Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Beste Jas

Een socioloog scheef mij brieven voor het begin van de grondoorlog, toen ik nog niet wist dat ik voor verhuizing in aanmerking kwam, om eindelijk een einde aan deze ellende te maken. Het kraakpand waarin ik woonde werd bewoond door anarchisten, degene met de grootste mond had het voortdurend op mij gemunt. Ik voelde mij een buitenbeentje, net als mijn andere vrienden zonder woning. Een goede vriend zonder woning is als een koninkrijk bevolkt door republikeinen.
Muziek was schaars in die tijd, maar mijn blonde zangeres kwam telkens terug, en ik tekende met graagte haar ronde borsten, en de wulpse glimlach rond haar mond.Iedere keer wanneer ze uitgezongen was, stond ze gewillig model voor mijn ezel, die balkte in de nacht.

Ik hield van haar als van een geheime liefde, zo prachtig zong zij in het duister terwijl ik mijn kwast hanteerde. Jas, ik had een schriftelijk contact met een socioloog, die geen onderscheid tussen ironie en sarcasme kon maken.
Hij dacht dat hij ironisch was, maar het sarcasme klonk uit zijn mond. Je kon wel raden dat hij gefrustreerd was.
Religie draaide maar slechts om twee dingen, macht en misbruik van macht. Geen waarheid die daar iets aan veranderde. Iedereen wist dat er een wereldwijde dreiging vanuit ging. We waren bang hier in de stad. Zelfs in de binnenstad werd er toiletpapier gehamsterd, en noodzakelijke benodigdheden als suiker, koffie, thee, afbakbrood, tabak, lucifers, deegwaren, tomatensaus, zout en houdbare melk.
Ik had geen oliebaron durven schetsen, maar jij bleef aandringen, mij telkens vragen naar een waarheid, een waarom dat ik niet voor jou kon schilderen. Alsof ik alles kon schilderen wat jij verlangde, alles wat in de werkelijkheid bestond.
Beste Jas, ik wil er niet omheen draaien, ik heb je nodig, steeds meer nodig. Het wordt kouder, winter nadert met grote voetstappen, ruige wind en onstuimige regen, koude laaghangende mist, en donderwolken.
Ik weet niet waarom jij mij niet geloofde, toen ik je vorige week zaterdag eindelijk sprak, door de krakende telefoon in mijn kleine woning.
Mijn stem trilde door ontroering. Mijn oude stem was zwak, verzwakt door de honger naar jouw warmte Jas, maar ik moest je iets vertellen, Jas, ik had plotseling de drang om jou te bellen, omdat ik je nodig had. Jas, ik moest je vertellen waarom ik jaren geleden dat zelfportret dat bij jou aan de muur hangt, in de grote kamer. Ik moest je vertellen, waarom ik dat gemaakt had, maar jij liet me niet uit praten en ik begon te herhalen wat ik gezegd had. Ik herhaalde mijn woorden als een oude idioot, door mijn twijfels of je wel luisterde Jas.
Het ergste vond ik dat je mij niet wilde geloven en dat jij zei dat het portret een oliebaron uit Koeweit was. Hoe pijnlijk, want jij wist waarom destijds de grondoorlog was begonnen.

Schrijver: mobar
Inzender: Henk van Dijk, 2 november 2011


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.0 met 4 stemmen 234



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)