dat paaide je egoïstische kanten. Je botte karaktertrekken stootte velen van je af, waardoor je bijna alleen kwam te staan, enkele andere botteriken daargelaten, maar je wist dat kwellende eenzaamheid een typisch aspect van artisticiteit is. Wanneer je Hortense schilderde en je raakte opgewonden, dan kon je haar bespringen wanneer je wilde, want ze had bijna altijd zin, soms om gek van te worden, al die voor handen zijnde geilheid. Ze werd wel eens bang van je doordringende, bijna psychopathische ogen, op die momenten genoot je satanisch van je machtswellust. Je zwelgde in je rol als sado-masochistische kunstschilder, terwijl je Hortense tot minderwaardige sexslavin degradeerde, die je in alle standen kon zetten en naar jouw visie kon afbeelden. Goddelijke arrogantie. Crimineel machtsmisbruik. Ergens haatte je de andere sexe, omdat die veel mooier was en jij in feite de schilderslaaf van hun oogverblindende schoonheid was, jij knielde voor hun oppermacht. Je ontmoette Pissarro en andere impressionisten, maar ze konden je stuk voor stuk niet boeien. Je kon in wezen geen vriendschap aan, laat staan onderhouden, want intimiteit maakte je psychotisch. In het atelier van de excentrieke fotograaf Nadar exposeerde je 'Une moderne Olympia', waar je de hoer in de vrouw ophemelde, want zonder de vleselijke lusten geen moderne kunsten. Als begin veertiger werd je werk opeens wel door de Salon geaccepteerd, maar je kreeg mot met bijna alle impressionisten, waardoor je uitweek naar je geboortegrond, het piepkleine dorpje Gardanne, alwaar je de berg Saint-Victoire probeerde te doorgronden op je strakgespannen doeken. Nadat je vader stierf en jij een grote erfenis kreeg, trouwde je direct met Hortense en ging je manisch-euforisch voorwaarts. Je maakte in een geweldige ruziesfeer een einde aan je vriendschap met Zola, omdat hij de erotische, drankzuchtige losbandigheden van de impressionisten had verliteraturiseerd. Je aangeboren zelfdestructie maakte het meest dierbare in jezelf kapot. Bij alle ware artiesten is wel een steek los, dat kan niet anders, dat bepaalt de kunstvernieuwingen, het met de status quo botsende genie. Je maakte 25 portretten van Hortense, maar in plaats van haar dankbaar te zijn, schold je haar verrot voor zelfingenomen, seksloze paspop. Je menselijke en artistieke frustraties maakten een bizar onmens van je, vaak net zo lomp en hoekig als je blokkerige kunstwerken. In 1890 zorgden je ruzies met Hortense voor een huwelijksdieptepunt en je ging apart van haar wonen, je trok in bij je moeder en zus. Je ontmoette Monet in Giverny en je schudde daar de knoestige hand van een baldadige Rodin, die extra doorkneep. In 1897 stierf je moeder en woonde je voorgoed in Aix-en-Provence, waar je 'Grote baadsters' schilderde, naakte reuzinnen voor jou alleen, die als argeloos kaboutertje kwam aanwandelen... wéér een diepe knieval voor de Vrouw! Je brak door, ook internationaal, maar het was allemaal te laat wat jou betrof, want de grote, meedogenloze eenzaamheid staarde je aan. Was dit het allemaal waard geweest, dit armzalige restant? Je scheidde van Hortense, je onterfde haar uit woedende rancune, maar niet Pierre, die kreeg alles. Zwaar teleurgesteld ontmoette je nog de jonge kunstschilders Denis, Bonnard en Vuillard, die je om tips smeekten. Ach, waarom ook niet en je gaf hen goed te drinken. Tijdens het werken op het land bleef je twee uren in de stortregen doorwerken, waardoor je afgepeigerd bent thuisgebracht en later door een longontsteking bent bezweken, je was altijd al bikkelhard voor jezelf geweest, toen je doodgelopen was deed je daar maar een fatale schep bovenop. De laatst geschilderde stillevens hadden je leven inderdaad stilgezet.

Schrijver: Joanan Rutgers, 24 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 1 stemmen 101



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)